Je kent me niet, niet echt tenminste

hoofdstuk 6

Levi's p.o.v.

Jonathan en ik gingen vandaag uit school afspreken. Om huiswerk te maken. Of nou ja, dat was ons plan...

Toen we thuis kwamen gingen we eerst naar de keuken, het was dinsdag, dus mijn moeder was thuis vandaag. Ik had haar nog niet verteld over ons en dat wist Jonathan, dus moesten we ons wel goed gedragen in haar buurt, als je snapt wat ik bedoel... Hehe.

Na wat gedronken te hebben gingen we naar mijn kamer om huiswerk te maken. We gingen naast elkaar aan mijn bureau zitten. Ja, op aparte stoelen! En we begonnen met het huiswerk voor economie.

"Ik snap het niet..." Zucht ik. "Ja ik kan je niet helpen, ik snap het ook niet." Zegt Jonathan verontschuldigend.

"Nou lekker stel zijn we ook weer!" Lach ik. "Oh ja zeker, een heel leuk stel vooral!" Zegt Jonathan en hij haalt zijn wenkbrauwen op met een vuile grijns. Ik bloos en kijk weg van hem.

"Kijk me aan..." Zegt hij zogenaamd dreigend. "Of anders?" Vul ik hem aan. "Dan zul je spijt krijgen, als ik je straf!" Zegt hij totaal niet boos. Pft, slechte acteur denk ik voor mezelf.

Ik kijk hem weer aan, ondanks dat ik nog steeds rood gloeiend ben. "Oh ja?" Zeg ik en ik trek één wenkbrauw op. "Dat zullen we nog wel eens zien!" Grijns ik.

Hij kijkt me aan en trekt me in een knuffel. Ik zou hem wel willen kussen, maar we doen het rustig aan, hebben we samen besloten. Waarom we allebei ja hebben gezegd weet ik niet.

Ik wil helemaal niet rustig aandoen! Oké, oké seks gaat wat ver, dat gaat mij ook wat te ver hoor. Dat is voor later. Maar gewoon een klein kusje, eerst hoeft het nog geen eens met tong.

Maar ja ik ben bang dat ik hem kwets. Dus ik doe het niet en knuffel hem terug. Ik moet mezelf er echt van weerhouden niet mijn lippen op die van hem te drukken als we beiden loslaten van de knuffel.

Jonathan's p.o.v.

Als we hebben losgelaten van de knuffel wil ik hem zo graag kussen, dat ik niet eens doorheb dat ik zijn gezicht al in mijn handen heb genomen en mijn gezicht al dichterbij heb gebracht.

Ik deins terug, en leg mijn handen vlug terug in mijn schoot. We zouden het tenslotte rustig aan doen, straks wil hij dit niet en zou ik alles verpesten. Of misschien heb ik het al verpest. Kut, ik haat mezelf!

"Oh sorry Leev ik- ik bedoel het niet zo, sorry. Ik liet me meeslepen en dacht niet na! Oh ik ben zo'n stommerik, nee dat woord is nog te goed, ik ben een- ehm een-" stotter ik.

"Hee, het geeft niet, ik wilde het ook, maar dat kon jij niet weten, dus dat je stopte was juist lief oké!? En ik weet het woord hoor, maar het is wel wat cliché hehe..."

Hij stopt even, hij twijfelt zichtbaar of hij het gaat afmaken, het is dus wel héél cliché blijkbaar. "Naja, laat ook maar..." Zegt hij en hij krijgt een kleur.

"Ja nu wil ik het weten ook hoor!" Zeg ik lachend. Iedereen wil dat dan toch weten!? En dat snapt hij, maar goed of hij het gaat zeggen...!? Ik weet het niet.

"Nou, het is heel raar hoor..." Zegt hij twijfelend. Alsof ik me zou bedenken en zou zeggen: 'nou in dat geval, laat maar, ik hoef het niet meer te weten.' Haha. Niet dus!

"Dat geeft niet, ik ben nog steeds benieuwd, zeg het maar." Moedig ik hem aan. "Hehe, nou kijk je ehm-" hij neemt een diepe teug lucht en praat verder. "Je zou je perfect kunnen noemen..."

Hij kijkt me verwachtingsvol aan. Hij is bang dat hij het heeft verpest door een paar simpele woordjes. Of nou meer dat ene woord, dat toch zó verdomd groot klinkt, zo echt.