Verloren Meisjes

4. Shannon

Ze schrok wakker toen de deur weer openging. Wild werd Felicia naar binnen geduwd waardoor ze op de grond viel. Hierdoor kreeg de Deur Ontvoerder de gelegenheid om de boeien weer bij haar om te doen. Even keek Shannon naar de gemaskerde man, maar deze draaide zich al snel weer om en voor ze het wist was de deur met een klap gesloten. Snel kroop ze richting Felicia. Shannon zag dat ze een paar blauwe plekken had. Kennelijk had ze zich proberen te verzetten. Shannon wist inmiddels zelf dat dat zinloos was. Ze huiverde alleen bij de gedachten. Ze zag dat de ogen van Felicia gesloten waren. Kennelijk was zij bewusteloos. Arm meisje toch.

Inmiddels zat Shannon hier al vijf dagen en Felicia drie, tenminste dat maakte ze op aan de hand van de warme maaltijden die ze kregen. Elke avond bijna hetzelfde. Een pizza. Ze moesten het ermee doen. Shannon had het idee dat het er anders niet beter op zou worden. Wanhopig probeerde ze zich te concentreren op leukere dingen. Hoe heette die jongen ook alweer met wie ze zou gaan date? James? Nee, Jesse. Ja, dat was het. Hoe zou het met hem zijn? En wat zou hij ervan vinden dat ze niet was komen opdagen? Onwillekeurig kwam er weer een traan bij haar boven. De zoveelste traan van deze week. Hoeveel tranen zou ze nog laten voordat ze hier uitkwam?

Ze wist niet hoelang het had geduurd voordat Felicia was wakker geworden. De angst die ze had verdween gedeeltelijk toen ze zag waar ze was. 'Heb jij je verzet?' vroeg Shannon naar een tijdje. Het meisje knikte. 'Ik kreeg een paar flinke klappen en toen begon hij me vast te binden. Overal. Handen, voeten. Ik kreeg iets van een blinddoek om en zo'n raar ding in m'n mond. Hij nam me niet alleen van voren, maar ook van achteren. Toen probeerde ik me weer te verzetten en toen werd alles zwart.' Shannon knikte. Het verhaal kende ze. Ook zij had zich de tweede keer verzet, tot bloedens toe. Inmiddels wist ze wel beter. 'We moeten hieruit!' schreeuwde Felicia en ze begon te huilen. 'Dat wil ik ook, maar hoe?' En daarmee was hun gesprek beëindigd.

Ze wist niet hoe lang het duurde, maar dat maakte Shannon ook niks meer uit. Tijd was een relatief begrip geworden in de betonnen ruimte waar ze zaten. De twee meisjes werden opgeschrikt toen de deur van hun cel weer openging. Het was de Pizzajongen. Die herkende ze aan de pizzadozen, maar ook aan Nike Airmax die de jongen droeg. Hij keek de dames even aan en grijnsde even breed. 'Ik zou jullie ook wel willen doen.' Het was de eerste keer dat de jongen sprak. Hij legde de dozen neer en ook een fles water. Zodra hij de deur had gesloten vlogen de twee meisjes richting de pizza's. Toen Shannon de doos opendeed zag ze dat ze een Quattro Stazione had. 'Bah,' zei Felicia, 'met Ansjovis.' 'Geef mij die dan maar,' zei ze. Ze wisselde van pizza en begonnen gulzig te eten. Het was het enige moment van de daag waar ze naar uitkeken.

Zodra ze hun pizza's opgepeuzeld hadden en het water opgedronken hadden vervielen in stilzwijgen. Ze hadden de afgelopen dagen elkaar al goed genoeg leren kennen. Ze hadden het over jongens gehad, de situatie thuis, echt van alles en nog wat. Shannon had zelfs dingen verteld die haar beste vriendinnen niet wisten. Shannon pikte haar steentje van de vloer op en zette een streep op de muur naast de andere. Dag zes. Morgenmiddag zou ze hier dus een hele week al zitten. Ze hoopte dat ze hier uit zo komen en met die gedachte sliep ze in.

Shannon werd ruw gewekt. Toen ze opkeek staarde twee grijze ogen in een bivakmuts haar aan. Het was de Deur Ontvoerder. 'Opstaan,' zei hij. Moeizaam krabbelde ze overeind. Ze zag hoe Felicia haar aankeek toen ze weggeleid werd. Ze sjokte achter de man aan naar de inmiddels bekende hal. Nerveus bleef ze staan toen ze alleen werd achtergelaten. Het was elke keer weer een beproefing als ze hier stond. Shannon telde de seconden. Ze had het idee dat het vreselijk lang duurde voordat de Verkrachter zijn intrede deed. Toen hij er aankwam verstijfde ze weer helemaal. Shannon voelde hoe haar lichaam zich klaar zette voor wat komen ging.

De man streek met zijn gehandschoende hand over haar wang heen. Ze huiverde. 'Waar ben je bang voor meisje?' vroeg hij. Shannon meende de stem te herkennen, maar ze wist niet waarvan. 'Jullie,' zei ze na een tijdje. Er klonk een schaapachtige lach uit de mond van de Verkrachter. 'En dat is maar goed ook.' Dit gesprek beviel haar niet. Ze richtte haar blik omlaag. De kettingen zaten goed vast om haar enkels. Ze hoopte nog steeds op die ene fout, maar die was er nog niet. Shannon deed haar ogen dicht toen ze de lippen van de man op haar lichaam voelde. Ze volgde hem niet met haar ogen, maar ze kon het wel voelen. Haar lippen, haar nek, haar tepels, haar navel en ten slotte... Opnieuw trok er een huivering door haar heen.

Ze wilde niet, maar wat moest ze doen. De Verkrachter ging weer rechtop zijn benen staan en keek haar aan. Wat had ze er toch veel voor over gehad om te zien welk gezicht er achter dat masker schuil ging. Hij stond daar te lang stil. Dit beviel Shannon niet. Ze wist inmiddels allang dat de Verkrachter kickte op macht, dat had ze aan haar lijf ondervonden. 'Ga op je knieën,' gebood hij. Langzaam deed ze wat hij haar vroeg. Toen ze eenmaal zat deed de verkrachter zijn broek open en haalde er iets persoonlijks uit te voorschijn. Zwijgend deed Shannon wat hij vroeg. Ze had geen keus...