Kidnapping

Hoofdstuk 11

Celina had gelijk. Sinds ik mijn eerste fotoshoot had gedaan, wilde iedereen mijn hebben voor hun fotoshoot of voor hun product. Ik denk dat het drie weken geleden is dat ik de eerste heb gehad. Het was voor een bekend merk, maar welke het precies was geen idee. Het was gaf om te doen. Ik moet toegeven dat ik die shoot leuk vond om te doen.

Iedereen werd gek toen mijn foto op het internet kwam. Het duurde denk ik een paar dagen of hij was al duizend keer gelijkt. Iedereen vroeg naar mijn voor een foto, handtekening of in hun show. Maar het ging voornamelijk om shoots of catwalks.

Samen met Celina hebben we afgesproken om het vooral voor de shoots te gaan. Ik was het volledig met haar een eens. Een catwalk met fotografen en andere modellen lijken mijn eng. Maar ik weet dat het ooit moet gebeuren. Dat zei Paul in ieder geval, want daarmee kon hij nog meer geld verdienen.

Nu verdient hij ook veel. Hij hield al het geld voor zichzelf. Hij deed het opsparen, zodat hij er iets goed van kan kopen. Aan Saren en Noah gaf hij ook een deel. Sara gaf het uit aan kleding, make-up, tassen en schoenen. En Noah deed er niks mee. Hij had een speciale rekening geopend en soort daar alles op.

Op instagram hebben Noah en ik ook meer volgers. Sara is erg jaloers, want zij heeft er niet zoveel. Nu doe ze juist nog gemener tegen mij, maar het maakt mij niet uit. Ik nu al meer dan een miljoen volgers op. Elke keer dat ik met Noah een foto op plaats zijn er veel mensen positief, ze vinden ons samen leuk. We kunnen bijna niet overstraat. Iedereen wil op de foto. Het is gewoon bizar.

In Amerika mag ik bijna alleen over straat wel met begeleiding. Ze beginnen mij steeds meer te vertrouwen. Zo konden alles volgen wat ik deed. Ik werd toch wel gefotografeerd en de beveiliger hield me in de gaten.

Af en toe moet ik ook naar Nederland voor een shoot. Maar daar mag ik niet alleen over straat. Volgens mij willen ze niet eens dat ik op straat ga. Ze zijn veel te bang dat iemand mij herkent als Hannah.

Vandaag was het weer zo dag dat we terug naar Nederland gaan. Celina heeft geregeld dat ik er weer een shoot heb en ik werd gevraagd voor een talk show. Ik had hier geen zin in. Het zou vlak bij thuis zijn en ik kon er niet eens heen.

Elke keer dat we terug gaan moet ik me bij elkaar houden. In deze drie weken ben ik al 2 keer geweest. Telkens lig ik 's avonds huilend in bed. Ik ben zo blij dat Noah dan bij is.

We waren net het vliegtuig uit gekomen. Het was gelijk koud. Kippenvel stond op mijn armen. In Amerika is het nog wel warm en kon je in korte broeken dragen. Maar hier kan dat niet meer. Het is daarvoor te koud. Daarom draag ik een spijkerbroek met een trui, zodat ik voorbereid ben.

"We gaan de koffers halen en daarna gelijk naar de auto. Als er fans zijn, dan geef ze wat ze willen. Begrepen." Paul had mijn arm stevig vast gehouden en wacht tot ik hem antwoorden. "Ja. ik zal dat doen. Snel trok ik me van hem los en loop naar de koffers. Ik pakte mijn eigen koffer en loop naar de deuren. Te wachten op iedereen. Die pakken ze ook negeren mij. Behalve Noah, hij verstrengelen onze handen en nam me mee naar de aankomsthal.

Voor de deuren staan al twee bewakers te wachten om ons door de fans te begeleiden. Ik hoorde al heel veel. Het geschreeuw was niet normaal. Ik kneep even in zijn hand en loop dan door de deur. Gelijk begonnen ze te schreeuwen en foto's te maken. Een glimlach vormde op mijn gezicht. Ik liet Noah los en loop naar ze toe.

Ik gaf ze handtekeningen en maakte foto's met ze. Achter me zag ik Noah op mij wachten, terwijl de rest naar de auto liepen. Ik denk dat ze hier geen zin in hebben.

Wat genoot ik hier toch van. Ook al was ik ontvoerd, hierdoor voelde ik met toch nog vrij. Dit is iets wat van mij is en niet van hun. Zij kunnen dit niet voelen en ik wel. En dat maakt mij blij.

Ik had al heel veel mensen gehad en liep naar de volgende. Dit zo de laatste zijn, want we moesten vroeg weg. Ik schoof naar de volgende en ik gaf haar een handtekening. Ik wilde nog iets zeggen, maar de woorden waren weg. Wanneer ik haar gezicht zag, stopte mijn hart even. Zei was verbaast, maar ging verder.

Snel kreeg ik mijn woorden terug. Ik fluisterde zachtjes, zodat niemand het hoord, "Isa." "Hello, how are you?" vroeg ik. Blij dat ik haar even kan zien. "Good and with you?" vroeg ze enthousiast terug. Ik knikte alleen maar en ging met haar op de foto.

Ik liep daarna naar een bewaker toe en fluisterde,"Ik wil hier weg." Hij knikte en leidde me naar de auto. De fans en Noah keken mij raar aan. Ik keek nog een keer naar mijn fans en zwaaide naar hun.

Bij de auto stonden de andere al te wachten. Ik stapte gelijk in en ging tegen het raam aan leunen. De rest keek me allemaal vragend aan, maar ik negeerde ze allemaal. Het maakte niet uit wat andere van mij wilde. het liefst wil ik in tranen uitbarsten, maar dat doe ik niet. Ik moet me sterk houden voor hun.

Ik was zo blij om Isa weer te zien, maar ik mocht niks tegen haar zeggen. Ik mis haar, ik mis onze vriendschap. Ik hoop ooit weer terug naar huis te mogen. Nu heb ik nog meer het verlangen om naar huis te gaan. Noah en Paul proberen nog met me te praten, maar ik blijf ze negeren.

Het vliegveld was niet ver van het hotel. Snel waren we daar. Het was een van de luxe hotels. Ik vind dit nodig, Paul denkt daar anders over. Zo snel als ik kan stapte ik uit de auto.

Voor de deur van het hotel stonden allemaal paparazzi foto's van me te maken. Ik was blij dat ik een zonnebril op had. De bewaker leiden mij naar binnen, zodat ik naar de balie kon.

"Goedemorgen, we hebben hier 4 kamers gereserveerd op de naam Smith." zei ik aardig. "Ik zou even voor u kijken mevrouw." zei ze aardig. Ik knikte en wachtte op haar. Ze gaf me de sleutels en zei,'"Nog een fijne dag." Ik wenste haar hetzelfde en liep weg. Nog even achterom kijkend zag ik haar met een grote glimlach naar me te kijken. Ik zwaaide naar haar.

De andere waren de hotel ook binnen gekomen en wachten tot ik naar hun toe kwam. "Hier." Ik gaf iedereen zijn kamer sleutel en pakte mijn koffer. Zo snel mogelijk loop ik naar mijn kamer.

Ik doe zo snel mogelijk de deur open. Huilend doe ik hem dicht en zak er tegen aan. Tranen lopen over mijn wangen. Voorzichtig sta ik op en ga ik op het bed liggen.

Ik mis iedereen zo hard. Ik focuste op mijn gedachte dat ik niet voelde dat het bed in duikt. "Hé wat is er?" vroeg Noah bezorgd. "Ze was er en ik mocht niet eens wat zeggen. Ik mis daardoor iedereen nog meer." huilde ik.

Hij nam me in zijn armen en ging naast mij liggen. Ik kroop nog meer tegen hem aan tot het niet meer kan. Mijn hoofd leg ik in zijn nek. De tranen maken zijn t-shirt vies. "Ik wil weg hier." jammerde ik.

"Ik weet dat je hier weg wilt babe, maar dat kan niet. Papa, Sara en ik worden dan opgepakt vanwege ontvoering en mishandeling. Ik wil daarvoor wel gaan, maar ik zou alle schuld krijgen, want papa zou daarvoor zorgen." zei Noah medelijdend. Hij wilde mij zo graag helpen, maar kan het niet. Ik knikte en hij nam me stevig in zijn armen.

-----------------------------