Taming The Bullets

20

Chapter 20:

Trigger Warning: Self Harm

When shakespeare's said Feel the pain until it hurts no more . I'm already felt all the pain, i already cut my wrist to think that it could endure my pain.

Hindi ako pumupasok sa trabaho ko, bumabangon lang ako para ipagluto ng makakain ang kapatid ko. Kahit na parang wala akong buhay sa araw araw na dumadaan ay hindi ko pinababayaan ang kapatid ko, he needs me.

Kahit mahirap tinago ko sa kanya na nahihirapan ako na nasasaktan ako dahil kapag naging mahina ako sa  harap nya hindi namin kakayaning mabuhay na dalawa. I'm his strength kaya kapag naging mahina kaming pareho ay walang mangyayari sa buhay namin.

Kailangan kong tumayo para sa aminv dalawa, kailangan kong maging mautak para sa kanya.

Naguunahan sa pagtulo ang mga luha ko ng maalala na  naman ang gabing iyon. Para akong sinasaksak ng paulit ulit dahil sa sakit. Napatakip ako ng bibig ng magsimula akong humikbi. Nasa tabi ko lang matulog ang kapatid ko kaya dapat hindi ako gumawa ng kahit na anong inggay dahil sa pag iyak ko.

Tumayo ako at nagpunta sa cr ng hindi ko na makayanan ang sakit, halos isang buwan na ang nakakalipas ay na nanalaytay parin ang sakit ng gabing iyon. Still fresh from me. Pumunta ako sa sink at tinignan ang sarili sa salamin hindi ko na nakikilala ang sarili ko, para na akong ibang tao.

Pero maganda pa rin. 

Ang sabi niya wala siyang ibang babae, ang sabi niya ako lang ang mahal niya, pero bakit nagawa niyang magpakasal sa iba gayong ako ang pinangakuan niya? 

Tangina niya lang! napakalaki niyang gago! 

Halos lahat ng mura ay sinabi ko na sa isip ko. 

Kinuha ko ang isang blade na nasa tabi ng mga skin care ko. I cut my wrist until it bleed, napaawang ang labi ko dahil sa hapdi na galing sa mga laslas sa kamay ko, but i feel pleasure.

Hinahayaan ko lang ang pagtulo ng dugo na nanggagaling sa sugat ko, Kahit ilang minuto lang gusto ko ito munang sakit ang maramdaman ko.

Luminga ako sa loob ng cr, bahagyang nangunot ang noo ko ng may anino akong nakita sa labas ng bintanang maliit.

May nagmamanman, iyon ang agad na pumasok sa isip ko.

I always cut my wrist to make another pain for substitute from the pain i had. Ginagawa ko iyon para kahit papaano ay mawala ng panandalian ang sugat sa puso ko. Dahil kapag iyong lang ang nararamdaman kong sakit baka di ko na kayanin at maiwan ko ang kapatid ko.

Nakasanayan ko iyon noong nawala ang magulang ko, na kailangan ko pang saktan ang sarili ko dahil sa pamamanhid ko. 

Kailangan ko pang gumawa ng paraan para lang makaramdam ng ibang emosyon at hindi galit at poot lang. Kinain ako nito dahilan kung bakit namanhid ang emosyon ko. Pati ang pagkatao ko ay nabago ng pamamanhid na ito.

Si Sion siya ng naging sandalan ko noon, pero ngayon? anong nangyari ha? yung inakala kong magiging sandalan sa panahong hindi ako makapag-isip ng mabuti, ay siyang naging dahilan din ng pagkalugmok ko. 

Ang tanging naging sandalan ko ay gumuho dahilan ng pagbagsak ko.

Hinugasan ko na ang sugat sa kamay ko ng kumalma na ako kahit papaano. Kinuha ko ang first aid kit na nasa loob ng cr at ginamot ang sarili. Naghilamos ako bago lumabas.