Verloren Meisjes

17. Damien

De adrenaline stroomde door zijn lijf heen. Damien hield zijn pistool stevig in zijn hand vast. Hij trilde een beetje. Hij keek naar Terence die een paar meter verderop stond, aan de andere kant van de deur. Hij zag dat er nog steeds bloed uit de wond kwam die op de rechteronderarm zat. Hij had geluk gehad. Het was een schampschot geweest. Het gezicht van Terence ging nog steeds schuil achter diens bivakmuts dus Damien had ook geen idee of de jongen pijn had. Hadden ze een fout gemaakt door buiten te blijven en niet direct naar binnen te stormen. Ze hadden op deze manier de ontvoerders de tijd gegeven om hun wapens te pakken. Damien vervloekte hun eigen stommiteit.

Het verbaasde Damien ook dat Steve zijn naam had geroepen. Hoe had hij geweten dat hij hier voor de deur stond? Plots herinnerde hij dat hij iets horen roepen over "bellen" en "dames". Zou hij door één van hen gebeld zijn? Terence had hem aangeraden om er niet op te reageren en hij had dat dan ook niet gedaan. Had hun missie eigenlijk wel een kans op slagen? Hij sprak zichzelf moed in. Ze hadden nog een troef achter de hand. Het mes dat hij aan Felicia had gegeven. Ze hadden allebei twee schoten gelost.

Zonder dat hij er erg in had vloog er een kogel van binnen naar buiten. Damien schrok ervan, ook Terence keek op. Even keken de jongens elkaar aan en Terence kwam in beweging en loste een schot. Hij had nauwelijks geschoten of er klonk nog een schot. Hij zag Terence net op tijd wegduiken. 'Het lijkt er op dat ze naar buiten willen,' fluisterde hij. Damien knikte. 'Blijf waakzaam.' Hij voelde hoe zijn hart bonkte in zijn keel. Er klonk wat geschuifel bij de deur en plotseling zag hij even een hand op de grond lag. Hij handelde razendsnel, hij deed een stap naar rechts en vuurde een schot af op een wankelende gestalte bij de deur. Hij hoorde een kreet van pijn en een luide vloek.

Vervolgens kwam Terence uit de dekking van de muur tevoorschijn en loste een schot richting de hoek waar de tweede schutter zich ophield. Vervolgens stormden ze gezamenlijk de ruimte binnen. Damien zag dat Steve bloedend op de grond lag. Het bloed stroomde uit diens bovenbeen op de betonnen vloer. Terence liep er op af en gaf hem een flinke trap in diens maagstreek en trapte vervolgens diens pistool weg. Ondertussen liep Damien op Alex af die trillend naast de kast stond. Hij had de kans gehad om hen onder schot te nemen maar dat hij niet gedaan.

'Gooi je wapen neer,' Damien probeerde veel gezag in zijn stem te leggen. Hij zag Alex twijfelen. 'Gooi je wapen neer,' Damien brulde ditmaal. Met enige aarzeling legde de ontvoerder zijn wapen op de grond en schoof het naar hem toe. 'Jullie hebben ons twee te pakken, maar er lopen nog meer van ons rond hier. Julie zullen sterven.' Hij draaide zich om en zag Steve met ogen vol haat hen aankijken. Ondertussen had Terence uit zijn zak een paar tie-wraps gehaald en was hij bezig geweest om Steve vast te binden. 'Wil je ook nog dat ik je mond dicht tape?' vroeg Terence sarcastisch.

Ook Damien haalde de tie-wraps uit zijn zak en begon Alex hardhandig vast te binden. 'Ben jij dat Damien?' vroeg hij fluisterend. Hij ging op zijn knieën zitten en trok een stuk van zijn bivakmuts omhoog en liet hem toen weer zakken. 'Waag het eens om mij te verlinken of ik jaag alsnog een kogel door je kop heen.' 'Nee, nee. Je hebt gedaan wat moest Damien. Jij hebt gedaan wat ik niet kon.' Ongelovig staarde hij de jongen aan, maar hij werd gestoord door een tik op zijn schouder. Terence reikte hem de rol met tape aan. Hij trok er een stuk van af en plakte die op de mond van Alex.

Toen hij weer opstond zag hij dat ook Steve stevig vastgebonden was. 'We missen nog iemand,' zei Damien. Terence knikte. 'We kunnen hen zo wel achterlaten toch?' 'Wat mij betreft wel,' zei een bekende stem, maar het was niet die van Terence. De twee jongens draaiden zich om en Damien herkende de gestalte van Rick. Hij had een paar donkere plekken op zijn gezicht en een paar flinke krassen. Zijn linkerhand omklemde een stuk keukenpapier dat hij op zijn rechterschouder drukte. Damien zag hoe het bloed er doorheen kwam. Kennelijk was hij ontkomen aan de dames. In zijn rechterhand hield hij trillend een pistool vast. 'Ik stel voor dat jullie mij laten gaan en dan kunnen jullie van mij de dames krijgen. Hebben we een deal?'

Zowel Damien als Terence hadden hun pistolen straks weggestoken toen ze de anderen hadden vastgebonden en ze wisten allebei dat als ze naar hun wapen zouden grijpen dat dat fatale gevolgen kon hebben. Eventjes keek het tweetal elkaar aan en toen weer naar de man die tegenover hen stond. Bloedend, maar gevaarlijk concludeerde Damien. Het was uiteindelijk Terence die zijn mond deed: 'Je deal klinkt redelijk, maar ik wil er graag iets aan toevoegen. Je verteld aan niemand wat er hier iets gebeurt en dan met name over onze rol.' Hun belager kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Jullie komen me wel bekend voor ja, maar ik denk dat we dan wel een deal hebben.'

Met zijn wapen nog altijd in de hand deed hij een paar stappen naar voren. Toen hij zag dat zij niet in actie kwamen liep hij verder. Terence en Damien lieten hem zwijgend passeren. Toen Rick uit het beeld verdwenen was keek Damien Terence vragend aan. 'Waarom heb je hem laten gaan?' 'Je moet prioriteiten stellen, Damien. De meisjes.'