Prios 1: Contract with Mr. Phillips

34. The Fae

Hindi ko masara ang bibig ko kasi sobrang gara ng bahay nina Eul. Ang kinis ng marble tiles, pati sa dingding. Sa sobrang linis, para kaming naglalakad sa loob ng mahabang hallway na gawa sa puting salamin.

Hindi nawawala yung amoy ng bulaklak ng Lilac habang naglalakad kami sa mahabang pasilyo. Para ngang sinusundan kami ng amoy, ang weird.

"Whooh . . . whooh . . ." pasimple akong humihinga kasi nakakahiya, kanina pa kami naglalakad, parang hindi nauubos yung nilalakaran namin ng mama ni Eul. Hinihingal na rin ako, akala ko, nakakapagod na yung Grand Cabin. Kinabog nang doble itong mansiyon ng mga Willis.

Siya raw Helene at huwag ko raw siyang tawaging "Mrs." gaya nina Mrs. Serena, at nanay siya ni Eul. Iniisip ko pa lang na magkaedad sina Eul at Mr. Phillips, hindi ko na ma-imagine kung ilang taon na ang sinusundan kong babaeng mukhang diyosa. Mga imortal sila so malay ko ba kung nabuhay na sila bago pa ma-extinct ang mga dinosaur?

At saka ang weird na pareho kaming naka-white dress, mukha kaming nagpuprusisyon. Diretso rin ang tindig niya tapos nakalagay ang mga palad niya sa bandang tiyan. Pero hindi siya mukhang maid gaya ng mga pumupunta sa The Grand Cabin. Hawak lang ng mga daliri niya sa kanan ang ilang daliri sa kabila. Para nga siyang may dala-dalang imaginary purse kaya ginaya ko na lang din ang ginagawa niya. At nakakangawit sa braso, mas okay pang maglakad na para akong naghahanap ng away o kaya nakakuba.

"Helene, ma'am, kilala mo si Mr. Phillips, di ba?" tanong ko habang sinisilip siya sa kaliwang gilid ko. Ang tangkad din niya, kasintaas ni Lance na hanggang leeg lang ako.

"At ano'ng kailangan mong malaman sa kanya?"

Nanlaki ang butas ng ilong ko kasi para siyang kumakanta kapag nagsasalita. Ang baba sa unang linya at biglang tataas ang tono pagdating sa dulo. Parang nakikipag-usap sa bata.

"Kasi pinuntahan siya ng pamilya niya. Alam ko namang pupunta sila, pero hindi ko naman alam na ngayon. Tapos gusto nila akong mamatay. Wala namang problema kasi nakatakas naman ako sa kanila kanina. Kaso tumakas nga ako sa Cabin kaya naiwan siya. E sinaksak kasi siya sa balikat. Hindi ba siya mamamatay? Hindi ba siya papatayin ng pamilya niya? Hindi ba siya mapapahamak kapag hindi agad ako nakabalik? Paano ko siya matutulungan doon?"

Imbis na sumagot, lumiko lang kami sa kaliwa, at sa wakas, nakakita na rin ako ng dead end! Ack! Hinihingal na ako, gusto ko nang matulog!

"Hindi nila maaaring patayin si Donovan. Siya lang ang dahilan kaya nakakapasok sila sa loob ng mansiyon."

"Po?" Pasalubong kami sa malaking double door na gawa sa magandang klase ng kahoy. Ang daming detalyeng naka-engrave sa pinto, parang may sinasabing kuwento sa bawat detalye kasi may mga tao na naka-pose. Parang painting pero naka-engrave.

"Bakit wala ka sa kakahuyan?" tanong niya habang binubuksan ang malaking pinto na may gintong door handle.

"Kasi . . . wala po akong bahay roon?"

"Imposibleng wala. Tahanan iyon ng bantay ng gubat."

"Sino pong bantay ng gubat?" Napaangat agad ako ng tingin nang makitang parang umuulan ng ginto at brilyante sa loob ng kuwartong napasukan namin. "Wow . . ." May mga nakasabit—o lumilipad—na grain of gold sa itaas namin. Tapos nagkikinangan ang mga glass box sa paligid na may lamang maraming magagandang bagay na makinang. Para kaming nasa museum na mas magical tingnan, ewan ko ba? Kung ibebenta siguro nila itong kuwarto, ang mahal nito. Lumilipad yung mga ginto sa hangin.

"Bantay ng gubat ang mga Dalca. Kung anak ka ni Quirine, dapat manatili ka lang sa gubat kundi hahabulin ka ng gubat para bumalik sa kanya."

"Pero wala na po kaming bahay sa gubat."