Kidnapping

Hoofdstuk 33

Secondes tikken voorbij, wachtend tot een kogel mijn huid doorboordt. Wachtend dat ik dood neerval. Elke seconde die voorbij tikt komen steeds meer herinneringen terug. Vanaf kleins kind tot aan nu. Wat wilde ik graag dat ik daar nu was en niet nu hier sta wachtend tot ik dood ga.

Ik wilde dat ik nooit ontvoert was door hun, dan had ik nu een normaal leven geleid en gewoon lol gemaakt met vrienden, inplaats van doods bang zijn om dood te gaan. Ik zou iedereen zo veel missen. Als ik dood ben kan ik ze nooit meer zien, mijn kindje zou het niet overleven. Hij/zij zou nooit een stap op deze aarde zetten. Jammer dat ze mij zo graag dood willen hebben.

Ik werd wakker uit mij gedachte getroken door een pijnlijke kreet en een pistool die van mijn hoofd valt. Mijn ogen gaan snel open en ik zie dat Paul kreunt op de grond ligt. Overal lopen er politie agenten met hun wapens getrokken. Een paar agenten hebben Sara al in de boeien geslagen.

Overal liepen agent om alles te onderzoeken en ambulance mensen om Paul te verzorgen. Ze wilden ook naar mij toe lopen, maar ik liet gelijk merken dat ik ze niet dicht bij mij wilde. Ze begrepen en hielden afstand van mij.

Huilend viel ik op de grond. Met opgetrokken knieën en mijn hoofd in mijn handen liet ik alle tranen stromen. Rob kwam gelijk naar mij toe en nam mij veilig in zijn handen. Bij hem voelde ik mij veilig, ik wist niet wat ik zonder hem moest.

Huilend kroop ik dichter tegen hem aan en legde een hand om mijn buik. Het enige woord dat ik uit mijn mond kreeg is baby. Ik ben heel bang dat er door de stoten iets er mee is gebeurt. Rob begreep me en stond op. Hij tilde me op en liet me tegen zich aan leunde. Hij zegt iets tegen de politie en ambulancepersoneel, maar dat verstond ik niet. Het enigste waar ik aandacht is de baby.

Rob liep met me de aula uit, maar ik hoorde Sara nog roep. "Jij en je kloten baby moeten dood zijn.Dood zeg ik je!" Die woorden doen pijn, maar dat liet ik niet merken. Terwijl Rob met me door de school liep om naar de uitgang te gaan.

Alle docenten, leerlingen en vrienden keken mij aan. Ik werd bang en ging nog dichter tegen Rob aanliggen. Overal hoor je mensen fluisteren en wijzen. Het leek net of ik terug kwam op school na de ontvoering.

Gelukkig kwamen we snel buiten. Buiten kwamen er gelijk allemaal agent bij ons lopen om ons door de mensenmassa te leiden. In de mensenmassa staan er allemaal journalisten en fotografen om vragen of foto's van mij te maken.

Gelukkig lopen er genoeg politie om me heen en mijn gezicht is bedekt, doordat ik met mijn gezicht tegen zijn borst ligt. Ik hoorde overal gelijk van camera's en journalisten die iets proberen te vragen. Rob negeert ze en leg me snel in een auto met geblindeerde ramen. Rob stap daarna ook snel in en reed weg. Ik heb niks meer gezegd nadat Paul neergeschoten is. Niet dat ik bang ben, maar als ik praat voel ik weer tranen over mijn wangen. Mijn handen blijven maar over buik gaan ik hoop dat het goed gaat met de kleine.

Blijkbaar is Rob naar het ziekenhuis gereden, Ik denk dat hij naar me had geluisterd dat ik bang ben dat er iets met de baby is. Ik keek Rob glimlachend aan en zij zachtjes dank je. Hij glimlachte terug naar mij en parkeerde de auto. Ik was zelf nog steeds niet in staat om te lopen dus hij tilde mij naar binnen. Binnen kwamen er gelijk een dokter naar ons toe met een rolstoel. Daar zetten Rob me neer en de dokter liep met ons naar haar kantoor.

'Goedendag, mijn naam is Noa vermeer. Waarmee kan ik u helpen?' stelde ze zich voor. Ik was nog steeds bang, maar begon toch met praten. 'Hallo ik ben Hannah van Beek. Ik ben hier omdat ik mij zorgen maak over het kind in mijn buik.' begon ik. Dokter Vermeer luisterde aandachtig naar mij en gebaarde dat ik verder moet vertellen.

'Er is iets gebeurt dat ik een paar harde stompen in mijn buik heb gehad, maar ik ben bang dat er misschien iets mis is met de baby.' eindigde ik het verhaal. 'Dus als ik het goed gehoord heb, is er iets gebeurt waardoor jij stompen in je buik heb gehad en daardoor maak je erg zorgen dat er iets met de baby is.' vertelde ze me na en keek mij ook vragend aan. Ik knikte naar haar. 'Oke goed om te weten, ik wil graag dat jij op het bed ga liggen, zodat ik een echo kan maken.' zei ze. 'Oké.' zei ik alleen maar en ging liggen.

Dokter Vermeer doet mijn t-shirt omhoog en keek geschrokken naar mijn buik. Op mijn buik waren paarse en blauwe plekken. Gelijk was dokter Vermeer allert. Ze doet een soort van gel om mijn buik en daarna controleert ze gelijk of er niks is.

Ik had heel veel geluk gehad dat ze nu niks konden vinden, maar ik moet nu vaker naar het ziekenhuis om het voor de zekerheid voor het kind. Rob en ik bedanken de dokter en lopen terug naar de auto. Ik ben nu veel rustiger en lopen lukt gewoon weer. Het doet soms wel pijn, doordat mijn buik pijn doet, maar dat maakte mij nu niet. Het gaat goed met mijn kindje dus een last viel van mijn schouders af.

We waren in de auto gestapt en Rob reed ergens heen. Wanneer ik de buurt ervan kende waar we heen gingen, gelijk werd ik bang. 'Waarom gaan we daar heen?' vroeg ik bang. 'Han ik heb de politie gezegd dat we eerst naar het ziekenhuis gaan, zodat er een last van je schouder afval en dat we daarna terug komen. Dan kan jij alles uitleggen wat er is gebeurt. Als goed is, is Aron en je moeder daar ook.' vertelde hij. Ik werd rustiger door de naam van Aron te horen.

Rob parkeerde de auto voor het schoolplein en stapt als eerste uit. Uit het raam zie ik gelijk politie naar ons toe komen. Camera's en journalisten waren daardoor gelijk op de auto gericht. Rob deed mijn deur open en hield me met uitstappen.

"Wat is er daar gebeurt." "Hoe is het met de baby." "Heb je pijn." Allemaal vragen kwamen rond me heen.

Politie liep gelijk rond ons, zodat niemand aan mij kon zitten en we snel naar binnen konden. Overal hoor je mensen roepen, foto's die werden gemaakt. Ik trok me er niks van aan en liep met Rob naar binnen.

Binnen zag ik gelijk mijn vrienden staan. Ze rende naar mij toe en trokken mij in een knuffel. Ik begin gelijk te huilen en liet me in hun armen vallen. Iedereen verluisterde mij geruststellend worden en ik werd er rustig van.

'Hé Han, daar staat je vaders kind.' zei Owen. Toen ik dat hoorde draaide ik mij om en renden in Aron's armen. Wanneer Aron voelde dat ik in zijn armen stond trok hij mij steviger tegen zich aan. 'Hey het komt goed, we komen er samen er wel doorheen.' verluisterde hij en legde zijn hand op mijn bolle zwangeren buik. Dit was de reden waarom ik van hem hou en blij bent dat hij de vader van mijn kind is.

"Hoe gaat het met jullie?" Vroeg hij bezorgt. Hij nam me mee naar de toiletten en sloot ons daar op. "Mag ik?" Hij wees naar mij t-shirt. Ik knikte met mijn hoofd. Ik was bang dat hij mij lelijk vind.

Aron tilde mijn t-shirt op. Bezorgd en woedend keek hij mij aan. "Doet het pijn?" Voorzichtig raakte hij het aan. Ik knikte en barstte voor de zoveelste keer in tranen uit.

"Ik dacht dat ik dood ging. Ik wilde nog zo graag vertellen dat ik van je hou, maar het kon niet." Ik wilde nog verder praten, maar hij hield me tegen. Hij ving met zijn lippen de mijn.

"Ik hou ook van jou." 

-------------------