Verloren Meisjes

8. Damien

Zwijgend staarde hij naar de losgeldbrief. Het was een heel bedrag. 200.000 Dollar voor zijn Felicia. Hij kreeg de neiging om van de brief een prop te maken en weg te gooien, maar hij wist dat hij dan bewijsmateriaal vernietigde. In ieder geval een teken van leven. Opnieuw voelde hij de woede in zich oplaaien. 'Waarom nu pas?' vroeg hij. De beide ouders van Felicia keken hem aan. 'Dat vragen wij ons ook af,' zei de moeder. Het was nu acht dagen geleden, acht dagen na die noodlottige fietstocht. 'Gaan jullie betalen?' 'De politie heeft ons aangeraden om dat niet te doen, maar verder is er vooralsnog geen spoor van onze Felicia.' Damien knikte. Hij hoopte maar dat hij zelf iets van een spoor kon vinden. Hij dronk zijn glas met cola leeg. 'Bedankt, dat u mij op de hoogte heeft gesteld. Ik ga er maar weer vandoor.' Net toen hij wilde opstaan legde de moeder van Felicia een hand op zijn arm. 'Damien, denk eraan dat de politie er alles aan doet om haar terug te krijgen.' Hij knikte en vertrok.

Toen hij eenmaal naast zijn fiets stond haalde hij even vluchtig zijn telefoon uit zijn broekzak en keek of hij nog berichten had gekregen. Slechts een berichtje van Terence: Ik heb gechasht voor onze spullen. Ik heb zeshonderd Dollar voor je. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Snel stuurde hij een berichtje terug. Binnen een minuut was het geregeld. Meteen stapte Damien op zijn fiets en ging hij richting Terence. Uiteindelijk kwam hij in een gedeelte van Andillan Coast uit waar hij minder bekend was. Het was een van de mindere wijken. Hier vond je de flatgebouwen en rijtjeswoningen. Damien wist wel ongeveer waar hij moest zijn, maar hij moest voor het laatste stuk Google Maps gebruiken om er te komen.

Hij kwam stil te staan voor een groot flatgebouw. Damien moest bij nummer 236 zijn. Hij zette zijn fiets op slot en liep naar de portiek toe. Met zijn vinger ging hij de deurbellen af en vond hij de goede. Niet veel later klonk een zoem en kon hij de deur opendoen. Hij oriënteerde zich even en al snel sprintte hij de trap op na de derde etage. Toen hij de overloop op liep stond er al een deur voor hem open. Eenmaal bij de deur werd hij opgewacht door een breed grijnzende Terence. Damien stak zijn hand uit en de twee jongens gaven elkaar een flinke handdruk. 'Welkom in mijn stulpje.' 'Is dit van jou allemaal?' De inbreker knikte. 'Ik moet toch ergens mijn hide-out hebben.' Damien moest lachen. 'Ik zat eerder te denken aan een Batcave.' Nieuwsgierig keek Damien rond. Hij had de indruk dat er niet echt schoongemaakt werd. Overal lagen spullen. Toen hij de woonkamer binnenkwam lagen er overal spullen. Hij meende wat drugs te zien, maar ook inbreekspullen. Op de eettafel lag een kaart uitgespreid van Andillan Coast en omgeving met verschillende zwarte stippen erop.

'Hoe lang breek je al in?' vroeg Damien terwijl hij de kaart bekeek. 'Bijna twee jaar, maar kom zitten maat.' Hij nam plaats op de leren bank. 'Wil je iets te drinken?' 'Ja, graag.' Terence vroeg verder niet wat, maar even later kwam hij terug met twee flessen Bud. Ze namen nog even de tijd om te proosten. 'Op ons,' zei Terence. Damien nam een slok van het bier. Het was niet de eerste keer dat hij bier dronk, maar toch moest hij even wennen. Inmiddels was Terence weer opgestaan en haalde hij een envelop uit de kast en overhandigde die aan hem. 'Dit is voor jou.' Hij opende de envelop en zag dat er tientallen Dollarbriefjes inzaten. 'Dankjewel.' 'Weet je al wat je ermee gaat doen?' Hij knikte. 'Zoals ik al zei, zou een goed pistool wel fijn zijn.' Er stond een brede glimlach op het gezicht van Terence. 'Dus je gaat een echte badboy worden. Ik stuur je meteen het nummer van Rick door! Dat herinnert me eraan dat ik nog iets voor je heb.' Damien wist niet waar hij het vandaan haalde, maar voor hij het wist lag er koud staal in zijn handen. Hij klapte het voorzichtig open. Hij herkende het. Het was een vlindermes. 'Dit is voor mijn vertrouwen in jou. Mocht je net niet op tijd bij je pistool komen... Als je wilt kan je volgende week weer mee op pad,' zei Terence. Damien slikte. Hij zat een beetje in tweestrijd. De kick die het de vorige keek had opgeleverd was zo geweldig geweest, maar hij wist dat hij strafbaar bezig was. Bovenal moest hij de schijn ophouden, want hij wist nog steeds niet waar Felicia precies was. Hij maakte snel een besluit. 'Is goed. Ik ben weer van de partij.' 'Dankjewel maatje.'

Na ruim een uur stond hij weer buiten. Hij voelde de aanwezigheid van de alcohol in zijn lichaam. Hij kon zich zo nog niet thuis vertonen, dan maar iets anders. Hij besloot te bellen. De telefoon ging over. 'Ja,' klonk het na een tijdje door de telefoon. 'Hallo, ik ben Damien en ik heb je telefoonnummer van Terence Goodson gekregen. Ik begreep van hem dat jij in schietwapens handelt en ik wil graag iets hebben.' 'Dat heb je goed begrepen. Wat wil je?' 'Een pistool, semi-automatisch en met geluidsdemper.' Het was even stil aan de telefoon. 'Ik heb wel iets liggen denk ik.' 'Zou het zo direct al geregeld kunnen zijn?' 'Zo, jij laat er ook geen gras over groeien, maar dat kan wel geregeld worden. Weet jij waar de oude fabriek van Lords Ltd. is?' Damien pijnigde zijn hersenen. 'Dat weet ik wel te vinden.' 'Oké, zorg en dan voor dat je daar over een halfuur bent. Met geld.' 'Komt goed.'

Met een gevulde maag reed Damien het fabrieksterrein op. Hij was nog niet thuis geweest en had wat gegeten bij de plaatselijke KFC. Waar hij zijn eerste "gestolen" geld had afgegeven. Nerveus keek hij om zich heen. Zou Felicia ook hier ergens zitten? Hij hoopte het. Hij kreeg de fabriek al in het oog. Damien was toch een beetje nerveus. Onwillekeurig tastte hij naar de revolver in zijn binnenzak. Toen hij kwam aangereden zag hij iemand voor de deur staan. De man had zijn capuchon op en het onderste gedeelte van zijn gezicht ging schuil achter een sjaal. Snel stapte Damien af. 'Ben jij Damien?' vroeg de man met een vormeloze mond. 'Ja,' zei hij met een licht trillende stem. Hij schoof een deur open en liep naar binnen. Snel zette Damien zijn fiets opslot en ging de man achterna. Hij kwam in een verlaten ruimte uit. Op de enige tafel lag een inktzwart pistool. 'Beretta, zeer degelijk wapen. In de kamer is ruimte voor negen kogels. Geluidsdemper erbij. Wil je er ook kogels bij?' 'Zou fijn zijn.' Er verscheen een doosje met kogels op tafel. 'Pakketvoordeel. Driehonderd Dollar.' 'Mag ik even?' De verkoper knikte. Damien pakte het wapen beet en probeerde er professioneel naar te kijken. Na een minuutje legde hij hem weer op tafel. '250,' zei hij. 'Je hebt al pakketvoordeel. 300.' '275.' 'Ik geef het je voor 290.' Damien woog zijn kansen af en ging akkoord en telde het geld uit en stopte zijn nieuwe wapen weg.

'Je lijkt me een degelijke jongen. Je breekt in?' 'Damien knikte.' 'Verdient dat een beetje?' 'Ik mag niet klagen.' 'Ik heb een voorstel voor je en je kan er veel mee verdienen.' Nu pas ging Damien echt luisteren. 'Het levert je niet geld op, want als jij je waarde bewijst dan kan je alles met een chick doen. Je werk zal uit een paar routineklusjes bestaan. Weinig risico. Ben je geïnterresseed.' Hij had beet, maar hij moest zich inhouden want hij was er nog niet. Hij haalde even adem. 'Ik zou graag meer willen weten,' en hij probeerde een grijns op zijn gezicht te toveren. De man gooide zijn capuchon af en trok zijn sjaal omlaag. 'Ik zal je verder inlichten.' Damien slikte.