Chapter 7

2.1K 82 4
                                    

I extend my arms, signs that I'm taking my bag. He smile and gave it to me, nagpasalamat naman ako sa kaniya.

"I'd better be going." As I start to step my feet away from him, he softly grabs my wrist.

I froze as my heart started to beat fast. I feel that familiar feeling, but it's different, like there's something more special, under the shady sky.

A touch of him made me longs for someone, a touch of a friend it's been a years since I last feel. As time passed I realize what is the most weakness of an introvert, it's the truth that we can easily attached by someone who made an effort to be with someone like us, katotohanan na sadyang nakakatakot, dahil pwede ito ang maging dahilan ng aming pagka-durog, kapag dumating iyong araw na ang taong nakasanayan ay bigla na lamang mangi-iwan.

He slowly removed his hand from my wrist. Kinuha niya sa kaniyang bulsa ang kaniyang cellphone, then when he darted his sight on me, his lips curved into a smile again.

"Come on." He started to walk towards me, with a cold atmosphere, it's the opposite of what I'm feeling right now.

"It's unfair you know..."

"H-Ha?" He bit his lower lip, with a smile hiding on it.

"Our groupmates already have pictures on my phone, ikaw wala pa."

"Meron na kaya!" Pinagtaasan niya ako ng kilay, bahagya pa na natawa.

"It's not counted." Bahagyang naningkit ang aking mga mata.

"Stop being adorable." I started to feel the heat in my cheeks.

"And stop lying," tugon ko naman sa kaniyang sinabi. I laugh, a mirthless one. Nanatili akong tahimik.

"I want to see your genuine smile, okay?" I feel his left arm on my left shoulder, napalingon ako roon. I was about to move away because I'm afraid that he'll hear my crazy heartbeat when he pulled me to remove the remaining space between us.

"Ayos na siguro iyong kanina." Umiling siya, napasimangot tuloy ako na sakto namang pagpindot niya sa camera. Lumayo ako agad sa kaniya.

"Hey, i-delete mo iyan Jranillo." He laughed then bit his lower lip, ngunit kalaunan ay napahinto at napatitig sa akin, napalunok naman ako.

"What did you call me? Jranillo?"
Dahan-dahan akong tumango.

"There's nothing wrong with that," sabi ko sa kaniya, hindi siya kumibo. Maya-maya lamang ay lumawak ang ngisi sa labi niya.

"Is it okay if I save this picture of yours?" Ipinakita niya sa akin ang picture, I was so epic there.

Sinubukan kong kunin ang kaniyang cellphone para burahin iyon, ngunit bukod sa inilalayo niya iyon ay mas matangkad siya sa akin.

"I'll delete this picture, when starting now you'll call me by my nickname, Jandred." Napatitig ako sa kaniya. I wanted to punch myself, his beautiful face was getting into my heart and making it flutters crazily.

"Okay, pero paki-usap, burahin mo iyong picture ko riyan." Ngumiti siya sa akin, may pinindot sa kaniyang cellphone at saka ipinakita sa akin ang pag-delete roon, at saka pa lamang ako nakahinga ng maluwag.

"Can I go?" tanong ko.

"Yes!" Magsisimula na sana ako muling maglakad ng muli kong marinig ang kaniyang boses.

"Pagkatapos natin mag-picture." Napabuntong-hininga ako, lumapit siyang muli sa akin, hindi niya naman na tinanggal ang natitirang espasyo sa pagitan namin kaya hindi na rin ako nailang pa ng masiyado.

"1, 2, 3...smile!"

I admitted that I'm happy inside. I know for others this closeness was just nothing, but for me, it's already special.

A Hopeless Wind (NEUST Series #1) (COMPLETED)Where stories live. Discover now