KİMLİKSİZLER ŞEHRİ +18 (KİTAP OLDU )

BÖLÜM 31

İyi okumalar❣️

Yaş aldıkça değil ruh yara aldıkça hayatı öğreniyorsun...

Geçmiş....

"Sen benim oğlumsun."

"Ben senin oğlun falan değilim!"

"Benim oğlumsun ister kabul et ister etme!"

"Eğer bir daha bana oğlum dersen, bana bakan gözlerini oyarım!"

Adam kendi yaratığı şeytandan ilk kez korkmuştu. Çünkü biliyordu bu vahşi adamın kimseye acıması yoktu, özellikle kendisine hiç olamazdı.

"Bana hiçbir şey yapamazsın, sahip olduğun her şey benim sayemde oldu. Yoksa hâlâ o evde çürümüştün."

Adamın tavrı iyice onu sinirlendirmişti. Çünkü neye sahipse hepsi kendi sayesinde olmuştu. Kaç kez ağır bedeller ödemişti kendi biliyordu.

"Ben sana borcumu çoktan ödedim, o hesap kapandı."

"Ama hâlâ o kızla görüşüyorsun!"

"O kız dediğin benim kardeşim!"

Kendini tutmaya çalışsa da bir türlü olmuyor iyice sinirlendiriyordu.

"O orospu karının kimden yaptığı belli olmayan bir pi..."

Tam adamın karşısına dikildi. Öfkesi her şeyi yerle bir edecek kadardı.

"Tamamlasana o kelimeyi!"

"Zebani o kız sana yük, kurtul ondan."

"O benim kardeşim, bana yük değil! Sen uçkurunun peşinde gezerken o benim yanımda durdu."

Zebani'nin haklı olduğunu biliyordu ama yine de o kızı etrafında görmek istemiyordu. Her o gözleri gördüğünde o kadını görüyor gibi oluyordu. İhaneti daha dün gibi hatırındaydı.

"Eğer onu atmazsan düşmanların ilk işi kardeşine zarar vermek olur Zebani, şimdi düşün."

Ölüm büyülü kelime, kiminin istediği, kimin istemediği, benim ise arafta kaldığım durum. Ne kadar ölmemek için çabalasam da bir türlü o bataklıktan çıkamamıştım. O bataklık hep benim içimdeydi ve günden güne beni o çukurun içine hapsediyordu.

Ama o gördüğüm manzarayla ruhumdaki tüm bataklıklardan çıkmıştım. Çamur vardı her yerimde, bir gün temizlenecek ve çamurdan da kurtulacaktım.

"Meleğim..."

Duyduğum yakınımdaki ses beni gerçek hayata itiyordu. Aç gözlerini Ahsen, gerçekleri gör ve yüzleş ki geçmişi artık geçmişte bırak. Güçlü ol, eskisi gibi zayıf davranma, cesur dur herkesin her şeyin karşında, en büyük korkunla yüzleştin bunu unutma.

Gözlerimi araladığımda karşımdaki suret Zebani'ydi. Beni karanlık sokaklarda tek bırakmayan adamdı.

"Z-zebani?"

Boğazım düğümleniyor konuşamıyordum. Hafifçe öksürdüğümde kalkıp yanımda duran bardağı alıp beni hafifçe doğrultup yavaş yavaş suyu içmeme yardım etti. Beni yine kurak topraklarda susuz bırakmamıştı.

O yudumlar gittikçe boğazım rahatlıyordu. Su bittikten sonra bardağı yan tarafa bırakıp beni iyice yataktan kaldırdı.

Gözleri tedirginlikle bakıyordu. Gece yaşadıklarım ve sabaha karşı gördüklerimden dolayı mıydı?

"N-nasılsın?"

Sesi titriyordu. Tepkisizliğim onu korkutuyordu. Yüzüme oturan bir gülümsemeyle onun kırmızı gözlerine baktım, bunu benden beklemiyordu. Çünkü bugün ben arınmıştım. İlkinde Şeyda gitmişti sonra muzaffer şimdide Ferit benim çocukluğumu çalan herkes tek tek bedelini ödeyip zebanin elinde can vermişti.