The Jerk is a Ghost

The Jerk: Twenty Nine

 

Twenty Nine,

"So I guess it ends here. We'll go our separate ways and hope that we'll see each other somewhere in the future."

It was Friday. Ang huling araw ni Ashton Montecillo sa Jefferson High. Huling araw na makakasama siya ng mga kaibigan niya. Huling araw na makikita ko siya na nag-lalakad sa hallways ng school o kasama ang mga kaibigan niya na nagtatawanan sa cafeteria.

Maganda ang panahon noong araw na yon. Maaliwalas ang paligid. Matingkad ang kulay ng bughaw na langit. Masyadong payapa. Para bang sinasabi nito na dapat ganoon din ang maramdaman ko— na dapat hindi ako mag alala sa maaaring mangyari.

Madami na ang nakaka alam ng tungkol sa pag alis ni Ashton Montecillo. Kaya napapatingin nalang ang iba sa kanya kapag nasasalubong siya at walang magawa kundi tahimik na mag paalam.

Naririnig namin sila ng mga kaibigan niya. Nagtatawanan tulad ng dati. Pero mararamdaman mo doon ang longing— ang pakiramdam na sinusulit nila ang oras dahil alam nilang hindi na mauulit yon.

After all, we are seniors. llang buwan nalang at graduation na namin. Parang nauna lang sa pag alis si Ashton Montecillo sa Jefferson High. Pero darating ang araw na kailangan na din naming maghiwa-hiwalay.

The laughter echoing in the cafeteria would soon die down, the noise in the hallways would soon turn into silence, and the teasing and playing in the classroom would soon just be memories.

Narinig ko kanina sa breakfast na hindi na muling tatakbo ang Ama ni Ashton sa susunod na election. Ang sabi ni Dad ay susunod daw ito sa anak niya na pupunta ng London— si Ashton. Natuwa ako sa pagbabagong yon ng Dad niya. But a part of me still wants Ashton to stay.

Buong umaga ko siyang naki-kita. Si Ashton. Halos abot kamay ko siya pero wala akong magawa kundi ang pagmasdan siya. Nakiki pag biruan siya sa mga kaibigan niya. Pero alam namin na bukas— hindi na namin siya makikita.

Napansin ko ang lungkot sa mga mata ni Reese habang nakikipag usap siya kay Ashton buong umaga. She's smiling and laughing with him pero para bang ayaw niya talagang umalis si Ashton. She seems clinging to him with the last few hours they are together.

And I hope I can do the same— not the clinging. But I hope, for the last time, na makausap ko siya. Not as a random girl na kaibigan ng kaibigan niya. But as me— Delia Salazar.

I wanted to say goodbye. Kada oras na lumilipas hindi ko maiwasan na bilangin ito. Naka katawa kasi gusto ko lang mag paalam. Just a freaking goodbye at hindi ko magawa.

Bandang lunch break noong lumabas ako sa classroom kasama si Mindy. Nakihalo kami sa mga estudyanteng papunta sa cafeteria. Nahahalata ni Mindy ang pagiging tahimik ko. Sinabi ko na masyado lang akong sleep deprived nitong mga nakaraang araw.

Halos nasa gitna na kami ng pagkain noong may naalala ako. Bigla akong napatayo. Napa-paused sa pagkain si Mindy. Napa-tingin siya sa akin na tila ba nagtataka. "Anong problema?" tanong niya.

"May nakalimutan ako." sagot ko. Sa sobrang pagka absent minded ko may naiwan ako sa classroom. "Kukunin ko lang."

Paalis  na ako nang magsalita siya. "Babalik din naman tayo mamaya ah. Importante ba yon?"

Natigilan ako. "Oo eh. Mabilis lang ako."

Napatakbo ako paalis sa cafeteria. Hindi nila pwedeng makita yon. Baka biglang malaglag ang papel na nakaipit doon. Halos hingalin ako nang marating ko ang harap ng classroom namin. Tutuloy na sana ako sa loob nang bigla akong tumigil sa paghakbang.