Je kent me niet, niet echt tenminste

hoofdstuk 8

Evi's p.o.v.

Ik was blij, want morgen mag het gips er dan eindelijk af, dan heb ik weer vrijheid, of nou ja, mijn arm dan, maar m'n arm is onderdeel van míj́n lichaam, dus heb ík ook vrijheid.

Ja, ik denk soms echt rare dingen. Ik weet ook dat ik waarschijnlijk nog niet direct mag gaan boksen, maar ik zal al blij zijn als dat gips eraf is...

Maar ik zit op school, het is pauze, dus  het is niet zo dat ik niet op let in de les, maar ik let niet op in de pauze, wanneer mijn vriendinnen met me praten. Veel erger dus om niet in de pauze op te letten.

Ik moet bijna hardop lachen, mijn gedachten zijn raar, net als wat ik zeg, doe en ja gewoon ik. Ik ben raar. En dat weet ik ook wel hoor. Maar dat betekent niet dat ik er wat aan ga of wil doen. 'deal with it or LEAVE' wauw, denk je vast. Ja. Wauwie. Inderdaad!

Maar dan realiseer ik me dat mijn vriendinnen me vragend aan kijken. "Huh wat?" Vraag ik dus maar. "Zoë wil ons iets vertellen zegt ze." Antwoordt Pauline dan.

Wat kan ze ons willen vertellen? Ik weet het niet. Maar ze wil blijkbaar dat iedereen het meteen weet, want zowat iedereen is er. Daan, Noa, Pauline, ik, zelfs Levi en Jonathan.

Die subtiel wat dichterbij elkaar staan. Serieus. Het zou me niet eens zijn opgevallen als ik het niet wist. Of nou... Misschien ook wel. Ik weet het niet. Want ik weet ervan. Goh ik vraag me nu pas af of ik de enige ben die het weet.

Nou ja, dat terzijde, ik dwaal nogal vaak af. Zoë wil wat vertellen. Ze staat bij de muur en iedereen van onze vrienden kijkt haar aan. Zovan, voel de druk! Ofzo.

Dan begint Zoë. "Nou kijk- nee zo moet ik niet beginnen... Ik begin wel bij het begin. Jullie weten dat ik eerst in  Leiden woonde toch?" Ze wacht niet op een antwoord en gaat meteen verder.

"We verhuisden hier niet heen omdat mijn ouders hier werk hadden, ja het speelde ook mee, maar er is nog een reden... Dat wisten jullie al geloof ik, maar de reden weten jullie nog niet volgens mij." Dan kijkt ze moeilijk.

"Sterker nog jullie kúnnen het niet weten, want ik heb het nog nooit verteld, ik ben echt dom soms. Of niet?" We moeten allemaal lachen en laten haar dan verder vertellen.

"Wat jullie wel wisten was dat mijn ouders me ook van mijn oude school wilden hebben, dit lag niet aan de school, maar aan de mensen óp de school."

Dat wist ik niet, wel dat haar ouders haar weg wilden hebben, van de school, maar misschien was het wel een slechte school weet je.

"Nou ik hoop dat ik hier wel op school kan blijven... Want ik ga hier hetzelfde vertellen als wat ik daar heb verteld... Iets over mezelf." Nu begint ze het moeilijk te vinden, dat kan ik zien.

Maar als Zoë iets wil, dan wil ze het, zelfs al is het maar iets vertellen wat ze lastig vindt om te zeggen. Ze slikt en gaat dan ook weer door.

"De vorige keer was het moeilijk, maar nu ik weet wat er kan gebeuren, is het nóg moeijker. Maar ik ga het gewoon doen." Ze blijft even stil. En wij ook, in afwachting.

"Ik ben- ik ben b- bi. Zo dat is eruit. En ja ik zeg er wel meteen bij waarom ik daar weg ben. Ze, mijn zogenaamde vrienden en in het speciaal mijn beste vriendin, waren tegen homo's, lesbiennes en iedereen die volgens hen 'anders' was.

Iedereen die niet hetero was. Mijn beste vriendin deed het meest kut tegen me. Ze dacht ook dat ik haar leuk vond, wat niet zo was, en wat dan nog? Ik baalde er echt van maar ja, wat kon ik ermee? Ik wilde niet naar een andere school in de buurt, maar lekker ver weg. Weg van hun."

Ze kijkt gespannen. Ze ratelde ook heel snel door nadat ze het echt had verteld. Om er overheen te praten ofzo. Alsof we het niet zouden horen.

Pauline is de eerste die wat zegt. "Deden ze dáár kut over? Dan moeten ze zelf wel kut zijn. Wat dom. Je bent toch wie je bent!" En Noa geeft Zoë een knuffel.