Bütün cümlelerimi, kelimelerimi feda ettim.
Şakaklarımdan, köprücük kemiklerime doğru süzülen terleri hissediyordum. Avuç içlerimdeki kanların yere doğru damladığını, gözlerimdeki yaşların durmadan aktığını ve dudaklarımın ıslaklığını da hissediyord...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*
Siz hiç hislerinizin düğümlendiğini hissettiniz mi? Çözmeye çalıştıkça daha da karmaşıklaşan, birbirine giren ve asla çözümlenemeyecek bir düğüm. İlmek ilmek işlenmiş, birbirine karışmış, bir olmuş bir düğüm.
Düğüm hislerimdi, hislerimi çözecek kişi Devrim'di ancak o çözmek yerine düğümleri birbirine dolamaya devam ediyordu.
Çözmemi istemiyor gibi, o düğüm çözülürse bazı şeyler yolundan sapacakmış gibi.
Boğazımı acıtan bir hisle yutkundum. Bu his geçecek gibi değildi. Odaya gitmem gerekiyordu, burada olmamalıydı.
"Büyütülecek bir durum değil, bana sen sormadan gelip neden asker olduğumu söyleyecektim?"
Bakışlarımı ondan kaçırdım ve titrek bir şekilde gülümsedim. O haklıydı. "Haddimi aştım," dedim kısık bir sesle. "Sormadıysam senin de söylemen gerekmiyor, haklısın. Büyütülecek bir durum da değil." Birkaç adım atarak kapının yanına geldim. Gözlerimi odanın her köşesinde gezdirdim, ancak Devrim'in gözlerine bir kez daha bakma cesareti gösteremedim. Bu acizliğim içimi yaralayan bir başka sorun oldu, tam o an. Devrim'in kapının yanından kenara çekilmesini boş gözlerle izledim. "İyi geceler."
Hiçbir şey söylemedi. Durdurmadı. Bana, benden neden asker olduğunu, bunu neden gizlediğini açıklamadı. Yanından titrek nefesler alarak geçtim ve hiç oyalanmadan merdivenleri indiğim gibi odaya geçtim.
Boğazımı saran ellerin soyut varlığını ruhumda hissediyordum. Aniden üzerime sinen yorgunluk, kalbimi ele geçiren bir hissizliğin pençesindeydim. Zaman geçtikçe ileriye gitmesi gereken hayat, ben yaşadıkça geriye sarıyordu sanki. Geriye sardıkça hatırlar zihnimdeki yerini işgal ediyordu. O hatıralar zarardı, ağırdı, kahırdı.
Yaşanmaması gereken zaman dilimlerini yaşıyordum. Yaşadıkça geriye sarıyordum. Geriye sardıkça karşıma babam, babamın elindeki kemer canlanıyordu. Ben, bu anıların canlanmasını istemiyordum.
Çünkü anılar kayıp bir cehennemdi. Sizi, siz olmaktan çıkaran, korkunç bir zehirdi.
Devrim askerdi.
Yüzbaşıydı.
Ayakta daha fazla duramayacağımı anlayınca yatağa oturdum ve ellerimi başımın arasına alıp düşünmeye başladım. Ben ne yapıyordum, neyin içindeydim, kimin yanında kime karşı bir savaş içindeydim.
