Kohe Pa U Pare

15.Lets go BACK

*Tre vite me pare*

-Dilan a do vish sot apo jo?-pyeti Vale,i cili perpiqej ta zgjonte djalin prej gjumit.
-Do ikesh tutje se mund edhe te te qelloj.-e pa gjithe seriozitet,por kjo gje tashme nuk i bente me efekt djalit.
-Eja tani leri keto,na pret Stivi.-tha teksa perpiqej te rrezonte djalin prej krevati.
-Eo mire se na plase u ngrita.-tha duke shfrryre,dhe u ngrit me pertese.
Nuk kishte ndonje deshire te madhe per te kaluar ne shkolle,por e dinte qe do e priste dikush si gjithmone.
Me keto mendime ne mendje,dhe teksa qeshte me vete,te dy mberriten ne shkolle.
*Dilan P.O.V*
Teksa rrija neper korridore duke biseduar me cunat,gjithmone ndjeja dike qe me vezhgonte.Ishte nje vajze,nje vajze ndryshe nga ato ck me rrethonin.Ajo ishte e ndrojtur.Nje vajze e vogel e brishte,e cila me dukej sikur nuk ishte per mua.Ajo ishte e kunderta e asaj cfare une kerkoja.
-Dilan,-ishte Stivi,i cili me foli nga ana tjeter e korridorit.Ktheva koken per ta pare,por ajo cka me beri pershtypje,ishte ajo goca,e cila leshoje nje puthje te lehte me dore,gje qe me la pa frryme.Buzeqesha lehte,dhe pash ate qe u skuq tej mase.Ishte kaq e embel.Me jepte nje ndjenje te bukur qe kisha deshire ta studioja me tej.
Kisha ne mendje te nisja nje aventure.Fundja fare,asaj edhe ja kishte qejfi.
-Dilan,kur do mesosh te futesh ne orar ne mesim?-pyeti profesoresa,si te mos kishte frike.I dhash nje shikim,gje qe e beri te sbrapsej direkt,dhe cka bera,ishte injorimi i atij leksionit te merzitshem.
Ora e mesimit me ne fund mbaroj,dhe te gjithe me ne fund do te dilnin prej klasave.
Vezhgova vajzen e cila po kalonte per nga korridori ku qendroja,dhe vendosa te fshihesha.E pash qe kaloj prane,dhe pa u menduar dy here,e terhoqa prej krahu.
-Kenaqesia e imja pjeshke.-ajo nuk foli,e pash teksa u skuq teper,dhe buzeqesha.Vendosa ta ngacmoja.Me pelqente impakti qe kisha mbi te.
-Te ka bere mami memece apo je vete ashtu?-pyeta,dhe i ngrita koken.Ishte shume e bukur.Nuk e mendoja qe vajzat e urta do te ishin te tilla.Zakonisht i kam pare qe mesojne ose thjesht disa goca jo interesante.Ajo qe ndryshe.Me lidhi me nje fill te holle.
-Po emrin do ma thuash?Apo te pelqen pjeshke?-thash provokueshem,dhe ajo e ndjeu.
-K...Kejtis...-u pergjigj me ze te mekur si te ishte duke i nxjerr fjalet me grep.
-Qenke qingje pjeshke.Me pelqen.-nisa te qeshja disi nga reagimet e saj.Ajo teksa rrinte e me degjonte,nisi te nxirrte disa te qeshura te embla.Zemra ime ne ate moment nuk po duronte dot me.
-Me pelqen e qeshura jote.-thash dhe e terhoqa pas vetes.
-F...faleminderit..-tha ne ndrojtje.Sa me pelqenin ato reagimet e vogla qe kishte.Ishin si karburant per mua.Me mbushnin me adrenalin.Nuk mundesha te qendroja pa bere gje.Afrova buzet e mia dhe lehte preka faqen e bute te saj.Ajo u drodh e tera.Zot sa doja ta puthja me teper.Sdoja ta friksoja,nuk e shtyva per me tutje.
-Me puthe nga larg pjeshke.Puthja nga afer ka me shume kuptim.-i shkela syrin,dhe thjesht e lash ne ato mendimet e saja ne cepin e atij korridorit,qe tashme ishte vendi ne te cilin nisi gjithcka.
Ditet kaluan,dhe une me Kejtis shiheshim shpesh.Ajo me bente te hiqja mendjen nga cdo shqetesim apo cdo acarim qe mund te kisha patur ato dite.
-Kejtis..-e thirra ate,teksa e pash te bisedonte me shoqerine e saj.Ajo nuk hezitoj aspak,dhe ktheu koken ne drejtimin tim.Ajo menyra e saj per ta bere aq te dukshme ate cka ndjente me hiqte trurin.
-Eja pak.-bera me dore,dhe pershendeti shoqet e drejt tek une.-Me ndihmon pak per provimin qe kam per neser,me duhet vertete ndihme.-thash disi i trishtuar,thjesht per ti bere pershtypje.Doja te rrija me teper me te.Ndoshta mund te kete qene vertete nje pretekst per ta pasur afer,ndaj e sorrollata provimin.I kapa doren,dhe ajo qe u mendua per disa sekonda e me pas shtoj:
-Ne rregull.-tha pahezituar,me ate embelsine qe e karakterizonte.Qeshja e saj me beri mos te duroja me,e putha serish ne faqe.Kesaj rradhe reagimi i saj me la mua te shtangur.Me pa,dhe u zgjat per te me lene nje puthje te lehte ne faqe.Isha aq i lumtur.Nuk mendoja se thjesht nje puthje mund te me jepte kete ndjesi.Nuk besoja se nje vajze do te kishte kete fuqi brenda meje.
-Heres tjeter nuk e dua ne faqe.-i kapa faqet e buta,i shkela syrin,dhe serish e pash te skuqej.Me dukej sikur ishte duke enderruar.Nuk ishte aq e pafajshme sa dukej.
U largova,por mendja ime qendronte tek ajo.
Te nesermen vendosa te shkoja ne shtepine e babait,desha ta pershendesja njehere,dhe sa hapa deren gjithe gezimi im,entuzjazmi i asaj dite u shua vetem me nje pamje.
-K...Klaus?-pyeta i shokuar.
-Po Dilan une jam.-buzeqeshi ai,personi te cilin nuk do te doja kurre ta shihja serish.-Te mungova vella i dashur?-pyeti dhe u afrua drejt meje.
-Cfare thua keshtu?Nuk..nuk duhet te ishe ne spital tashme?-gjithe trupi im ishte i ngrire.Nuk arrija te levizja dot asnje muskul.
-Pse mendove se me hoqe qafe kaq kollaj?-fjalet e tij po me dhimbnin.Nuk e dija se perse e kishte kete inatin ndaj meje.
Klaus,binjaku im,djali i cili femijrine e tij e kaloje neper muret e nje spitali,per shkak te shendetit te tij te dobet.Nje femije i cili qe i shperfillur nga familja,ishte si i dyte dhe shkaktari i harrxhimit te nje pasurie e cila tashme ishte e piset.
-Klaus ti nuk je mire.Cfare mendon keshtu?-mblodha veten dhe thjeshte e shtyva tutje.-Mendon se je viktima,ne vend qe te mendosh qe si vellai yt duhet te ndihesha i lumtur qe te pash.-i trishtuar,qofte edhe i inatosur,fjalet e mia po dilnin ne menyre spontane.
-Ti i lumtur per mua.Po pra,Dilan zgjohu.Nuk je ne nje bote ne te cilen do arrish ti bindesh njerzit e ti besh si vetja.-tha,dhe beri per tu larguar.-Mos harro qe eshte thjesht fillimi.Cka eshte jotja,seshpejti,ka per te qene imja.-perfundoje me aq,dhe e la shtepine bosh.Cdo gje u erresua,cdo pjese e trupit tim tashme skishte me shenja jete.Ndihesha i vdekur.Fjalet e tij me vertiteshin ndermend dhe asgje tjeter pervecse fjaleve te fundit nuk mund te mendoja dot.
Mblodha me gjithe fuqi veten,dhe u largova prej andej.Nuk mund te qendroja me aty.Shkova ne shtepine time,aty cdo gje ishte e ndyre nuk arrija te merrja frryme.
U futa brenda dhe e lash veten te lire ne shtrat,e te behej cte behej.Nuk ndenji shume,kur dera e shtepise sime nisi te trokiste.Nuk mbaja mend te prisja miq.Zbrita poshte,dhe kur hapa deren,ngela.Ishte Kejtis.Cfare kerkonte aty?
-O...Kejtis.Ca do ketu?-pyeta i cuditur.
-Sot do mesoje zoteri per provim.-tha ajo e nevrikosur.Dreqin,kisha harruar fare se ate dite,do te qendroja me te.
-Uuuuu po,dreq harrova fare.-thash me nje ze i cili doli si te ishte duke kerkuar falje.
Ajo u kthye per te ikur,por une nuk doja.E kapa prej krahu,e ndalova e i thash:
-Mos ik.Me fal isha pergjumesh,nuk mbaja mend gje.Eja.-hapa vend,dhe ajo nuk beri ze,thjesht u fut.
Teksa ngjiteshim,tamam si nje flashback me erdhen ndermend fjalet e Klausit.Ato fjale te cilat me futen te dridhurat ne sekond.Mund te me merrte cdo gje,nuk kisha nevoje per asgje,vec ate te mos ma prekte.
Vec engjellin e vogel qe qendronte perballe meje,aq e pafajshme dhe e mire.
Pavetedije e perqafova nga pas,dhe mora frryme thelle.Sdoja ta leshoja.
-C...cfare ben?-tha ajo e trembur.Me te drejte.Kush e bente dicka te tille.Kushedi cfare mendoj.Por une nuk doja ta leshoja.
-Qendro pak keshtu te lutem.-fjalet e mia dolen si kerkese,si te thoshin qe mos me ler.Nuk doja ta vija te ndihej ne siklet,dhe pse nuk doja,e leshova.
-Le te mesojme.-buzeqesha edhe pse shpirti me dhimbte,dhe shkova te merrja disa libra.Ato oret te cilat kalova me te ishin clirimi im.Me ben te hiqja mendjen prej cdo gjeje.Shijova castin dhe nuk e lash te ikte nga duart.Ajo me beri te ndihesha i plote e i lire.E shoqerova per ne gjysme te rruges,ishte nate dhe nuk doja qe ajo te largohej vetem.Insitoj qe mos ta coja deri ne shtepi,dhe e rrespektova.
Ajo u largua.Aq.Mu duk ikur ishte fundi.
-Kejtis,-thash perpara se ajo te ikte.
-Po?-pyeti dhe u kthye nga une.
Shkova me vrap tek ajo,dhe e perqafova.Ajo nuk hezitoj,me mbertheu me krahet e saj te vegjel dhe me shtrengoj forte.Qendro me mua,desha ti thosha,por nuk munda.Thjesht e putha ne balle,dhe e lash te ikte.Ajo beri te largohej,por u kthye,dhe me vrap me puthi ne cep te buzes.Nuk e di se si arrita te rrezistoja tundimit qe me krijoj,por gjalle se do e lija te shkonte heres tjeter.
-Ti do me vdesesh mua pjeshke.-buzeqesha lehte,dhe ajo qe qeshi.E pash teksa u largua dhe i qete u ktheva per ne shtepi.Teksa ecja,ndjeja hapa te cilat dukeshin sikur po me ndiqnin.Ktheva koken,por askush nuk qe.Mendova mos me ben veshet,dhe thjesht e injorova.Serish teksa ecja,hapat vinin e shpejtoheshin.Nuk e kuptoja kush mund te ishte.
-Kush je?-pyeta dhe nisa te kontrolloja rreth e rrotull.Asnje ze.Askushi.Mos po cmendesha valle?
Cdo gje per nje cast u err.Ndjeva nje goditje te forte pas koke,gje e cila me beri te humbisja ndjenjat ne cast,dhe e vetmja gje cka mbajta mend,ishte se trupi im u ndje i lehtesuar,dhe e dija qe makthi im po behej realitet...

Nashi jam kurioze te di,nqs keni kap ndonje gje apo akoma?Nqs jo jam super kurioze te di reagimin ne fund kur te shikoni cfare ka ndodhur nese ka ndonje gje te re,nese eshte ne planet tuaja nese keni ndonje ide qe ju doli ndryshe e ku di un.Ju lutem me thoni pak ca mendimi kishit para se te shikonit pjeset e reja.Atehere nje shpjegim,deshiroj te ndryshoj historine pasi tni qe e mendoj mire historite e tilla me duken klishè.Mendimi im ky,dhe mendova ti jap historise nje tjeter rrjedhe.Eshte e vertet qe nuk kuptoheshin qarte pjeset dhe ju kuptoj shume mire pasi mu desh te rrilexoja se cfare ideje kisha krijuar ne histori dhe me duhej te mos luaja shume me personazhet e te shtoja me teper.Thash ti jap adrenaline ne mes te historise.
Ne pjesen tjeter besoj do ti zbuloj te gjitha.

Me thoni si ju duket 🥺?

U lodha ca pasi me duhej te shikoja kronogjine ne kapitullin e pare 😑.

(leave a ⭐ and a comment,thanks for your support 🙃)