Verloren Meisjes

16. Steve

Hij had de keukenrol gepakt en verwijderde de laatste restjes sperma dat op zijn masker zat. Dus zo voelde het als iemand klaarkwam op je gezicht. Walgelijk. Het was dat het zijn eigen sperma was. Steve bekeek het masker nog eens goed. Het zou gewassen moet worden. Rick en Alex die aan de tafel zaten te kaarten met een blikje bier keken hem vragend aan. 'Gedroeg ze zich als een hoer?' 'Eerder als een bitch,' antwoordde hij. Ook hij pakte een biertje uit de kleine koelkast die ze hadden neergezet en ging bij hen aan tafel zitten. 'Wel genoten?' vroeg Alex. 'Je kan zeggen wat je wil, maar ze kunnen er zeker wel wat van. Wie van jullie wilt er vannacht dat nieuwe meisje aanpakken?' 'Kunnen we haar niet bewaren voor Damien? Die jongen ziet er wel uit alsof hij een goede beurt kan gebruiken,' zei Alex. Rick mengde zich in de discussie: 'Geef haar maar aan mij. Damien is er toch pas morgen weer.' Steve knikte, maar al snel kreeg hij een goed idee en glimlachte geheimzinnig. 'Waarom pakken jullie haar allebei niet?'

Ze keken op van zijn voorstel, maar begonnen allebei te lachen. Het lachje van Alex was alleen iets nerveuzer. Hij wierp een blik op de tv-schermen en keek naar de naakte lichamen die zichtbaar waren op de beelden. Steve schrok op toen in één keer de deur openvloog en er een slot werd gelost. Hij handelde bliksemsnel en trok de tafel omver zodat die als schild kon dienen. Alle drie de jongens waren de grond op gedoken. Ondertussen haalde hij zijn revolver tevoorschijn en controleerde hij het magazijn. Die was vol. Alex zat naast hem achter de tafel en Rick had een veilige plek gevonden naast de grote stalen kast. Er klonk een tweede knal. Met hoeveel waren hun aanvallers? Hij moest handelen. 'Rick! Ga naar de dames en houd ze daar in toom en bel als je onderweg bent die Damien op. We kunnen wel wat hulp gebruiken!' Hij zag Rick twijfelen. 'Nu!' toen pas knikte de jongen en stoof hij weg.

Kennelijk was de beweging door de aanvallers gezien en werd er een schot gelost. Steve schoot meteen terug. Hij was te gehaast geweest en zag hoe de kogel zich in de deurstijl had gegraven. Fuck. Wat moesten ze doen? Ze konden zich verder terugtrekken naar de hal en daar gebruikmaken van de grote ruimte, maar hij kon ze hier in de tang houden. Hij wierp een blik op Alex. Zijn maatje was de enige die zonder wapen. Dat moest veranderd worden. Er lag nog een pistool bij de TV. 'Alex, ik wil dat hij pistool gaat pakken en vrijwel meteen dekking zoekt. Ik dek je wel.' Nauwelijks was hij uitgesproken of hij hoorde een telefoon overgaan. Het was niet zijn telefoon. Vragend keek hij naar Alex. Deze schudde zijn hoofd. Het moest één van hun aanvallers zijn. Opeens begon hem iets te dagen.

'Je bent echt een man van je woord Damien! Fijn dat je ons verraden hebt? Kom je alle kutjes voor jezelf opeisen?' schreeuwde hij naar de deur. Het antwoord bleef uit. Er werd zelfs nog niet eens schot gelost. Het duurde hem veel te lang. Hij keek naast zich. Wat deed Alex hier nog? Hij telde fluisterend af zodat Alex het kon horen. Drie, twee, één. Hij richtte zich even op en loste twee schoten. Nog zes kogels te gaan. Dit ging niet goed voor hem. Ondertussen had Alex het wapen vast en had hij de plek van Rick ingenomen. 'Kan jij iets zien?' vroeg hij. De jongen schudde zijn hoofd. Fuck. Deze impasse duurde hem veel te lang.

Hij schatte de afstand in tussen hem en de deur. Vijf meter? Hooguit. Heel voorzichtig stond hij op en bleef zijn blik op de deur gericht. Geen beweging. Langzaam deed hij een stap vooruit. Nog steeds geen beweging. Hij deed een stap voorwaarts. Zijn vinger raakte de trekker van het pistool aan en een kogel vloog de deur uit zonder iets van belang te trekken. Zijn uitdaging werd aangenomen en een arm verscheen met een pistool en loste een schot. De kogel kwam terecht tegen het metalen tafeltje waar hij zich zojuist nog had bevonden. Het had een flinke deuk veroorzaakt. Een tweede schot had geklonken. Kennelijk had Alex van het moment gebruikgemaakt en gevuurd. Hij hoorde een kreet van buiten komen. Een treffer dus. Er vloeide bloed. Misschien waren hun kansen nog niet eens verkeken.

Hij stelde zich naast de deur op. Het was net schaken. Het was een kwestie van reageren op de zet van de ander. Steve probeerde aan een zet te denken waarmee hij zijn tegenstander schaakmat kon zetten. Hij bevond zich nu op een goede positie, maar hij besefte dat als hij zijn hoofd door de deuropening zou steken dat dat zijn einde kon betekenen. 'Dek me. Ik ga naar buiten,' siste hij Alex toe. Het was tijd om de duimschroeven aan te draaien.