HIDING SERIES 2: The Mistake (COMPLETED)

15

Louise's Point of View

“Ashley! What the f*ck? Nasaan kana? Nasaan na kayo? Alam mo bang  kanina pa ako naghihintay dito!” Inis kong saad sa kabilang linya.

“I'm so sorry Louise, next time nalang tayo magkita. Bigla kasing nagyaya si Leo na pumunta sa Hawaii, flight narin namin mamaya. Si Kathleen naman kasama niya ngayon si Vernon, may gagawin hata sila. Sorry talaga. Babawi kami next time.” Mahabang paliwanag nito.

“Okay, naiintindihan ko. Osya ako nalang mag shoshopping. Ingat.” Saad ko sabay end call.

Argh! Dapat pala sinama ko na si Sofie para namang may kasama ako...

“Hey...” Rinig kong saad ng nasa likod ko, kaya naman humarapa ako sa tumawag sa‘kin.

Ngunit pagkaharap ko palang ay ‘di ko agad inaasahan ang makikita ko.

Si Hunter.

“Y-yes?” Kinakabahan kong saad sa kanya.

Nandito pa pala ang lalaking ‘to, sinusundan niya ba ako?

Pagkatapos kasi ‘yung nangyari kanina ay agad din kami naghiwalay ng landas, ni hindi nga ako nakapagpasalamat sa kanya.

“Mukhang nag-iisa ka?” Tanong nito.

Ayy halata ba? Hindi nga ako nag-iisa, meron akong kasama, ayan oh, nasa likod ko.

“Yeah.” Simpleng saad ko sa kanya.

“Do you want to go with me? I'm going to eat, I haven't eat yet and I think you too.” Pacool na saad nito.

What the h*ck? Bakit ang bilis naman ng lalaking ‘to.

“N...” Hindi ko naituloy ang sasabihin ko when he cut me off.

“Bawal humindi, at pasasalamat mo narin ‘to sa pagliligtas ko sayo kanina. Because you didn't say thank you nor hi to me.” Nakangiting saad nito.

What the?!

“Yeah, I didn't eat yet, pero kailangan ko paring humindi sayo dahil marami pa akong gagawin. So...” Pagtigil ko sabay labas at kuha ng 1,000 Pesos sa bag sabay abot ito sa kanya.

“Heto ang bayad ko sa pagliligtas mo sa‘kin kanina.” Nakangiting saad ko sa kanya.

Ngunit tinignan niya lang ang pera.

“Marami akong pera. Atsaka I don't need your money. And one more thing, niligtas kita kanina at karapatan kong makahingi ng pabuya sayo but, instead of money, samahan mo nalang akong kumain. Whether you like it or not.” Nakangising saad nito at bigla niya akong hinila.

“Hey! What the f*ck Hunter, let me go!” Sigaw ko sa kanya haabang nagpupumiglas.

Napapatingin naman sa‘min ang mga tao na nasa paligid namin...

“Ano ako madaling maloko? Utot mo!” Natatawang saad nito.

“Argh! Fine. Sasamahan na kita. Kakain lang at wala ng iba. Now let me go.” Inis na saad ko sa kanya.

“Okay.” Saad nito sabay bitaw sa wrist ko.

“Ouchy!” Angal ko habang hinihimas ang wrist ko.

Mga ilang segundo naming paglalakad ay nakarating narin kami sa kainan na pagkakainan namin.

“Here we are. Let's go.” Saad nito sabay hawak sa kamay ko.