Verloren Meisjes

13. Shannon

Ze schrok op toen ze de deur hoorde. Moeizaam opende ze haar ogen. Toen Shannon opkeek zag ze dat ook Felicia was wakker geworden. Ze keken elkaar even aan. Wie zouden ze komen halen? Of zouden ze weer allebei aan de beurt zijn? Om haar zelf iets van houvast te geven greep ze met haar linkerhand naar het mes dat ze had verborgen onder haar kussen. Het staal voelde inmiddels vertrouwd in haar vingers. Ze kreeg de neiging om naast de deur te gaan staan en met het mes in te steken op degene die binnenkwam, maar daar zate risico's aan vast. Want misschien was het Damien en stel dat het haar lukte voor ze het wist zouden die andere griezels hier zo zijn. Ze hield zich in.

Shannon keek op toen ze zag dat twee van hun ontvoerders met een bewusteloos meisje kwamen binnengelopen. Een derde stond er achter en richtte zijn wapen op hen. Even keek ze in de loop van het pistool en voelde ze hoe haar angst plaatsmaakte voor boosheid, maar ze moest zich inhouden. Het meisje werd in het midden neergelegd en ook zij werd vastgemaakt aan een ketting. Zodra de heren klaar waren sloot de deur zich achter hen met een harde knal. Opnieuw keken Shannon en Felicia elkaar aan. 'Een nieuwe,' fluisterde Shannon. Felicia knikte. 'Ze gaan maar door...' Shannon kroop op haar knieën naar het nieuwe meisje toe.

Ze was knap, dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze haar gekozen hadden. Ondanks dat ze buiten bewust zijn was had ze een gepijnigde uitdrukking op haar gezicht. Zo jammer. En wat een bruten, dacht ze bij zichzelf. Shannon ging in kleermakershouding naast het meisje zitten en bleef zo zitten tot dat ze uiteindelijk haar ogen open deed. Ze had totaal geen idee hoe lang dat duurde, maar al snel keken een paar verbaasde ogen haar aan. 'Waar ben ik?' vroeg ze. 'In de cel van een paar maniakken,' antwoordde ze, 'hoe heet je?' Ze stamelde wat, maar na een paar keer herhalen verstond Shannon haar naam. Chloe. 'Hebben ze jullie ook gekidnapt?' vroeg Chloe aan haar en Felicia. Shannon zuchtte en vroeg zich af of ze het moest vertellen, maar Felicia was haar voor. 'Zoiets, ze verkrachten ons,' zei Felicia met een verrassende woede in haar stem. Chloe barstte in huilen uit.

Het geraas duurde zeker enkele minuten voort. Shannon was het inmiddels gewend. Eerst haar eigen tranen en toen ook die van Felicia. Als ze al die tranen die in deze ruimte hadden gevloeid kunnen opvangen, dan hadden ze een emmer kunnen vullen. Toen na een tijdje haar tranen uitgedroogd waren keek ze hen woedend aan. 'We moeten terugvechten! Waarom doen jullie niks? We kunnen ons toch niet zomaar laten verkrachten!?' Shannon moest lachen. Het was de tweede reactie. Het meisje keek haar nog bozer aan dan een paar tellen geleden. 'Waarom lach je nou zo dom?' Shannon schudde haar hoofd. 'We kunnen niks doen,' zei ze, 'Felicia heeft al een keer geprobeerd weg te lopen. ik heb me geprobeerd te verzetten en dat resulteerde maar in een ding en dat was héél, maar dan ook héél veel pijn. Dus vertel me niks van iets proberen. Het beste is om je er aan over te geven.'

Chloe keek haar verbaasd aan. Even twijfelde Shannon of ze iets moest te vertellen over de beloofde hulp van Damien. Nee, eigenlijk moest ze hetzelfde leed ondergaan als zij hadden gehad. Toch moest ze iets zeggen. 'Er is altijd hoop.' Met die woorden liep ze terug naar haar eigen plek en ging ze weer liggen. Shannon had geen idee van hoe lang ze had gelegen voor dat de deur weer openging. Twee van de ontvoerders stonden in de deuropening. Ze probeerde ze snel te herkennen. Het waren Vingers en Damien. De langste van de twee, Vingers, kwam op haar afgelopen terwijl Damien met zijn pistool zwaaide. 'Meekomen moppie,' zei hij tegen haar. Vermoeid stond ze op. Ze zag hoe Chloe hen verbaasd aankeek. Ook Vingers zag haar kijken. 'Jouw beurt komt nog wel,' zei hij.

Voor ze het wist was Shannon uit haar cel en werd ze naar de grote ruimte geleid. Zodra ze weer vastzat had ze even een momentje voor zichzelf en die waren zeldzaam. Even sloot ze haar ogen om zichzelf onder controle te krijgen. Shannon werd uit haar gedachten gehaald door de naderende voetstappen. Verschrikt keek ze op. De Verkrachter. Nog steeds was zijn gezicht verhuld achter een masker. Een hand schoot naar haar uit en trok haar dichter naar hem toe. Ze kon hem nu letterlijk horen ademen. Ze voelde hoe zijn andere hand over haar buik omlaag gleed. 'Ik stel voor dat we ons gebruikelijke spelletje een beetje veranderen,' ze hoorde hem lachen. Shannon had geen idee waar de man het over had, maar toch moest ze ervan huiveren. 'Kijk eens rechts van je.' Gewillig deed ze wat hij van haar vroeg. Rechts van haar zag ze iets glimlachen. Toen ze beter keek zag ze dat het een camera was. Ze gingen het opnemen, dacht ze verschrikt. De Verkrachter genoot van zijn triomf, want dat merkte ze. 'Zal ik je nog iets vertellen? Links en boven ons zijn er nog twee. Mooi toch?' Even wist Shannon niet wat ze moest doen en uiteindelijk knikte ze. 'Mooi, een beetje verzet vandaag van je vind ik wel gepast voor je ouders.' Opnieuw schrok Shannon. Toen ze zijn hand op haar borst voelde sloeg ze hem weg, maar de sterke handen van de man hadden haar al snel in zijn greep. 'Heel goed en nu liggen.'

Ze had haar armen om elkaar heen geslagen toen ze werd teruggeleid naar de cel. Haar blauwe plekken waren net verdwenen, maar het zag er naar uit dat ze nieuwe zou krijgen. Shannon had nog steeds pijn in haar maag van de klappen die ze had moeten incasseren. Toen ze voor de deur stilstonden, omdat die moest worden opengemaakt hoorde ze iemand in haar oor fluisteren. 'Overmorgen.' Meer kreeg ze niet te horen voordat ze wild in de ruimte werd geduwd.