[2] F*ck a Silver Lining - Tom Holland

Friction

Jack Davies

Ik heb m'n auto geparkeerd bij het politiebureau en dan staat er ineens iemand naast me.
"Je moet naar dat steegje gaan," zegt de onbekende jonge tiener. Hij wijst naar een steegje, maar ik zie niets. M'n hart klopt sneller en ik loop er niet al te snel naar toe. Ik verwacht iemand te zien van de Holland-Wilson clan, maar de Interpolagenten staan mij op te wachten.
"Detective Davies, we hebben vernomen dat het gelukt is om de mob binnen te komen," zegt Bennett meteen als hij me ziet. Ik knik lichtelijk. "Wat ben je al te weten gekomen?"
"Uhm, niet heel veel. Ze hebben vier mensen vermoord en ik moet er voor zorgen dat ze daarvoor niet de bak in gaan. En commissaris Clarke werkt voor ze," zeg ik en de twee heren kijken elkaar meteen aan.
"De politie commissaris werkt voor de criminelen?" vraagt Oshiro verbaasd. Ik knik.
"Het was niet zo heel verrassend, vond ik. Aangezien de dochter van de commissaris een relatie heeft met Harry."
"Meer weet je nog niet? Je weet niet de recepten van hun product of hoe ze het voor elkaar krijgen dat het zo ver in Europa is gekomen?" vraagt Bennett en ik schut mijn hoofd.
"Ik zit pas sinds zaterdag officieel bij de mob. Jullie kunnen niet verwachten dat ik dan twee dagen later al alle antwoorden heb." Ik raak lichtelijk geïrriteerd, maar ik ben niet de enige.
"Dat verwachten wij wel. Hoe sneller je achter alle geheimen komt, hoe sneller we heel het zaakje kunnen opdoeken," gromt Oshiro.
"Het valt te veel op als ik nu ga rondneuzen. Geef me even wat tijd en ik heb alle antwoorden."
"Waarom ga je niet even een affaire aan met Wilson, dan weet je het misschien sneller," stelt Bennett voor en ik kijk hem geschrokken aan.
"Dat wordt mijn dood als ik dat doe en ik respecteer dat Pippa nu een relatie heeft met Holland." Ik kijk de twee heren nog steeds met ongeloof aan. Ze zien er zo gestrest uit, maar ze moeten toch begrijpen dat het infiltreren van een criminele organisatie tijd nodig heeft.
"Ga maar gauw naar binnen, voordat iemand nog iets verdenkt," zegt Bennett uiteindelijk en ik weet niet hoe snel ik weg moet komen uit dat steegje.

Ik loop het gebouw in en ik ben nogal verbaasd over het gesprek. Het is met puur toeval dat ik er nu al in zit, maar ik moet eerst hun vertrouwen winnen voordat ze dingen met mij gaan delen. Ik plof neer aan m'n bureau en Tori en Chester kijken me vragend aan. Ik start m'n computer op.
"Hoe ver zijn we met die vier lijken?" vraag ik zodra ik wacht totdat m'n computer goed opgestart is.
"We kunnen niet bewijzen dat Holland het heeft gedaan, maar ik weet zeker dat hij het heeft gedaan," zegt Tori.
"We kunnen hem niet zomaar gaan ondervragen, omdat we verdenken dat hij het heeft gedaan zonder dat er bewijs voor is," zeg ik en ze kijken me verbaasd aan.
"Hebben we dat niet altijd al gedaan? Mia stribbelde altijd wel tegen, maar we hebben altijd wel iemand van de mob weten te spreken over waar Holland op dat moment was," zegt Tori. Ik log in op de computer en zucht diep.
"Ik weet al waar hij was op dat moment." Chester en Tori kijken me verbaasd. "Op dat moment was ik met Pippa aan het koffie drinken. Dus zij kan het al sowieso niet geweest zijn. Ze kreeg een tijdje later van Sam Holland te horen die weer van Harrison Osterfield te horen kreeg dat Tom Holland er thuis een puinhoop van aan het maken was, omdat hij niet kan koken. Tevreden?" Ik kijk beide met een quasiboos gezicht aan.
"Maar wie was het dan?" vraagt Chester verslagen. Ik haal m'n schouders op en kijk naar het kantoortje van commissaris Clarke. Ze kijkt net op dat moment naar mij en gebaart dat ik moet komen. Ik sta op en loop naar het kantoortje.

Ik sluit de deur achter me en ga op de stoel aan het bureau zitten.
"Dus, ik had wel gelijk. Je werkt nu voor ze," zegt ze en meer hoeft ze niet te zeggen, want ik snap al meteen wat ze bedoelt.
"En u ook," kaats ik meteen terug.
"Dat klopt," zegt ze en ik kijk haar met ongeloof aan.
"Waarom?" is het enige wat ik kan vragen.
"Hoeveel denk je dat het kost om Skye te onderhouden? De rolstoel, de medicatie, de therapeuten. Ik kan dat niet alleen." Ik kijk haar medelevend aan.
"Hebben ze u ooit bedreigt?" vraag ik oprecht bezorgd. Ze schut lichtelijk haar hoofd.
"Mijn zoon kan niet hetzelfde zeggen." Ik kijk haar geschrokken aan. "Hij heeft ook nooit voor dit leventje gekozen. Hij wist niet toen hij koos voor de politie opleiding dat deze betaald werd door hen."
"Ik weet ook niet hoe ik me er nu in heb gewoven. Het was niet eens mijn bedoeling, maar het gebeurde zomaar." Ze kijkt me doordringend aan.
"Het komt dankzij haar en dat kun je niet ontkennen. Ik vrees dat je haar nog steeds wil beschermen."
"Ze heeft die bescherming niet nodig. Ik heb genoeg gelezen."
"En meegemaakt," vult commissaris Clarke aan. Ik kijk naar mijn handen die op mijn schoot liggen en ik knik lichtjes.
"Daarom vind ik het ook zo verbazingwekkend dat jij je hebt weten te verwikkelen met die twee." De scenes spelen zich weer in mijn hoofd af en ik moet moeite doen om de opkomende tranen tegen te houden. De gebeurtenissen zijn dan wel bijna vier en half jaar geleden gebeurt, maar ik heb het nog steeds niet verwerkt.
Commissaris Clarke ziet dat ik het er moeilijk mee krijg: "Ik heb een opdracht voor je, waardoor je even niemand om je heen hoeft te hebben." Ik kijk haar vragend aan.
"We hebben genoeg bewijsmaterialen die wijzen naar de mensen waar wij nu ook voor werken," begint ze en pakt een lijst uit haar bureaula nadat ze deze heeft geopend met een sleutel. Ze geeft me de lijst. "De meeste verwijzen niet meteen naar de leiders, maar wel naar mensen die voor hen werken. Ik ben er nog niet aan toegekomen om er voor te zorgen dat deze materialen verdwijnen of in ieder geval niet meer naar hen toe geleid kunnen worden."