Chapter 5

2.6K 110 9
                                    

It was a cold Saturday morning, I was sitting in my bed and reading a novel by Nicholas Spark when my phone suddenly rang, it was Chelsea who was calling. I put down the book for a while and answer the call.

"Hello?"

"Hey, saan kayo?" Napakunot ang aking noo sa pambungad na tanong niya.

"Hey, ako ba talaga iyong tatawagan mo, o namali ka lang?"

"Nah, ikaw talaga tinawagan ko. Ita-tanong ko lang kung saan kayo nag-video ng unang task natin sa SEE 6?"

"Hindi ba ay igru-grupo muna tayo roon?" Narinig ko ang bahagyang pagtawa niya sa kabilang linya, may naririnig din ako na kaunting ingay.

"Seriously? Hindi ka ba nag-online sa facebook? Siguro ay mayroon na rin kayong group chat, anim ang member per group." Napahimas ako sa aking sintido, gamit ang isang kamay ay inilagay ko na sa maliit na lamesang katabi ng aking kama ang libro na kanina ay binabasa ko.

I'm avoiding myself being exposed to social media especially in Facebook, marami lamang kasi 'kong nagiging katanungan. Kagaya ng bakit ito lamang ako? Bakit hindi nila ako katulad? It just that, everytime I'm scrolling in my newsfeed I can't avoid comparing myself to others, even I know that it's not right, na tila lamang nagiging mababa ang tingin ko sa aking sarili. I have the thought in my mind that I'm not pretty and valuable as them.

"You know Hulya, you need to change that character of yours.  We're in the 21st century where technology is the most used to communicate with other people and share important details, kahit sana ang messenger mo ay chine-check mo kahit ka-da isang oras." I sighed and turned my face to looked at my room's small window, and I realized that it was raining again.

To someone like her, it's easy to say those words. In this reality sometimes we have to realize that we don't need to check if there's someone who's always there for us to talk to, a person who'll be going to tell you that they are missing you, someone who will ask you if you're okay, and how's your day, because if you'll always check it, and there's no even one message from someone, it just ends up making you feel that heavy feelings.

May mga salita talagang madaling sabihin ng ibang tao, katulad na lamang ng huwag mong ikumpara sa iba ang iyong sarili, na lahat naman tayo ay maganda, but isn't a kind of craziness? How can someone manage to believe that, if there's always a person who keep on telling words and doing something that destroying someone's confidence?

"Oo na labs, so nasaan kayo ngayon?"

"Nasa campus, alam mo ba na ka-group ko iyong Paul, ini-isip ko nga kung paano kita maigaganti, tuwing naaalala ko iyong kwento mo sa akin sa lalaki na iyon ay labis lang akong nai-inis!" Hindi ko naiwasan na mapatawa.

"Despite of what you are saying, I can't imagine you now trembling in fury, because you're calling him in his nickname." Sandaling natahimik ang linya, hindi ko tuloy maiwasan na matawa muli.

"Oh shit! Mahaba kasi ang pangalan niya, and I just don't want to call him by that name of him, Patrick Rul, baka mas lalo lang mag-feeling gwapo iyon."

"He's not a good-looking guy for me after all, kaya nga ang tapang niyang hindi bawalin iyong kasama niyang bata." I slightly pressed my left hand fingers to my lips.

I never expect that he will be my classmate, lalo na ang katotohanan na siya pala ang nakita ko na kasamahan sa grupo ng mga kalalakihan no'n na pamilyar sa akin at pauwi na habang ako ay papasok pa lamang.

That's why I was so shocked watching him walking confidently that time and saying sorry to our Professor because he was late.

I can't forget what I felt that time when he glanced at my side, fear awakened in my soul, it seemed like all I could do was to lower my head. I don't want him to remember me, I consider this one as a problem but it just fades away eventually when he never looked at our side again, and it gave relief in my trembling soul.

A Hopeless Wind (NEUST Series #1) (COMPLETED)Where stories live. Discover now