17 Ağustos sabah saat on birde Peter Parker ve Eliane Stewart, farklı şehirlerde farklı hastanelere kaldırılmıştı.
✨@kahvekola 'ya ithafen. Tıkanıp kaldığımda sadece kurduğu iki kelime ile bana ilham kaynağı olduğu için.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Genç çocuk oturduğu yolcu koltuğunun camından Miami sokaklarını seyrediyor, bir yandan da sürücü koltuğunda oturan ve kendisine bir şeyler anlatan Axel Stewart'ı dinlemeye çalışıyordu. Fakat kendisini anlattıklarına bir türlü veremiyordu. İki gün önce Eliane ile olan konuşmalarından sonra plan yapmaya başlamıştı ama pek başarılı olduğu da söylenemezdi.
"Aç mısın?"
Peter kolunun dürtülmesi ile gözlerini hızla açıp kapayarak şoför koltuğundaki çocuğa bakmış, başını olumlu anlamda sallamıştı. Bay ve Bayan Stewart'ın zoruyla sabah erken saatlerde doktor kontrolüne gitmişlerdi ve dolayısıyla bir şey yiyememişlerdi. O an Delmar'ın sandviçlerinden yiyebilmek için her şeyi yapabilirdi.
Yolda bir restorandan yemeklerini aldıktan sonra nihayetinde eve varabilmişlerdi. Peter kapıyı açmak için uzandığında evin basamaklarında elinde bir buket papatya ile oturan kişiyi fark etmesiyle çatık kaşlarla Axel'e bakmıştı.
"Kim bu?"
Genç çocuk kardeşinin gösterdiği noktaya baktığında gözlerini devirmiş, arabadan inmeden önce yanıtlamıştı kendisini.
"Erkek arkadaşın."
Peter'ın gözleri kocaman açılmış, ne yapacağını düşünmüştü. Bir an için arabada kalmayı bile düşünmüştü fakat Eliane'in abisi kapısını açarak inmesi için zorlamıştı.
Sıkıntıyla nefesini vererek araçtan indiğinde karşısındaki çocuğun yüzünde kocaman bir gülümseme ile ayağa fırladığını görmüştü. Ona ne diyecekti, ne yapması gerekiyordu bilmiyordu.
"Selam, Axel." Demişti genç çocuk inci gibi dişlerini göstererek. Axel Stewart ise çocuğu görmezden gelmeyi tercih ederek eve ilerlemişti.
"Pizzalar soğuyor. Şundan kurtul da gel."
Peter genç çocuğun bu kaba davranışına şaşkınlıkla bakmış, kendisine koşar adımlarla gelen kıvırcık saçlı çocuğun kollarını beline sarmasıyla donakalmıştı. Nasıl bu durumun içinden çıkacağını bilmiyordu. Daha çocuğun adını dahi bilmiyordu.
"Seni çok özledim." Demişti biraz daha sıkı sarılırken. Kolları içinde bulunduğu sıska bedeni o kadar sıkı sarmıştı ki bir an için nefes alamamıştı.
"Dur." Demeye çalışmış, fakat sesi o kadar tuhaf çıkmıştı ki kendisi bile ne dediğini anlayamamıştı.
Sonunda kollar gevşediğinde rahat bir nefes almıştı ki karşısındaki çocuğun ellerini yanaklarında hissettiğinde ne olacağını az çok anlamış, renkten renge girmişti. Eliane'in sevgilisi ile öpüşmek istemiyordu!
Dudaklarına doğru uzanan dudaklar ile midesinin bulandığını hissetmiş, çocuğu hızlıca iterek kendisinden uzaklaştırmıştı. Ela gözleri şaşkınlık ve hayal kırıklığı ile bakmıştı gözlerine.
