Birisi | texting

46

Utandığımı hissediyordum.

Yanlış anlamaktan korksam sa şu an alenen benim hislerime karşılık vermiyor muydu?

Ben tam da öyle hissediyordum.

Yüzüme bir gülümseme konarken yanaklarımı içten içten ısırdım. "Sen diğer anlattıklarımı duydun mu?" diye sordum ona bakamazken.

"Duydum ama yine de seni affetmedim." demesiyle yüzümdeki gülümseme soldu. Ne demek affetmemişti?

"Neden?" dedim onun yüzüne bakarak. "Her ne olursa olsun Şermin'e ortak oldun. Gelip her şeyi bana anlatabilirdin."

"Arkadaşımı sana mı ispiyonlayacaktım?" dedim azarlayarak. Aslında yapacaktım ama şu an Ufuk'a sinirlemiştim. Beni affetmemişti çünkü.

"Söz konusu beni kandırmaksa ispiyonlamalıydın." demesiyle güldüm. Kendini ne zannediyordu?

"Sen kendini ne zannediyorsun? Kendi ağzınla dedin Şermin'in beni ne kadar çok sevdiğini. Beni o kadar çok seven insana karşı bana zerre kadar değer vermeyen insanı mı seçmeliydim?"

Bu zerre kadar değer verme meselesini ömrümün sonuna kadar hatırlatacakmış gibi hissediyordum. Çünkü o gün yaşadığım kırgınlığı asla unutamazdım.

"Ilgaz saçma sapan konuşma." dediğinde dik dik suratına baktım. Saçma sapan konuşan ben miydim?

"Asıl sen saçma sapan konuşma. Affetmezsen de affetme. Ben de seni affetmiyorum hadi bakalım." deyip oturduğum yerden kalktım.

"İnşallah Şermin de seni affetmez." dedim sinirli bir tavırla. Ufuk keyifle gülerek yüzüme baktı.

"İstersen git bir de abine şikayet et beni." diye alay etti. Burnumdan içeri hava aldım. "Gerekirse ederim."

"Lütfen bana fazla vurmasın." diye çocuk gibi konuşmasıyla az kalsın gülecektim. Ama sert durdum.

"Senin yüzünden arkadaşımla daha fazla küs kalmak da istemiyorum. Sen beni evinden kovdun ama ben şimdi arkadaşımı görmeye evine gideceğim. Beni o evde görmek istemiyorsan iki saat kadar gelme." dediğimde gülmeye devam ediyordu. Şu görüntüsü o kadar çok sinirimi bozuyordu ki!

"Tabii, Ilgaz Hanım gelmem korkmayın." dediğinde ona başka bir şey demeden kafeden çıkıp gittim. Hemen otobüse bindim.

Çok sinirlenmiştim. Dalga geçer gibi gülüp durmuştu. Gerizekalı.

Otobüsten iner inmez hızlı adımlarla bizim sokağa doğru yürümeye başladım. Gerçekten de Şermin'le konuşmak istiyordum. Sokaktan hızlı adımlarla geçerek Şerminlerin apartmanlarının önüne geldim ve zile bastım.

Kapı açıldığında hemen apartmana binip asansöre bindim. Şermin'le de konuşup her şeyi çözmem gerekiyordu. Dairenin önüne geldiğimde kapıda bekleyen kişi Şermin'di. Beni beklemiyordu, şaşırmıştı.

"Ilgaz?" diye sordu suratıma bakarken. Ne için geldiğimi zannediyordu acaba? "Şermin, konuşalım mı?" dememle başını sallayıp kenara çekildi.

Eve girip salona doğru yürdüm. Şermin'in annesi çalıştığı için evde olmazdı. Şermin de salona girdiğinde dönüp yüzüne baktım.

"Otursana." diye konuştu. Oturdum. O da biraz uzağıma olsa da oturduğum kanepeye oturdu.

"Ne konuşacağız?" diye sordu bana bakarak. "Bir buçuk ay kadardır konuşmayıp kaçtığımız konuyu."

"Ben hiç kaçmadım." demesiyle lafımı düzelttim. "Kaçtığım konuyu." Şermin bir şey demeden bana bakmaya devam etti.

"Abinle aranız nasıl?" diye sordum. Şermin omuzlarını silkti. "Bilmem." Kaşlarım çatılmıştı. Neden net cevap vermiyordu?

"Abinle konuşup her şeyi anlattım." dediğimde kaşları hafif yukarı kalktı. "Seni dinledi demek." diye sessizcd konuştu.

"Seni dinlemedi mi?" diye sorduğumda buna cevap vermeyip konudan saptı. "Sen neden geldin?" Omuzlarımı düşürerek nefesimi verdim.

"Daha fazla uzak durmayalım diye." dediğimde Şermin güldü. "Ben uzak durmuyordum Ilgaz. Sen benden uzaklaştın."

"Tamam ben uzaklaştım ama tüm bunlara sebep olan da sensin. Beni dinlesen hiçbir şey olmayacaktı." diye konuştuğumda sessiz kaldı.

"Uzatmak istemiyorum artık. Ben seni çok özledim." dediğimde Şermin'in gözleri doldu. "Ben de seni çok özledim." diyerek bana yaklaştı.

Sonra ona sarıldım. O da kollarını bana sardı. Bir süre sarıldıktan sonra geriye çekildik.

"Bu kadar süre senden uzak durduğum için özür dilerim." dediğimde elimi tuttu. "Seni bu işe zorlayıp üzdüğüm için özür dilerim." dedi. Gülümsedim.

"Bir daha küsmeyelim." dediğimde gülerek tekrar bana sarıldı. "Bir daha beni yalnız bırakma." dedi sesi boğulurken.

"Asıl senin yüzünden ben yalnız kaldım." derken hem güldüm hem de kızdım. O sadece gülümsedi. Gözker doluyken gülümsemesi beni üzmüştü.

"Abim seni affetti mi?" diye sordu. Kafamı iki yana salladım. "Affetmediğini söyledi." dedim bezgince.

Ona Ufuk dememi istemişti!

"Sana bir şey diyeyim mi?" diye heyecanla konuştuğumda kafasını salladı. "Ben az önce abine sadece Ufuk dedim."

"Ne? Yüzüne mi? Oha. Hem de niyr Ufuk dedin? Oha, oha, oha. Âşık mı oldun yoksa gerçekten?" Şermin art arda susmadan konuşunca gülüşümü durduramadım.

"Ne aşkı Şermin bir sakin ol." dediğimee Şermin bana ne der gibi onuzlarını silkti.

"Salak mısın Ufuk demişsin." diye abartılı bir şekilde konuştuğunda kalbim pır pır ederken tekrar gülümsedim.

"Tam olarak aşk demeyelim de..." diye mırıldandığımda Şermin mutlu mutlu gülümsedi.

"Sen öyle deyince abim ne dedi?" diye sordu. Hatırladığım an nabzımın yükseldiğini hissettim. "Şaşırdı. Sonra ben de istersen abi demeye devam ederim dedim. O da etme dedi."

"Oo siz olmuşsunuz." derken Şermin arkasına yaslandı.

"Ama beni affetmediğini söyledi." dediğimde Şermin güldü. "Seni affeder bir iki güne korkma." deyip kafasını cama doğru çevirdi. Dışarıya bakıyordu. "Beni affetez ama seni affeder."

Şermin'i affetmesi daha uzun sürecekti, buna zaten emindim. Çünkü Şermin onun kardeşiydi. Ufuk öz kardeşinden aldığı yarayı daha zor kapatırdı.

"Üzülme ama." diyerek kolunu sıvazladım. "Yakında seni de affedecek. Hem abin o senin, kıyamaz sana." dediğimde Şermin sahte bie tebessümle kafasını salladı ve konuştu.

"Kıyamaz, evet."

*

Ufuk hemen Şermin'den özür dile.

Şermin ve Ilgaz'ın barışmalarına sevinenler?

Ilgaz, Şermin'i affetmemeliydi diyenler?

Dediğim gibi bölümü erkenden yayınladım ama inanın bugüm başka bölüm gelir mi ben de bilmiyorum. Az sonra diş çektireceğim ve diş çekiminden sonra nasıl olurum, yazabilir miyim bilmiyorum. Yazamazsam kızmayın, görüşürüüz.🌹