A Hopeless Wind (NEUST Series #1) (COMPLETED)

Chapter 1

The world is so wide, yet I don't know where I can stand in, being who Am I without anyone making me feel that I'm just a shattered masterpiece.

I live my life asking what makes me not enough to people that surrounds me. Some may think I'm weird. But this question keeps on repeating inside of me. What does make me not enough? What could be it that doesn't allow me to fit in anywhere? Why do people have such high expectations of someone who isn't good enough for them?

I slang my bag tightly over my shoulder and then I heard the voice of my sister.

"Hulya! Seven-fifteen na oh, male-late na tayo." Malalim ang aking naging pagbuntong-hininga.

"Sasabay ka ba? Lunes ngayon Hulya, ang bagal mo kasi kumilos, mamaya ma-late na naman tayo." My brows bumped together in a scowl.

Lumabas na ako sa aking kwarto at doon ay naabutan na muling naglagay ng make-up sa kaniyang mukha.

"Halika na at maga-abang pa tayo ng tricycle." Tumango ako sa kaniya.

Mas mabilis ang paglakad niya kung ikukumpara sa akin, kailanman ay hirap akong maabutan siya dahil mabilis akong hingalin at sa aming dalawa ay hamak na mas malakas ang katawan niya o kalusugan.

Palabas na rin ako ng gate ng aming bahay ng makita ko na kulang ang hawak kong mga libro para sa araw ng lunes na aking idinadala.

"Hulya, ano ba sumakay ka na!" Napakamot ako sa aking sintido.

"Ate Marih, mauna ka na nga. Hahanapin ko pa pala iyong isa kong libro." Tumunog ang cellphone niya at tila may ni-replyan doon, marahil galing sa nobyo niya ang mensahe.

"Naka-kaasar ka naman Hulya, sana kanina mo pa sinabi. Sige na nga at mag-ingat ka na lang." Tumango na lamang ako sa kaniya.

I took a deep breath when I saw my Biology book, which was just at the corner of the small bookshelf in my room as I glanced at the clock hanging on the upper part of my bed. It's already seven forty-two in the morning.

Marahil ang ma-aabutan ko na lamang ay ang performance ng ilang estudyante bago matapos ang flag ceremony. Isinukbit ko na muli ang bag sa aking balikat at binitbit ang aking mga libro, ayaw ko man tingnan na ang aking sarili sa salamin ay ginawa ko na din dahil tiyak na gulo-gulo na ang aking buhok at pawis na rin ako dahil sa paghahanap ko ng aking libro.

Pinaglandas ko ang aking mga daliri sa aking mukha, wala akong matabang pisngi, dahil na rin ito marahil sa aking timbang na sadyang mababa. I just really don't have an ideal face shape, and I find that very disappointing. Other than that, I've always been afraid of what people may think of me. Ito kasi ang madalas na dahilan kung bakit hirap akong maglakad ng hindi nakayuko.

I remained looking at the mirror in my room, unable to even smile for myself. Madalas ini-iwasan ko tingnan ang aking itsura sa salamin, dahil mas lalo ko lamang nai-isip na hindi ako katulad ng iba na halos perpekto na.

I arrived at the school, hearing the claps and shouts of admiration for the girl who was now singing on the stage. She's really beautiful, and I couldn't help but be in awe.

It's Danica, my classmate, but no, I think simply telling her that she's my classmate is not enough to introduce someone like her. She's famous, charming, and incredibly talented. She's the one who has stolen the hearts of those boys I have a little crush on. Sa kaniya natutupad iyong isang imposibleng pangarap na makamtan ko para sa aking sarili.

Ngayon ay nakatingin lamang ako sa English teacher namin habang ipinapaliwanag nito ang aming gagawin.

"Ito iyong five leaders at ang mga hindi napili iyong mga magiging members sa groupings na ito." Tinuro nito ang limang kaklase ko na nakatayo sa may harapan.