Bütün cümlelerimi, kelimelerimi feda ettim.
Şakaklarımdan, köprücük kemiklerime doğru süzülen terleri hissediyordum. Avuç içlerimdeki kanların yere doğru damladığını, gözlerimdeki yaşların durmadan aktığını ve dudaklarımın ıslaklığını da hissediyord...
Süveyda - Kalbin ortasında var kabul edilen siyah nokta. Kalpteki gizli günah.
Bölüm şarkısı: Akılla Bir Konuşmam Oldu - Fazıl Say, Serenad Bağcan
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
İnsan ne ile yaşar?
Nasıl duygulara sahip olarak, nasıl hissederek... Mutlu duygulara mı yoksa hüzünlü duygulara ev sahipliği yaparak mı?
İnsan ne ile kendini bulur?
Acı mı insanı yoğurur, insan acının kabına mı girer... Nasıl bulur kendini, bir deniz kıyısında, bir uçurum kenarında, derin bir vadide veyahut bir çocuk parkında mı?
İnsan ne ile büyümeye başlar?
Bir kayıp.
Belki anne belki baba. Belki de bir kardeş. Korku da etkili midir insanın büyümesine? En büyük etki korkunundur. Peki ya kaybın yanında hissedilen korkunun yanında yalnızlık ve karanlık? Hepsi ile büyümeye başlar insan. Belki kan onunla büyütür, belki ölüm, belki de yalnızlık.
İnsan nasıl insanlara güvenmemeye başlar peki?
Babasından yediği tokatlardan mı, yoksa bedenine babası tarafından indirilen sayısız kemer izinden sonra mı? Yoksa, siz şiddete maruz kalırken sizi kapı kenarında yalnızca izlemekle yetinen annenizi görerek mi güvenmemeye başlar?
Nasıl?
Kayıplar, ölümler, ağıtlar, gidişler... Değiştirilen şehirler, veda edilen caddeler... Peki ya değer miydi? Defalarca kez ağladığımız bir sokak kaldırımına, havasını soluduğumuz, doğduğumuz, büyüdüğümüz, ilk adımımızı attığımız şehre veda etmeye?
