Je kent me niet, niet echt tenminste

hoofdstuk 9

"Violet? Alles goed?"

Ik hoor wat gerommel en hoor iemand snikken. Violet. Ze haalt haar neus op en schraapt haar keel zachtjes. "Het spijt me, kun je alsjeblieft je excuses aanbieden? Zeker aan Zoë. Ik ben echt een irritant stom watje. Zit ik hier op de wc te janken."

Mijn hart breekt zowat. Ze geeft zichzelf de schuld. Terwijl ze helemaal niks verkeerd heeft gedaan en ook gewoon heel aardig deed tegen Zoë.

"Hee, jij hebt niks verkeerd gedaan hè! En ze deden net kut over je, maar toen ging ik uitleggen dat jij gelijk had, dat ze je niet kennen. Of nou ja, niet echt tenminste. En weetje, ze snappen het nu. Oké!? Ze geven je een kans. Geen tweede kans ofzo. Nee een eerste kans. Ik vind dat eigenlijk raar. Als iemand een kans moet krijgen, die ze eigenlijk niet verdienen, zijn het hen. En ik ook trouwens. Ik hoop dat je me vergeeft..."

Dan hoor ik Violet wat rommelen, de wc doorspoelen en het hokje opendoen. Ze trekt me in een knuffel. "Dankje hè. En natuurlijk krijg je een kans. En zij allemaal. En ik ben blij dat ik ook een kans krijg van hen."

Ik ben blij dat ze zo blij is, maar we moeten toch echt naar biologie. De bel is net gegaan. "Kom je? We hebben bio." Zeg ik met tegenzin. "Hmmpf, moet dat?" Kreunt ze. Als ik antwoord met een "ja, sorry." Zucht ze. "Vooruit dan maar, ik heb ook geen zin in een briefje."

-x-x-x-x-x-x-

"Ga je mee naar de stad vrijdag? Zoë en ik wilden gaan en vroegen ons af of je mee wilt?" Pauline vraagt het me. Heel aardig, maar ik kan niet met mijn gipsen ar- wacht effe. Dan is het gips er al af! Natuurlijk wil ik mee.

"Ja tuurlijk! Moeten jullie nog voor iets speciaals?" Ik heb er nu al zin in. "Neuuhhh, gewoon voor de leuk." Zegt Pauline. "Ja dat vind ik best hoor, ik vroeg het me gewoon af."

Dan onderbreekt de Nederlands lerares ons gesprek. Zelf zou ze zeggen dat we door haar les heen praten. Het kan beiden. "En nou is het afgelopen Evi stilte graag!" Ik kijk Pauline verontwaardigd aan.

Ik was niet de enige die praat! Tsja dat doet ze nu altijd! Wat zij wilt. Ik houd me wel even stil en dan kan ons gesprek weer beginnen. Als de docent me nog een keer noemt, maar ik er niet wordt uitgestuurd hoor ik gezucht.

Ik ben niet heel geliefd in de klas. Ik praat best veel en ben er nog nooit uitgestuurd. Anderen worden er overigens wel vaker uitgestuurd. Dat maakt me niet echt geliefd...

Aan het eind van de les zucht ik opgelucht. Ik heb deze les weer overleefd. Nederlandse les is zó saai. Echt om bij in slaap te vallen.

-x-x-x-x-x-x-

"Ik moet nu weg, m'n moeder staat voor met de auto als het goed is." De afspraak voor het gips eraf halen stond 15:15 alleen mijn moeder wil er extreem vroeg zijn. Zoals altijd. Daarom ga ik een halfuur eerder weg bij Engels.

-x-x-x-x-x-x-

Het gips is eraf. Ik mag nog niet direct beginnen met mijn bokstraining. Helaas pindakaas. Ik moet gewoon een beetje in een balletje knijpen en wat voorzichtig aandoen. Nu ben ik heel slap, of nou ja, mijn hand. Daarom moet ik dus in een balletje knijpen.

Ik ben wel heel blij. Ik kan binnenkort gewoon alles weer doen. Omdat ik nog steeds niet helemaal precies meer weet wat er nou is gebeurt heb ik ook niet echt een trauma, dat is nog een groot geluk zeiden ze hier in het ziekenhuis.

Meestal heb ik altijd pech, maar nu stond het geluk even aan mijn zijde blijkbaar. Wow, dat moet heel poëtisch klinken...