Je kent me niet, niet echt tenminste

hoofdstuk 5

"Nou, ehm..." Ik twijfel. Waarom twijfel ik? De docent van economie weet dat schema echt niet uit zijn hoofd. Ik kan gewoon naast mijn vrienden gaan zitten. Maar Violet!

Violet kan het ook wel aan om een keertje alleen te zitten. We zijn geen eens vrienden! Maar ik voel toch een steek in mijn maag. Ik weet niet waarom ik dit ga zeggen, maar wat ik ga zeggen, meen ik. Waarom ik dat zo zeker weet weet ik niet eens! Ik ben echt raar, haha.

"Nahh, ik ga wel naast Violet zitten. Zó erg is ze vast niet, het is vast meer een soort attitude. En anders krijgen we vast gezeur." Oké misschien meen ik niet alles. Hij zou het nooit merken. "En sinds wanneer boeit jou dat wat?" Zegt Noa fronsend.

"Ga allemaal zitten op jullie plaatsen!" Zegt de docent. Ik ga toch naast Violet zitten. Dat voelt beter dan naast mijn vrienden. Ik besef nu pas hoe raar dat eigenlijk klinkt. 'beter dan naast mijn vrienden' !? Soms snap ik zelfs mezelf niet.

"Oh, hallo!" Zegt Violet en ze lijkt oprecht verbaasd me hier naast haar te zien zitten. "Haii, ik dacht ik ga hier zitten." Ik kijk haar hoopvol aan als ik zeg. "Als je daar oké mee bent tenminste...?" De twijfel klinkt door in mijn stem. Shit.

"Oh, ja tuurlijk! Ik ga hadd het gewoon niet verwacht, eerlijk gezegd." Zegt Violet en ze krijgt een kleur. "Gelukkig maar!" Ik ben opgelucht. Waarom? Geen idee eerlijk gezegd...

We zitten even in stilte, we luisteren wel is waar even naar de docent als Violet me vraagt: "hoe is het nou met je arm? Omdat je naar het ziekenhuis was geweest." Ze kijkt bezorgd naar mijn gipsen arm.

"Oh goed hoor! Dat was gewoon de standaard afspraak." Zeg ik. "Gelukkig maar!" Ze lijkt oprecht opgelucht.

"Maar hoe gaat het nou eigenlijk met jou? Dat zou je me vertellen, je hebt het me beloofd!" Zeg ik dan. "Ehm- nou vooruit." Ze zucht en begint dan te vertellen.

"In de 1e lieten mijn zogenaamde 'vrienden' me opeens vallen, blijkbaar betekende ik niks voor hen. Ze waren dus overduidelijk níét mijn echte vrienden, wat ik eerst dacht van wel. En ik kon het aan niemand vertellen. Jonathan die was zelf nog aan het twijfelen over zijn seksuele geaardheid en hoe het daar nu mee staat, ik zou het niet weten. Mijn ouders die kunnen er toch niks aan doen, dus waarom zou ik het hun zeggen dacht ik. Ik kropte het verdriet wat op, maar dat is niet waarom ik er zo belabberd uit zie."

Ze ziet er helemaal niet belabberd uit, zelf als ze er zogenaamd belabberd uitziet, ziet ze er mooi uit, alleen die make-up troep bedekt haar mooie gezicht wel. Dat is zó zonde! Oh help, wat denk ik allemaal. Ondertussen vertelt Violet verder. Ik kijk om me heen en zie dat iedereen aan het kletsen is.

"Ik wilde nieuwe vrienden, maar was wel onzeker. Ik was bang dat ik weer 'afgestoten' zou worden. Ik dacht ook dat het aan mij lag. Nu weet ik dat het niet aan mij lag, of tenminste niet volledig. Doordat ik zo bang was weer gekwetst te worden stelde ik een soort muur op. Dat heb jij ook gemerkt, ik deed alsof ik een bitch was en kocht een neppe dure tas, waarom ik mezelf zo als bitch opstelde, weet ik niet. Ik deed het vooral tegen jou, omdat ik zegmaar ehm- ja dit is nogal schamend hoor. Maar ik wilde héél graag vrienden met je zijn, ik had er echt veel voor over. Daarom deed ik zo extra kut tegen jou, het spijt me nog daarvoor. Ik hoop dat je het niet té vervelend vond..." Ze wacht op een antwoord.

"Nee, en zeker niet nu ik weet waarom, wat erg voor je!" Zeg ik met oprecht medelijden.

"En ja, toen kwam ik ook nog achter iets in die periode, iets waar ik niet heel blij mee was, nu heb ik het geaccepteerd, maar nog niemand weet het..." Zegt ze.

"Je kan het me vertellen, ik zal het niet tegen iemand zeggen, dat zweer ik!" Zeg ik. "Ik weet het niet... Je gaat me waarschijnlijk niet meer mogen, als je dat nu al wel mocht überhaupt." Zegt ze, ik hoor het onzekere meisje weer terugkomen.