Kidnapping

Hoofdstuk 32

Ik ben nu alweer een paar maanden bezig met school. Dus vandaag moet ik ook wel naar school. Ik heb een super raar gevoel in mijn buik, maar ik trok me er maar niks van aan. De wekker ging, dus ik moest uit bed. Naast me hoor ik Aron zuchten en trok me strak tegen mij. Ik moest lachen, dit deed hij alleen als hij geen zin heb om mij naar school te sturen.

"Schat laat je me los, ik moet gewoon naar school." zeg ik lachend. Hij kon er niet echt om lachen, omdat hij in de ochtend meestal een ochtendhumeur heeft. "Nee dat wil ik niet, je meld je gewoon ziek." mompelt hij. "Schat ik heb dit jaar al zoveel gemist. Ik kan niet nog meer missen en zeker niet voor mijn examen." zei ik. Hij liet me met een zucht los en draaide zich om. Ik stapte uit bed en trok een zwart jurkje aan met een spijker jasje. Hier kon je goed mijn buik in zien.

Mijn haar ging in een makkelijke knot en make-up had ik geen zin in. Ondertussen was Aron ook uit bed gegaan en was nu bezig met zijn haar in model brengen. Ik pakte mijn schooltas in en liep alvast naar beneden. Daar stond Smurf al te wachten totdat ze eindelijk naar buiten mag. Voor de rest was niemand beneden dus moest ik Smurf vandaag uitlaten. Aron kwam ook naar beneden en ging met mij samen Smurf uit laten.

We hadden beide een muts en zonnebril op. Het zonnetje scheen ook heerlijk, dus hopelijk wordt vandaag een mooie dag. Het voelde wel lekker warm aan. Het was begin zomer.

Smurf had zijn plasje gedaan en daarna zijn wij naar huis gegaan.

We maakte allebei onze eigen ontbijt en beginnen te eten. Mijn vader en moeder kwamen naar beneden en daar begonnen we een praatje mee te maken. Ik ben blij dat Aron zo goed in de familie is genomen. Met mijn broers voetbalt hij, met Emma heeft hij goede gesprekken en Nora speelt graag met hem en Smurf. Mijn ouders hebben hem vanaf het begin al gemogen en waren blij dat hij er voor mij is.

Na het eten doe ik nog de laatste spullen opruimen of in de tas en daarna loop ik naar Arons auto. Hij zou mij vandaag wegbrengen, want hij moest daarna ook weg. Hij ga jammer genoeg weer naar Amsterdam. De aankomende weken heeft Aron belangrijke wedstrijden, dus vond hij het handig om daar te blijven slapen. Ik ga er in het weekend heen, zodat ik zijn wedstrijden niet hoef te missen en ik hem kan supporten.

Aron stapt ook in de auto en rijdt gelijk naar school. Daar stond Rob weer voor de deur te wachten op mij. Ik gaf Aron snel een kus op zijn wang en liep naar Rob. Rob heeft al de deur voor mij open gedaan, zodat ik gelijk kan door lopen.

Levi stond al bij mijn kluisje te wachten. Hij en ik zijn de laatste weken goede vrienden geworden. We vertellen elkaar bijna alles. "He Leev." begroette ik hem vrolijk en gaf hem een knuffel. Hij begroette mij ook en wachtte, totdat ik alles in mijn kluisje heb. Daarna liepen we naar onze vaste tafeltje. Daar zat iedereen al te kletsen. "Hé." riep ik vrolijk. Iedereen begroette mij vrolijk behalve Owen, hij had een ochtendhumeur.

Door zijn ochtendhumeur schoot iedereen in de lach, behalve hij. Hij keek ons nu nog chagrijniger aan. Hij wilde iets zeggen, maar we werden gered door de bel. Sofie, Isa en ik waren gelijk weg, want wat hij wilt zeggen slaat meestal nergens op.

Na twee super saaie lessen liepen we terug naar onze vaste plekje. We begonnen gelijk te praten over koetjes en kalfjes, totdat Sofie iets dom zegt. "Han, je buik wordt echt groot hoor." grinnikte ze. "Duh, ik ben zwanger. Wat verwacht je dan als iemand zwanger is." zei ik sarcastisch. "O ja, was het even vergeten." zei ze en sloeg zichzelf in haar gezicht voor haar domme opmerking.

De rest lag helemaal in een deuk en kwamen niet meer bij. Na een paar minuten begonnen Sofie en ik ook keihard mee te lachen. De aula keek ons chagrijnig aan, maar dat maakte ons niet uit. Gelukkig was voor hun de pauze over en konden ze naar de les, maar ik en mijn vrienden hebben weer een tussen uur. Isa begon eigenlijk gelijk het gesprek over de zwangerschap en de baby. Ik genoot ervan dat ze zoveel interesse had.