Je kent me niet, niet echt tenminste

hoofdstuk 4

Want wie daar stond, was niet de zuster, het was mijn broer Levi.

"Oh je bent er wel!" Zeg ik "ik vroeg me al af waar je was!" Niet echt, maar ik ben wel blij hem te zien, dus jaa boeiuhh.

"Ja, ik was op de wc, kom ik terug, zijn pap en mam gewoon weg!" Zegt hij een blik werpend op onze ouders. "Ja, sorry schat, maar we hoorden dat Evi wakker was en we gingen snel naar haar toe, we dachten dat je het wel zou vinden." Zegt mijn moeder verontschuldigend.

"Nou, niet dus, maar goed ik ben er nu, dus de sfeer zal hier meteen wel beter zijn." Zegt m'n broer. Wauw hij is echt vol van zichzelf soms.

"Nou zeg, het was hier net ook wel gezellig hoor!" Zeg ik dus tegen hem. Hierop kijkt hij me aan met een blik zovan: 'fack you!' en hij wil zijn middelvinger naar me opsteken tot hij mijn ouders ziet zitten.

Ik steek mijn tong naar hem uit waarop hij nu wél zijn middelvinger opsteekt, ondanks mijn ouders.

"Ja dat doen we dus niet hè jongeman!" Zegt mijn moeder met een strenge blik. Mijn vader lacht alleen maar wat, hij is niet zo streng, zeg maar.

Dan komt de zuster binnen. "We gaan nog even een paar dingen checken voor je naar huis mag."

-x-x-x-x-x-x-

"Je bent nu wel thuis, maar je moet rustig aan doen hoor!" Zeurt mijn moeder. "Jaja! En dat hoeft echt niet hoor, ik heb alleen een gebroken pols."

"Ja, maar het moet ook niet erger worden lijkt me." Zegt ze en ze kijkt er streng bij. Nadat we naar huis gingen moest mijn broer 's middags weer naar school. En mijn vader is van alles aan het regelen met de verzekering en dat soort shit.

"Ga anders je huiswerk maken, Pauline heeft het doorgestuurd zei je toch?" Zegt mijn moeder zuchtend, als ze ziet dat ik mijn telefoon weer pak.

"Ja doe ik." Zeg ik zonder dat ik door heb wat ze nou eigenlijk zei. Dat heeft mijn moeder ook door, want ze zet haar hand op haar heup en zegt: "Anders leg ik dat ding in de kast hoor!"

Als ik dat hoor kijk ik vlug op. "Wat moet ik doen dan?" Vraag ik haar. "Dat heb ik net ook al gezegd, maar ik zeg het nog wel een keer." Zucht ze. "Je moet je huiswerk maken, Pauline heeft dat toch doorgegeven zei je?"

"Ja." Zeg ik en ik knik. "Ik ga het al maken." En ik pak mijn tas en loop naar de eettafel. Ik doe mijn huiswerk nooit op mijn kamer. Ik weet niet waarom, maar als ik een vraag heb en mijn ouders zijn thuis, kan ik het meteen vragen.

-x-x-x-x-x-x-

Levi's p.o.v. (voor het ongeluk van Evi)

Jonathan en ik zijn nog op school, we hadden allebei mentorgesprekje, Evi is al naar huis, die heeft al gesprekje gehad.

We lopen net weg van de kluisjes als ik mijn telefoon in mijn zak voel trillen.

"Wacht effe hoor, ik wordt gebeld." Zeg ik tegen Jonathan. Jonathan is mijn beste vriend, hij is de oudere broer van Violet, alleen is hij aardig en eigenlijk is hij gewoon geniaal.

Ik ken hem nu sinds de brugklas en we zijn al vrienden sinds de tweede week. Eerst was mijn zus nogal sceptisch over hem. Ik weet nog dat ze zei: 'Hij is vast hetzelfde als die Violet, ook zo over het paard getild.'

Toen ze hem wat beter leerde kennen, zag ze meteen dat hij héél anders is dan zijn zus. Ze zijn ook bevriend geraakt, zou je wel kunnen zeggen, denk ik.

Maar goed, terug naar waar ik was, ik werd gebelt. "Huh, gebelt, jij wordt nooit gebelt ja!" Zegt Jonathan verbaast. "Tsja, ik weet ook niet wie het kan zijn." Ik open mijn telefoon en zie 'mama' staan.