Je kent me niet, niet echt tenminste

hoofdstuk 7

Evi's p.o.v.

Ik weet het nog steeds niet, ik ben niet hetero nee, dat niet. Denk ik dan. Maar ben ik dan bi? Of lesbisch? Misschien moet ik het tegen Pauline, Zoë, Noa en Daan zeggen, ze zijn goede vrienden van me, weet je. Maar ik, lafaard die ik ben, zegt het niet. Ja tegen Violet, het stereotype van een echte bitch. Of nou, dat dacht ik...

Eigenlijk is Violet heel aardig! Maar goed, ik denk dat mijn vrienden dat niet snappen... Hoe wil ik het ook uitleggen. Ik haatte haar, en nu vind ik haar aardig? Pfftt.

Dan wordt ik uit mijn gedachtes gerukt. "Heeeyyy zussie, raad eens wie uit de kast is gekomen vanmiddag naar zijn moeder?" Het is Levi. Hij kijkt me zo blij aan! Hij ziet er ook opgelucht uit, alsof er een last van zijn schouders af is gevallen.

Ik doe alsof ik heel diep moet nadenken. "Ik?" Vraag ik dan, haha ik begin gewoon te hinten! Ik wil het namelijk eerst tegen Levi zeggen, dat ik niet zeker ben over wat ik ben, ja ik ben en blijf Evi, maar ik bedoel over op wie ik val. Hij kan me zeggen hoe hij het zeker wist. Dat hij bi was zeg maar.

Eigenlijk baal ik er wel van dat hij niet naar mij is toegekomen toen hij dat door maakte. Dat ligt niet aan hem, dat ligt aan mij. Heeft hij het gevoel dat hij mij niet kan vertrouwen?

Kut, ik heb niet eens gezien dat hij iets met zich meedroeg, een ding dat hij geheim 'moest' houden. Dat moest natuurlijk helemaal niet. Maar toch had hij blijkbaar dat gevoel. Shit, ik ben echt een rotkind...

Maar goed, ik moet optimistisch blijven. En Levi kwam wel als eerste tegenover mij uit de kast toen hij het zeker wist. Oké, oké eerst tegenover Jonathan. Maar zij zijn een stel nu en ik hoef ook niet de eerste ter wereld te zijn. Maar gewoon dat hij het wel durfde te zeggen, dat hij bi is. En dat hij ook een relatie heeft, met zijn beste vriend.

Maar ik ben nog steeds in gesprek met Levi, dat was ik heus niet vergeten en ik dwaalde ook heus niet af. Dit waren mijn eerdere gedachtes, nog voordat hij mijn gedachtes verstoorde. Serieus. Ik meen het. Echt!

"Huh, wat? Jij? Nee nee, ik. Dat snap je toch? Je weet wat uit de kast komen is?" Hij kijkt me aan met een moeilijk gezicht, alsof ik dom ben. En ik kan mijn lachen niet meer inhouden.

"Ja! Ik weet wat het is!" Weet ik uit te brengen. En ik hap naar adem tijdens het lachen. Levi kijkt me nog even raar aan, maar lacht dan mee.

Als we zijn uitgelachen, vraag ik hem. "Maar het ging goed dus? Je lijkt namelijk zo blij en opgelucht." Hij kijkt me blij aan en knikt. "Ja, het ging alleen niet helemaal zoals gepland..." Ik word nieuwsgierig en verschuif een stukje en klop naast me op het bed. "Vertel."

Hij krapte aan zijn nek. Je weet wel als je iets ongemakkelijks moet vertellen. "Nou kijk mama kwam binnen en Jonathan viel en ik op hem, toen ik hem tegenhield en toen..." Hij stopt. En ik volg hem niet. Kan hij niet gewoon bij het begin beginnen.

Ik rol mijn ogen. "Overnieuw en nu graag vanaf het begin, waar, wanneer en waarom kwam mama binnen, en waar kwam ze binnen. Snap je?" Hij lacht onschuldig en begint overnieuw.

"Nou Jonathan ging met me mee, naar ons huis, om huiswerk te maken. En we gingen naar mijn kamer." Ik onderbreek hem door te fluiten. "Fiet fieuw" hij snapt wat ik denk en valt meteen in. "Nee! Nee! Oh man, niet zo denken! Gewoon, huiswerk maken oké!?"

Ik knik. Dat snap ik wel, maar ik bedoel alléén huiswerk maken, met je vriendje. Jaja. Het kán, dat zeker, maar Levi en Jonathan kennende... Oké ik heb ze nog niet gezien als stel. Maar ik weet gewoon hoe zij zijn.

"Nou en we snapten iets niet en we deden wat idioot en ja toen knuffelde ik hem en ja toen wilde ik hem-" hij slikt, dat zie ik. Het is ook best raar, lijkt me om dit te vertellen aan iemand, zeker aan je zus.