17 Ağustos sabah saat on birde Peter Parker ve Eliane Stewart, farklı şehirlerde farklı hastanelere kaldırılmıştı.
✨@kahvekola 'ya ithafen. Tıkanıp kaldığımda sadece kurduğu iki kelime ile bana ilham kaynağı olduğu için.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Genç çocuk hayretle karşısındaki kıza bakarken ağır adımlarla yanına ilerlemeye çalışmış, fakat genç kız korkuyla geriye adımlar atmıştı.
"B-ben...Nasıl?" Diyebilmişti zorlukla Peter Parker. Karşısında kendi bedeni duruyordu ve bu oldukça tuhaftı.
Genç kız titreyen ellerini öne uzatarak yaklaşan kendine ait bedene karşılık başını iki yana sallamış, resmen kendi bedeninden kaçmıştı. Bu oldukça ürkütücü gelmişti.
"Hayır...B-Bu mümkün değil!"
Kapının aniden kırılırcasına açılması ile genç çocuk hızla o tarafa, içeriye korkuyla giren Bay ve Bayan Stewart'a bakmıştı.
"Ne oldu? Neden çığlık attın?"
Peter işaret parmağını hızla çalışma masasının olduğu yere doğrultmuş, fakat yeniden oraya baktığında kendine ait bedenin adeta yok olduğunu görmüştü.
"Oradaydı! Yani ben oradaydım!"
Panik içinde masaya ilerleyerek altını kontrol etmiş, bedeninden bir iz aramıştı. Fakat yoktu. Stewart ailesinin gözünde daha da deli gibi görünecekti.
"Neyden bahsediyorsun, Eliane? Oradaydım da ne demek?"
Genç çocuk geçirdiği şok ile ağır adımlarla yatağa ilerlemiş, oturarak ellerini başının iki yanına yerleştirmiş, gözlerini masaya dikmişti. Az önce olan neydi bilmiyordu. Halüsinasyon görmüş olabileceğini düşünüyordu. Fakat hayal olamayacak kadar da gerçek görünmüştü.
"Yalnız kalabilir miyim?"
Hala odada olan çifte dönerek yaşlarla dolu gözlerini onlara çevirmişti.
"Lütfen."
Bay ve Bayan Stewart başları ile kendisini onaylayarak dışarı çıktığında zorlukla tuttuğu gözyaşlarını özgür bırakmıştı. Olan bunca şey o kadar zor geliyordu ki kendisine. Kendisi Peter Parker'dı. Mahallenin dost canlısı komşusu Örümcek Adam idi. Onlarca kez tehlikeli olaylar atlatmış, onlarca kez başı belaya girmişti. Fakat bu olay kadar ağır gelmemişti hiçbiri.
"Peter!"
May Parker'ın odaya bir hışım girmesi ile bir kaç adım ötesinde dikilen bedeni adeta buharlaşmış, öylece bir başına kalmıştı.
"Dur, hayır!"
İki büyük adımda bedeninin kaybolduğu yere varmış, elleriyle etrafı yoklamıştı. Fakat kendisini koca bir hiçlik karşılamıştı.
"Ne oldu? İyi misin?"
Eliane odada dolaşan gözlerini kadının endişeli gözlerine çevirmiş, işaret parmağı ile bulunduğu noktayı işaret etmişti.
"Tam buradaydım, May! Burada duruyordum!"
Parmaklarını kısa saçların arasından geçirerek gözlerini kapatmış, odada bir ileri bir geri giderken gözyaşlarına engel olamamıştı. Az önce bedeni bir kaç metre ötesinde dikiliyor, gözlerinin içine bakıyordu. Bu nasıl mümkün olabilirdi? Yoksa gerçekten de deliriyor muydu?
