The Jerk is a Ghost

The Jerk: Twenty

Twenty,

Patapos na ang practice ng basketball team sa gym nang naisipan namin na umuwi. Matapos magpaalam naglakad ako palabas ng school building kasabay si Ashton na nasa tabi ko. Maliwanag parin sa labas at may ilan parin kaming nakakasalubong habang palabas ng gate.

Naging tahimik ako habang naglalakad kami. Hindi lang dahil sa ayaw kong isipin ng ibang tao na kinakausap ko ang sarili ko. Pero dahil hangang ngayon ay nasa isip ko parin ang sinabi ni Ashton tungkol kay Reese.

I feel sorry for her. I really do. But if Ashton is not in love with Reese, would it be possible that he is in love with another girl? Pero sa tagal namin na magkasama wala naman siyang nababangit sa akin na ibang babae.

"What are you thinking?"

Napa-paused ako sa paglalakad at lumingon sa katabi ko. Nakapamulsa siya at derecho ang tingin sa daan.

"Nothing." sagot ko.

Nagpatuloy kami sa paglalakad. Unti unting kumu-konti ang mga taong nakakasabay namin. Kung tutuusin dapat makikisabay ako ngayon kay Mindy sa pag-uwi. Pero nagkataon na kailangan niyang maagang umuwi dahil dadaanan niya pa ang medication ng Mama niya sa Hospital.

Okay lang naman sa akin ang maglakad. Matagal ko na din na hindi nagagawa ito. Kung tutuusin malapit lang naman talaga ang bahay sa school. Nagkataon lang na same way kami ni Dad kapag papasok siya sa office kaya sumasabay ako.

Habang naglalakad napadaan kami sa isang familiar na building. Nasa kabilang kalye ito pero tanaw na tanaw ko ang makulay na gate nito, ang familiar na pader, ang maluwang na lawn sa loob, ang flagpole at ang faded pedestrian lane na papunta sa harap nito.

Sandali akong natigilan. Ang tagal na din pala mula noong huli akong bumisita sa lugar na ito. Ngayon lamang ulit ako tumayo sa harap nito at natitigan ito ng ganito katagal. Ang paaralan kung saan kami nag Grade School.

Napansin ni Ashton ang pag tigil ko sa paglalakad. "May problema ba?" tanong niya.

Iniwas ko ang tingin sa building. "Ah, wala." sagot ko.

"Nagmamadali ka bang umuwi?" tanong niya ulit.

Kumunot ang noo ko at lumingon sa kanya. "Hindi naman."

Ngumiti siya. A smile brighter than the fading sunset in the distance. "Tara?"

Mas lalo akong naguluhan. "Saan—"

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang bigla niyang hinawakan ang palad ko at hinila. Nanlaki ang mga mata ko nang magsimula kaming tumawid sa kalye hangang sa narating namin ang harap ng building.

"Ashton, ano bang—"

Hindi ko naituloy ang sasabihin nang isang familiar na boses ang bumati sa akin. Napalingon ako sa guard lumapit sa amin.

"Magandang hapon. Ano ang—" Tumigil ito at pinagmasdan ako. "Aba, ikaw pala yan Delia."

Medyo nabigla ako nang makilala parin ako ng school guard. Ilang taon na din ang lumipas mula noong huli akong bumisita dito. Sa totoo lang ito pa lamang ang pangalawang beses kong pumunta dito matapos ang graduation five years ago.

"Hi, manong." nakangiting bati ko.

Ilang taon na din siyang nagtatrabaho bilang guard sa school na ito. Bata pa ako nandito na siya. I remember sa kanya ako pinagbibilin ni Dad kapag nalalate siya sa pagsundo sa akin. Hindi niya ako pinapalabas ng basta basta sa school at hindi pasasamahin sa ibang sasakyan hangang hindi si Dad ang susundo sa akin. Naalala ko din na mahilig siyang magkwento. Kapag naghihintay ako lagi niya akong kine-kwentuhan tungkol sa mga anak niya.