Je kent me niet, niet echt tenminste

Hoofdstuk 15

A/N Het is Lang geleden zeg, sorry daarvoor... ik moest het vorige hoofdstuk ook teruglezen om te weten wat er was gebeurd. SORRY voor de mensen die dit echt lezen (al betwijfel ik dat veel mensen dat doen, maar ach) en ook voor de mensen die dit niet echt lezen natuurlijk ook (wtf zeg ik!? Let niet op mij het is middernacht terwijl ik dit typ lol)

Evi's p.o.v.
Als ik 's middags thuiskom zie ik dat Jonathan nog bij ons is. Ik had via de app van Levi gehoord dat ze met z'n tweeën van de trap waren gevallen door Levi en dat Jonathan zich had gesneden. "Wat een sukkel ben je man, lekker vallen van de trap en dan vervolgens ook nog zacht landen. Tsss" zeg ik voor de grap tegen Levi. Hij kan het niet waarderen en antwoordt alleen door met zijn ogen te rollen en diep te zuchten. Dus wend ik me tot Jonathan. "Blijf je hier ook eten?" "Jazekers, Levi kan mij geen moment missen nu hè en er moet op mij gelet worden." Ik glimlach en zeg "Gezellig ja." Ik meen het oprecht en ik hoop dat dat ook zo overkomt.

We kletsen wat en even later gaan we ook alweer eten. "Het was lekker mam." Zeg ik en ik hoop met dit compliment niet de vaatwasser uit te hoeven ruimen. "Dat zal best, maar je moet nog als de vaatwasser uitruimen. Shit. Ze zag zo door mijn 'geslijm' heen. Ik zucht. "Maar ma-ham" "Nee huppakee, als je het nu doet ben je er verder de hele avond vanaf en hoef je voor mij niks meer te doen." Voor haar niet nee, maar voor school helaas wel...

-x-x-x-x-x-x-

De volgende morgen krijg ik een appje van Marie-Anne, of ik weer wil afspreken. Ik weet het niet zo goed. Wat we de vorige keer deden... het voelt niet goed. Daarbij geloof ik bij nader inzien niet dat ze echt 17 is, ze kan er makkelijk over gelogen hebben en ze ziet er veel ouder uit, minstens 20. Toch besluit ik op haar uitnodiging in te gaan om wat te gaan drinken. Dat klinkt ook onschuldig en ik hoop dat het daarbij blijft.

Na school zeg ik tegen Pauline dat ik niet mee kan fietsen. "Sorry!! Later fiets ik extra lang mee ik beloof het! Maar ik heb afgesproken in de stad en-" zeg ik tot ze me onderbreekt. "Het is oké joh. Veel plezier en tot morgen hé!" Ik zwaai haar na als ik even later de andere kant op fiets. Richting de stad.

Eenmaal aangekomen zie ik Marie al zitten. Met een man. Ik zou hem zeker geen jongen noemen, ik schat hem zeker achter in de 20. Maar wat doet hij hier? Ze gebaart naar me dat ik moet komen zitten. Ik loop er heen en ga tegenover ze zitten. "Hey Evi!" "Hoi" "Dit is Floris en hij is mijn vriend." Ik frons, haar vriend!? Dus eigenlijk is ze vreemd gegaan met mij!? Ik walg van mezelf, maar nog meer van haar. Dit heeft ze me niet verteld! Toch probeer ik blij en oprecht te klinken als ik zeg: "Oh, hoelang al?" Misschien is het nog maar heel recent en na onze aanvarin- "Nu bijna 3 jaar." Oké, laat maar zitten.

We kletsen wat ongemakkelijk en dan zegt Floris iets waar ik van walg. "De eigenlijke reden dat we je hadden uitgenodigd was omdat Marie me had verteld over jullie nogal hete aanvaring." Ik slik. Hij weet het dus, wat gaat hij doen? Me slaan? "Ze vertelde me dat ze het leuk had en omdat je een lesbische bent dachten we dat je wel een trio met ons wilde." Mijn ogen worden groter. "Nee." Fluister ik. "Wat zei je schat?" Zegt Floris dan en ik walg van hem. "Nee!" Roep ik dan kwaad naar Marie. Ik walg hiervan en ik moet hier weg. Ik fiets weg en fiets een klein stukje om, om mijn hoofd leeg te maken.

Ik fiets weer langs school en daar zie ik Violette, die waarschijnlijk net vrij heeft. "Hoi hoi Violette" zeg ik. "Oh, hoi Evi!" Zegt ze en ze glimlacht naar me. Echt. Niet zoals Marie en Floris, die blijkbaar alleen uit waren op een trio, maar een echte glimlach. "Ben je oké?" Vraagt Violette me dan en ik schrik op uit mijn gedachten. Op de een of andere manier, als ik Violette aankijk en ik haar oprechtheid zie, gooi ik alles eruit. Ik vertel over Marie de zuster, Marie de bediening, Marie die seks met me heeft gehad, als je dat zo kunt noemen en vervolgens over net, over Marie en Floris die het alleen deden voor een trio. Tijdens mijn verhaal zegt ze niks. Ze knikt alleen soms instemmend en humt instemmend in. Aan het eind voel ik me opgelucht. Eindelijk is het eruit. Alles.

"Wow, ik snap wel dat dat een last op je schouders is ja. Vond je haar ook leuk eigenlijk?" Ik schud eerst fel mijn hoofd maar zeg uiteindelijk twijfelend: "Ik denk het niet, ze was wel knap hoor en ik had haar best leuk kunnen gaan vinden denk ik, qua hoe ze was, maar nee nog niet." "Gelukkig maar dan he!" "Ja" zucht ik opgelucht, zo had ik het ook nog niet bekeken. Dat had ook kunnen gebeuren.

"Wil je anders meekomen naar mijn huis?" Vraagt Violette na een, op ons eerdere gesprek na, stille, maar toch fijne rit. We zijn bij haar huis en we stoppen allebei. "Ja leuk! Ik zal mama wel even appen dat ik hier ben, anders komt de politie en de marechaussee me zoeken als ze straks thuiskomt." We moeten allebei lachen.

Eenmaal binnen drinken we eerst wat en gaan dan huiswerk maken. "Waar zijn jullie met biologie?" Vraag ik Violette na een tijdje. We hebben allebei bio, maar zitten in een andere klas. "Paragraaf 5, we moesten de vorige keer 4 tot en met 9 maken van paragraaf 4 geloof ik. Hoezo dan?" "Oh zou je me dan kunnen helpen, ik snap niks van opdracht 7." "Tuurlijk" komt het antwoord en ze gaat naast me zitten. We zaten tegenover elkaar aan de eettafel en ja, nu dus naast elkaar. Ze legt het me uit en als inwerken klaar zijn en ze vraagt of ik het nu wel snap, knik ik en salueer ik. "Danke schön". "Oh nee, geen Duits."

Als ons huiswerk eindelijk klaar is besluiten om te gaan tekenen, omdat we beiden niet weten wat te tekenen gaan we elkaar tekenen. Violette, die nog steeds naast mij zat, gaat weer tegenover me zitten. Dan gaan we beginnen. Ik kan echt niet tekenen dus het lijkt ...nergens naar. Als we de tekeningen aan het eind aan elkaar laten zien valt mijn mond open van verbazing. "Wow." Violette trekt haar wenkbrauw op en toch blijft ze er even mooi uit zien, hoe? Dat is me een raadsel. "Wat mooi! Ik wist niet dat jij zo mooi kon tekenen joh!" Ze lacht. "Nou dat valt wel mee hoor." "Nee hoor." Antwoord ik en ik imiteer haar 'hoor'. We moeten weer lachen, wij lachen wat af, niet normaal. Vaak weten we zelfs niet eens waarom we ook al weer lachen.

Ik wist echt niet dat ik zo snel, zo goed bevriend zou kunnen raken. En dat met Violette! Nou is ze ook de zus van Jonathan, dus het is op zich ook weer niet zo gek, in dat opzicht, maar toch!

Ik ga naar huis voor het eten, ik mocht wel blijven eten, maar mama wilde dat ik thuis ging eten, en moeders wil is wet he?... Zucht. Ik geef Violette een knuffel voordat ik ga en bedank haar, niet alleen voor vanmiddag bij haar, maar ook dat ze naar me heeft geluisterd. Het was fijn en gezellig. Ik zie haar weer op school. Ik zwaai voor een laatste keer en stap op mijn fiets. Ik ga tevreden naar huis en !dat had ik toen ik uit de stad kwam, niet verwacht.

A/N bedankt voor het lezen en ik zal proberen meer te updaten en sowieso sneller dan nu, het vorige hoofdstuk is 19 juli 2020 gepubliceerd... sorry daarvoor. Ik heb dit half slapend geschreven dus zeg het me als iets vaag is of er iets fout is, maar dat geldt natuurlijk altijd.
1371 woorden. Niet heel lang dus.
Daaaaggg kusjes ofzo :) 👋