Prios 1: Contract with Mr. Phillips

31. Music of the Woods

Sabi noon ni Mama, kailangan daw naming mag-celebrate every town declaration ng paglipat sa historical commission ng The Grand Cabin.

Sa totoo lang, walang nagse-celebrate n'on sa town maliban lang sa pamilya namin. After kasi ng declaration, parang wala nang nangyari sa pagla-lock ng Helderiet Woods. Tinanong ko si Mama kung bakit namin kailangang gawin 'yon every e wala nga naman kasi talagang kakaiba sa pagbili ng private owner sa malaking bahay sa gitna ng gubat. Para kaming tangang ginagawa 'yon taon-taon sa dati naming bahay. Pero sinabi lang niya, kailangang bago mag-sunset, e di sinunod ko naman.

Kung hindi kami kakanta, dapat patutugtugin namin ang town hymn at yung isang music na si Mama lang at ako ang nakakaalam. Kahit sa school ko noong college, hindi nila alam 'yon e. Ewan ko, namatay na lang si Mama na wala siyang sinasabing sagot.

Seven years old ako noong una akong nakapasok sa The Grand Cabin, kasama ko si Papa, nag-install siya roon ng painting. Hindi ako sinasama ni Papa sa mga lakad niya o kapag nagbebenta siya ng mga painting kasi ayaw nga niyang nadi-distract sa trabaho, lalo na kung magbubuhat ng canvas. Bata pa ako e, mahirap isama sa trabaho. Pero 'yon ang unang beses na isinama niya ako sa trabaho niya. Birthday ko n'on at sinakto niyang matapos ang painting bago ako mag-seven. Kaya nga sakto, pag-birthday ko, first time kong makapasok sa loob ng malaking bahay.

Hindi ko na halos matandaan ang loob ng Cabin maliban sa pinasyal ako sa loob ng Papa ko, pumasok kami sa iba't ibang kuwarto, at pag-uwi namin, sinunog na niya ang dibdib ko para lang sa tatak na sinasabi niya. At kung para saan? Namatay na lang siyang ang tanging alam ko lang ay kasi kailangan 'yon. Kung bakit kailangan, malay ko rin.

Kahit naman wala na silang dalawa, sinusunod ko pa rin 'yon. Kailangang sundin, sabi raw ni Mama, hanggang mamatay ako. Gusto ko sanang mag-skip kahit isang taong lang, pero katawan ko na mismo ang nagsasabing dapat sundin ang tradisyon.

Wala akong idea kay Marius Helderiet, pero seven years old ako nang mamatay ang huling Helderiet sa town. After a year, declared na ang The Grand Cabin bilang private-owned house pero kasama ang historical commission at town hall sa may-ari. Kasi nga, kapag hindi naging historical site ang Cabin, ipagigiba 'yon ng private company para gawing commercialized place. So, preserved ang lahat sa loob kahit private owned na.

Kahit lumipat na kami ng bahay, binabalikan ko pa rin yung kahit hanggang harapan ng bakod lang ang puwede kong daanan at kaunting parte ng likuran ng iron gate ang puwedeng makita. Lalakad ako sa kalye, kunwaring mamamasyal pero sisilip naman talaga.

Bata pa ako noong isinara ang Helderiet Woods. Pero hindi kami isinama kasi iikot pa nang pagkalayo-layo bago mapuntahan ang dati naming bahay. Ang nakakabanas lang, hindi kami puwedeng gumamit ng sasakyan. Dulo na nga kami ng town, puro na nga puno sa paligid. Apat na kanto rin ang layo ng bahay namin bago sa unang bahay ng town na talagang maraming tao nang nakatira.

Tinawag yung parte kung nasaan kami na lone town kasi parte pa rin naman ng town pero kami lang ang nakatira. Walang ibang nakatirik na bahay roon kundi bahay lang namin. Normal lang sa akin 'yon, e sa naroon nakatirik ang bahay namin, ano'ng magagawa ko?

Wala namang problema sa bahay namin, pero pagkatapos kasi ng town declaration, parang lagi ko na lang gustong makita yung Grand Cabin. Siyempre, bata ako, first time makakita ng magarang bahay kaya inisip ko na lang na gusto ko lang talagang makita ulit kasi bongga yung lugar. Kahit sino naman siguro ma-fe-feel yung ganoon lalo na kapag lumaki sa maliit na bahay lang.

Bago mag-six dati, kailangang nakabihis na kami ni Mama ng white dress para kumanta. At dahil nakalakihan ko na yung mga dati kong dress—at dahil wala akong ibang naitabing damit ni Mama maliban sa wedding dress niya—isinuot ko yung white dress niya na V-neck at medyo lampas sa cleavage ko nang very light, makapal ang tela hanggang balikat, pero sheath na may floral design na ang pinaka-sleeves na lampas sa kamay hanggang sa laylayan na lampas pa sa sahig. At thankful naman ako na may allowance na ako kaya nakabili na ako ng detergent. May panlaba na ako kahit pa gawin kong basahan ng hallway yung laylayan.