Verloren Meisjes

10. Felicia

Ze schrok wakker toen de Deurontvoerder Shannon terugbracht in de cel. Felicia zag dat ze gehuild had. Meteen was ze klaarwakker. Zodra de man weg was kroop ze richting Shannon. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ze, 'was het zo erg?' 'Het is dat niet... het is dat ze losgeld voor ons hebben gevraagd en onze ouders willen niet betalen.' Felicia keek op. Losgeld? Waarom wisten zij hier niks van? 'Ze zullen vast zo veel hebben gevraagd dat onze ouders het niet konden betalen,' zei ze ten slotte. 'Zou dat het zijn?' Shannon keek naar haar op. 'Ik denk het.' Shannon ging met haar handen door haar haren. 'Waarom doet iedereen niks? De politie had hier allang binnen moeten zijn. Ik zit hier al focking twee weken!' Felicia schrok van de reactie van Shannon. Meestal oogde ze heel volwassen en sterk, maar nu zag ze een radeloos meisje naast haar zitten. Zelfs Felicia wist niet wat ze moest zeggen. Ze liet haar maar huilen.

Vertwijfeld zakte ze ook neer in haar hoek. Pas nu merkte ze dat de boeien die om haar enkel zat pijn deed. Ze zaten er allebei doorheen. Felicia keek vertwijfeld naar het plafond en begroef vervolgens haar hoofd in haar armen. Ze wist niet hoe lang ze zo zat voor ze zich weer bewoog. Ze had niet geslapen. Het leek eerder of ze in een soort trance was beland.

Ze wilde hier uit. Uiteindelijk besloot ze om op te staan. Shannon schrok op door de plotselinge beweging, maar Felicia zag dat ze al snel kalmeerde toen ze zag dat zij het was. Ze begon zo ver als ze met haar ketting kon door de cel heen te lopen. Na een paar rondjes hurkte ze even en bestudeerde ze haar boeien. Die zaten te vast. Daar kon ze weinig aan doen. Felicia ging weer verder met waar ze mee bezig was. Shannon keek haar onbegrijpelijk aan. Zachtjes in haar hoofd was ze aan het tellen. Ze werd ineens opgeschrikt toen er een deur open vloog. Ze meende dat het de bekende Deurontvoerder was. Voor ze het wist was de man bij haar en kreeg ze een harde klap in haar gezicht. Ze voelde hoe haar wang begon te branden en ze proefde ook iets van bloed in haar mond. 'Stop daarmee! En als je het niet doet zorg ik ervoor dat je drie dagen niet kan zitten! Heb je dat begrepen?'

'Ja,' zei ze met een klein stemmetje. Snel ging Felicia zitten. De man keek nog één keer naar haar, draaide zich om en sloot de deur achter zich. 'Waarom deed je dat?' vroeg Shannon. 'Nou kennelijk hangt hier ergens een verborgen camera en het duurt twee minuten voor ze hier zijn.' Nu keek Shannon haar al helemaal raar aan. 'Ik wilde weten wat onze kansen zijn. Hoeveel tijd we hebben, want als andere mensen ons niet bevrijden moeten we het zelf doen toch?' Shannon knikte begrijpelijk, maar al snel kwam er ook een weerwoord. 'Ik heb van alles al geprobeerd. Niks helpt. Deze gasten zijn te goed Felicia.' Ze snoof. 'Ze zouden toch wel een keer een fout maken?' zei Felicia hoopvol.

'Oké, stel je voor Felicia dat je uit deze cel komt. Wat dan? Er lopen drie van die gasten rond. Wij kunnen ze nooit met zijn tweeën aan en ze zijn gewapend. Dit kunnen wij niet Felicia,' riep Shannon. Ze had ergens gelijk, dat wist ze. Maar Felicia wilde hier niet doelloos blijven zitten. Ze kon toch wel iets doen. Ze schoof naar haar plekje toe en ging op haar kussen zitten. Al snel zat ze alleen maar voor zich uit te staren en probeerde ze haar gedachten op een rijtje te zetten.

De dagen in hun cel waren enorm eentonig. Het enige wat er gebeurde keken de beide dames niet naar uit. Felicia wist dat Shannon vandaag al was weggeweest zou zij ook nog moeten? Ze had totaal geen idee. Geen besef van tijd en geen besef van wat zou gaan komen. Felicia schrok op toen na een lange tijd de deur openging. Even huiverde ze, maar algauw zag ze twee pizzadozen. Het was dus Vinger. De twee meisjes hadden de Pizzajongen hernoemd na het incident met Felicia, maar toch was er iets raars. Die schoenen... Felicia meende ze te herkennen. De pizza's werden voor hen op de grond gezet. Even kruiste de ogen van Felicia met de gemaskerde man. Zijn lippen bewogen: 'Ik haal je hieruit Felicia. Dat beloof ik je. Je hoort nog van me.'

Nu pas schrok Felicia echt. Die stem... was het echt waar? Ze kon het wel uitschreeuwen, maar voor ze het wist was hij al vertrokken en was de deur weer dicht. 'Wie was dat?' vroeg Shannon. 'Volgens mij was dat Damien...' Ze kon het nog steeds niet bevatten. Felicia deed haar pizzadoos open en naast de pizza lag iets glimmends. Ze keek er goed naar en pakte het beet. Met één beweging gooide ze het open. Een mes. Vliegensvlug stopte ze het weg. Hun kansen waren gekeerd...