Kohe Pa U Pare

17.New Start For Me

*Dilan P.O.V*(tashme i verteti lol)

Nuk ndjeja me asgje.Cdo pjese e trupit tim ishte shkaterruar.Frryme me per te kerkuar ndihme nuk kisha,dhimbjet e temerrshme ne trup nuk me lejonin as te nxirrja fjale nga goja.Mendova se me kishte ardhur fundi.Mbylla syte i pafuqishem per te bere dicka,dhe ja lash fatit pjesen qe me kishte rezervuar.Mund te kisha mbi 10 ore aty.Po,10 ore mes dhimbjesh,preferoja te vdisja me mire,sesa te ndjeja ato cka po me merrnin frrymen.Mendoja cfare kisha bere qe perfundova ne ate vend.Mendoja se cfare kisha bere gabim gjithe jeten time qe fundi im qe aq i dhimbshem.
E ne momentin kur mendova se cdo gje kishte marr fund,degjova disa zhurma.Ishin njerez.Ndjeja njerez te cilet po afroheshin,dhe aty mbylla syte,duke besuar se me ne fund kisha shpetim...

*Nje jave me vone*

Ndjeja aromen e nje dhome tipike spitali.Ndjeja arom ilacesh,serumesh zhurma te ndryshme njerzish,nuk po kuptoja se ku ndodhesha.U perpoqa te levizja,por e vetmja gje qe mund te beja,ishte te hapja syte.Trupi im nuk me pergjigjej.Ndihesha i vdekur.Ndihesha sikur nuk ndodhesha ne trupin tim.Tashme skisha me kontrollin e tij,sme pergjigjej.Paniku me hyrni ne palce,duart,kembet,gishtrinjte,cdo gje nuk arrinte te jepte nje pergjigje.
-Ndihme,-nisa te bertisja.-NDIIIIHME!-me fort zeri im nisi te depertonte neper muret e asaj dhome.Degjova deren e dhomes te hapej,dhe brenda u fut nje burre i veshur me kemishe doktori,dhe pas tij disa infermiere.
-Ca,ca ka trupi im?Doktor.-i shokuar munda te nxirrja vetem ato fjale.
Fytyren e ndjeja te mbeshtjelle,disa fasho me mbulonin pamjen,dhe ishte e veshtire te fokusohesha.
-Zoteri,nuk ndjeni gje?-pyeti.
-J...jo.-u pergjigja.
Sa nisi te shpjegonte,dera e dhomes serish u hap,dhe brenda kesaj rradhe u fut nje burre plak.
-Me lini vetem.-tha ai.
-Me thoni cfare ka trupi im.-halli im qendronte ne tjeter gje.Une nuk mund te levizja.Tmerri im ishte ai i te qenit i paralizuar gjithe jeten.Doktori nuk fliste,rrinte e shihte.
-Fol.-i bertita atij.
Ai mori nje cope akulli dhe e vendosi tek kembet e mia.
-Ndjen?-pyeti.
-Jo.-u pergjigja.
-Po tani?-tha duke levizur akullin rreth kembes sime.
-Serish jo.
Ai hoqi akullin prej kembe,mori frryme dy a tri here e tha:
-Jeni i paralizuar.-preu shkurt ai.
E dija qe isha,por per sa kohe mendoja.
-Me thuaj,sa...Sa mund te zgjas?-nisa ta sulmoja.
-Brinjet e tua qene teper te demtuara,nuk jam i sigurt nese do arrish te marresh veten brenda 1 viti apo 10 muajve apo do te qendrosh i tille.Tashme eshte teper shpejt per te thene.Trupi yt pati demtime te shumta,per shkak te ketyre demtimeve sidomos ne pjesen e fytyres,u desh nderhyrje kirurgjikale.-shpjegoi ai.
Isha i tmerruar.I friksuar per jeten time.Ndoshta per disa minuta atje tej mendoja te vdisja,por tashme deshiroja te jetoja me shume se cdogje tjeter.
-Largohu.-u ndje serish ai burri,i cili tashme qendronte mbi koken time.
-Po.-tha doktori,dhe pa bere ze,u largua.Disa nga infermieret nisen te me rregullonin disa nga serumet e duke me rregulluar vendin.
-Si te quajn?-beri ze ai.
Isha i ngrire.Sdoja te flisja,nuk kisha deshire,fuqi,apo mendje per tu pergjigjur.E lash te fliste,e une thjesht degjova.
-Nuk e di cfare te ndodhi,por cfaredo qe te kete qene,kam per te te ndihmuar.-tha ai.
Fjalet e tij me lane disi te cuditur.Kush ishte ai burre i cili pa ditur kush mund te isha,ishte i gatshem te me ndihmonte.
-Te mora persiper,sepse me duhet ndihme.-tha ai.-Nese me ndihmon,do te te ndihmoj.
-Cfare do?-e pyeta indiferent.
-Dua dike qe mos te kete frike nga asgje.Cdo gje per te duhet te jete sfide.
-E cfare pret ti te bej une,kur ti e sheh shume mire gjendjen time?-pyeta kesaj rradhe i acaruar,pasi me dukej vetja sikur po me tallte.
-Ndaj e thash.Ti je i forte.Rrezistove nje renie nga gremina,se besoj te jesh nje djale i brishte.-qeshi plaku.
Shfrryva nenze si te isha duke e tallur,e thash:
-Me paguaj.
Tashme e vetmja gje qe doja ishte hakmarrja.Ajo cka ishte e marre prej meje,duhet te ishte imja serish.Nuk i kisha bere kurre keq njeriu,dhe askujt nuk do i beja.Ose te pakten kete kisha ndermend.
-E dija qe do te bashkpunonim goxha mire bashke.-u afrua dhe kapi doren time.-Tani,cdo gje eshte ne rregull.Me thuaj emrin djale.
Pa u menduar aspak u pergjigja:
-Klaus.
-Klaus he?Me pelqen.-dhe ai,u be personi te cilin mbeshtetesha me shume.Ishte ai,qe me beri te njihja boten e vertete.

Muaj kaloje,dhe casti qe une te hiqja fashot erdhi.Teksa shihja ato fije te bardha te shqiteshin prej fytyres sime mendoja lloje lloje gabimesh,por ishte e kunderta.Ndihesha krenar per ate cka pash.Jo per nga pamja fizike,por per arsyen se nuk isha i njejti.E dija qe tashme askush smund te me njihte,sepse nuk isha me Dilan,nuk isha me ai djali i brishte.Edhe pse i pamundur per te levizur,serish rrija e analizoja cdokend ne ate dhome.Qendrimi statik me kishte dhene aftesine e te menduarit dhe analizuarit njeriun me perpikmeri.Cdo fjale,cdo levizje te tij,tashme e dija padyshim.
Fytyra ime,e cila nuk me perkiste mua ,fytyre ne te cilen do te qendroja gjithe jeten time,me hapi rrugen e nje jete te re,jete te etur per hakun.

Ore,dite,muaj,e viti keshtu kaloje,imuniteti im sa vinte e behej me i forte.Here kisha shenja te forta qe mund te behesha mire.Kisha mundesine per te rrimare kontrollin e trupit tim.Zevendesimi nga spitali per ne nje vile ishte vendimi me i mire qe mund te ishte marr.Dhoma e zymte e spitalit ishte gjeja e fundit qe do te doja te vizitoja serish.Ajo dhome qe me gufoste nga dita ne dite,tashme i dhash lamtumire.
Dita e ftohte e atij muaj,u kthye ne nje dite te ngrohte per te gjithe.Une mund te levizja.Duart e mia kishin marr serish komanden time.Ato i perkisnin serish Klausit.Ishte casti ku une tashme isha me i vendosur se kurre.Nga ai moment,premtova,se i pari isha une,dhe cdokush tjeter,vinte pas.Po jetoja nje jete te dyte,po jetoja serish sepse fitova.Shpetova per fije te perit,dhe nuk doja ta leshoja.Po jetoja si Klaus,dhe aspak pendohesha.
Teksa shtrengimet e shumta,dhimbjet e padurueshme nga perpjekjet,dhe te rrezuarat e shumta,isha kthyer ne terren serish.
Une,kisha marr komanden e jetes.Isha bere personazhi kryesor,dhe ndihesha i plotefuqijshem.Isha gati,te rrifilloja.
-Klaus,tashme je gati te zbatosh ate cka me premtove ne fillim.-tha plaku i cili qendronte ulur ne karrigen e tij brenda asaj zyre.
-Me se gati axhà.-thash duke u perulur.Ai e quanin axhà,nje zot per vendin.Qofsh ai nje mafjoz,vrases,ishte ai me i rrespektuari.Ishte burri,qe me solli ne kembe,dhe jeta ime i perkiste atij,deri ne momentin qe une,do te shlyeja borxhin.
-Ti e di cfare duhet te besh.Nis kur te duash,mjafton te dish cfare te besh.Kedo te kerkosh e ke ne dispozicion,vetem sille.-tha i vendosur.
-Si urdheron axhà.-u perula serish,dhe u largova.
Duhet te sillja birin e tij,te pjellin qe i kishin rrembyer.Duhet ta beja,e te isha i lire...

Nuk po ndalem tek pjesa qe ky shpeton djalin e Axhàs thjesht do jap ndoshta nje pjes ts shkurter tek kapitulli tjeter per te sqaruar lirimin e Klausit dhe sesi arriti deri tek Dilan dhe Kejtis.Heh e ktheva ne thriller 🙃lol mua me pelqen 🤤😂

Si ju duket ju pelqen?🥺

(leave a ⭐ and a comment,thanks for your support 🙃)