Hiding the Green Carnation's Heirs | ✔︎

06

I SWALLOWED hard while staring at his amber orbs. I can feel my cheeks starting to burn and my nape is getting warmer. Nanunuyot ang lalamunan ko at wala akong masabi.

Bumuka ang aking bibig para sana magsalita pero wala namang lumalabas na salita mula rito. Parang nawalan ako ng boses.

I was about to open my mouth again and say something when suddenly, his weak laughter stopped me from doing so.

Nagtataka tuloy akong napatingin sa kaniya. 

"Bagay ba, bilat? Bagay ko bang maging lalaki?" tanong niya at nagtaas baba ng kilay.

"H-Huh?" lutang kong tanong. 

"Oh natigilan ka, bilat. Kinilig ka 'no?" he said while smirking.

"A-Ano?"

"Don't worry, kahit sino naman kikiligin sa akin. Ang guwapo ko talaga," he arrogantly said. "Pero pasensiya na lang kayo, guwapo rin hanap ko e." Then he chuckled.

Doon ko lang na-realize ang ginawa niya. My lips thinned and my eyes narrowed while looking at him.

Prankster din pala ang baklang ito. Andoon na e. Panira pa ng moment. I immediately scolded myself because of my reaction to his words.

Pinakiramdaman ko ang sarili ko at unti-unti ng bumalik sa normal na pagtibok ng puso ko pero bakit ako nakakaramdam ng sakit? O panghihinayang? Hindi ko maintindihan ang sarili ko.

Nababanas kong binato sa kaniyang ang bimpo at tinamaan siya sa kaniyang mukha. He laughed in a weak manner before removing the clothe in his face.

"Tangina mo." Paasa ka. "Nagbiro ka pa. May sakit ka na nga e," naiinis kong sabi sa kaniya at tinaliman ang tingin.

"Chill ka lang, bilat. Lagnat lang 'to. Kung ba't mo kasi gustong kumain do'n sa Mcdo-Mcdo na iyon e," aniya.

Umikot ang mga mata ko at mataray siyang tinitigan. "Bakit? Kasalanan ko ba? Alam mo naman palang bawal kang kumain sa mga fastfood chains kumain ka pa rin do'n. Pabibo ka kasi."

"E kasi nga do'n mo gustong kumain."

"Ako pang sinisi mo? Hawak ko ba pera mo? Ha?"

Umiwas siya ng tingin. "Soon. Ikaw na ang hahawak ng pera ko at ikaw na rin ang mag-ba-budget," he murmured.

My forehead creased when it didn't reach my ears.

"Ano?" tanong ko sa kaniya at mukhang doon naman siya nahimasmasan bago ngumiti ng nakakaloko.

"Sabi ko sinusundan ko lang si Davy ko. Hindi ako papatalo sa 'yo 'no. Hindi pa tapos ang laban natin," anito na bahagyang nagpatigil sa akin.

He's competing with me about Aadavan but I'm not competing with him in the first place. I've already rejected Aadavan and I think that it's better off that way.

Ang mga anak ko, sapat na sila sa akin. Bahala na kung anong mangyari sa aming apat. I just don't want to hurt my children.

"Tapos na ang laban, Lurusus," mahina kong sabi sa kaniya.

Maliit akong ngumiti noong nakita ko ang kaguluhan sa kaniyang mukha. Umupo ako bago kinuha mula sa kaniya ang bimpo at dahan-dahang pinagpatuloy ang pagpupunas sa kaniya.

"What do you mean?" he asked, confusion was visible on his voice.

Maingat kong pinunasan ang kaniyang dibdib at napalunok. Hindi ko rin alam kung anong dahilan ng paglunok ko, kung dahil ba sa nakikita at nahahawakan kong matigas niyang dibdib o sa kung ano ang isasagot ko.

Humugot ako ng malalim na hininga bago siya sinulyapan ng tingin at agad ko rin iyong iniwasan noong makita kong titig na titig siya sa akin.

"I've rejected him, Lurusus," mahina kong sagot. When I reached his abdomen, I looked at him and he seemed fine. That's why I continued what I was doing.