[2] F*ck a Silver Lining - Tom Holland

Xenacious

Jack Davies

Het is nu een paar dagen geleden dat de crematie van Tori was. Ik ben nog niet gaan werken en zit er over te denken om nog één week verlof te nemen en daarna weer terug aan de bak te gaan. Colin is bijna niet thuis. Hij vertelt niet veel over wat hij bespreekt met al zijn nieuwe patiënten, maar ik heb wel begrepen dat de Holland-Wilson clan door hel is gegaan in de gevangenis.
De deurbel gaat en ik merk al snel dat het Chester is. Ik laat hem binnen en biedt hem wat te drinken aan. We gaan aan de keukentafel zitten en Chester zit er redelijk ongemakkelijk bij.
"Wat is er?" vraag ik bezorgd.
"Ik ben net bij commissaris Clarke geweest en samen met haar heb ik besproken dat ik voorlopig in Cardiff ga werken," gooit hij er uit en ik kijk hem verbaasd aan.
"Waarom?" vraag ik verward.
"Ik weet nu hoe deze stad in elkaar zit en ik weet waar jij en commissaris Clarke mee bezig zijn. Ik kan niet dom spelen en er niets mee doen. Ik heb even een stad nodig waar ik gewoon mijn werk kan doen, zonder dat er voor mij bepaald wordt welke moorden ik wel en niet mag oplossen." Ik knik instemmend.
"Ik begrijp het. Ik vind het wel jammer." Dan komt er iets in mij naar boven. Ik ben dan nu nog maar alleen. Tori en Mia zijn overleden en Chester gaat weg.
"Ik kom je sowieso nog opzoeken en ik hoop ook dat jij langs komt zodra ik in mijn nieuwe woning zit. Maar ik moet er gewoon even tussen uit. Commissaris Clarke heeft al gezegd dat ik altijd terug mag komen op het moment dat ik daar klaar voor ben."
"Dit klinkt misschien heel egoïstisch, maar je laat me nu alleen achter," zeg ik en Chester knikt dat hij dat ook al had opgemerkt.
"De commissaris gaat goede vervanging regelen en als je altijd een keertje wil sparren over een zaak die je wel mag oplossen dan kun je gewoon opbellen." Ik knik.
"Ik ga je wel missen, mate."
"Ik jou ook," zegt hij en staat op uit zijn stoel om mij een stevige knuffel te geven.

Nadat Chester weg was, had ik meteen Colin geappt en hem vertelt dat Chester dus blijkbaar weggaat. Colin begreep het, maar vindt het wel jammer. Ik heb me verplaatst naar de bank en heb een comedy film op Netflix uitgezocht. Even mijn gedachtes verzetten. Er wordt weer aangebeld en ik zet met een zucht de film op pauze die pas net gestart was. Dit keer is het Charlie die even wil praten.
Hij laat zichzelf meteen op de bank vallen zodra hij binnen komt gelopen. Zijn ogen zijn deels rood en hij zit er levenloos bij. Ik ga voorzichtig naast hem zitten en kijk hem afwachtend aan.
"Ze heeft het uitgemaakt," komt er dan zacht uit zijn mond.
"Isla heeft het uitgemaakt?" vraag ik verward. Hij knikt.
"Waarom?" vraag ik meer aan mezelf, want het ging toch juist zo goed tussen die twee.
"Weet ik veel, man," zegt hij en ik merk dat hij het weldegelijk weet. "Ik gok, vanwege de Holland-Wilson clan."
"Zij is het er niet mee eens, hè?"
"Nope, totaal niet. En ik heb aangegeven dat ik waarschijnlijk niets met hen te maken ga hebben, want ik heb niet eens een beroep wat hen interesseert. Maar toch heeft ze het uitgemaakt."
"Is nog meer voorgevallen waardoor ze het heeft willen uitmaken?" vraag ik aangezien ik nieuwsgierig ben, maar ik vind het zo erg om mijn beste vriend zo te zien. Ik wil hem graag helpen en ik heb Colin vaak genoeg zijn werk zien doen.
"We kregen een heftige ruzie waarin ze dus duidelijk maakte dat ze niets te maken wil hebben met de Holland-Wilson clan. Dus ik zei dat Pippa helemaal niet zo erg is en dat ze niet veel veranderd is ten opzichte van hoe ze was op de middelbare. Oftewel dat ik Pippa vertrouw als het er op aan komt." Ik knik instemmend. Charlie kijkt omhoog en knippert een aantal keer.
"Ik ga haar zo erg missen," gooit hij er dan uit.
"Als ze het om deze redenen heeft uitgemaakt, dan is ze niet de waren. Dat zie je zelf toch ook wel in." Charlie knikt instemmend.

"Er is nog een klein dingetje wat ik tegen Isla heb gezegd tijdens onze ruzie wat er misschien voor heeft gezorgd dat ze het heeft uitgemaakt," zegt Charlie dan na een enige tijd stilte. Ik kijk hem afwachtend aan. "Tijdens de middelbare school, toen jij het had uitgemaakt met Pippa kwam ik haar tegen tijdens een feestje en we waren allebei nogal dronken," begint Charlie en ik kijk hem volongeloof aan. Ik vrees waar dit naar toe gaat. Ik bedoel, ik ken Pippa en ik ken Charlie.
"We hadden daar dus seks gehad," komt er beschamend uit Charlies mond.
"Waarom verbaasd mij dit niets," lach ik teleurgesteld. "Geen wonder dat Isla het heeft uitgemaakt als je dit aan haar hebt verteld."
"Maar het is bijna meer dan tien jaar geleden. Het zou er niet meer toe moeten doen," verdedigt Charlie zichzelf meteen.
"Daar gaat het niet om. Het gaat er om dat je het hebt gedaan. We waren toen beste vrienden en dan ga je naar bed met mijn ex." Ik kijk hem bijna verafschuwend aan.
"We waren dronken en ik dacht niet helder na. Maar ik wil dat er geen geheimen meer tussen ons zijn en Pippa had me laten beloven dat ik het nooit zou vertellen, maar ik kon het niet meer voor me houden. Zeker niet nu we weer contact met haar hebben."
"En nu?" vraag ik aan hem.
"En nu wil ik gewoon samen met jou hier zitten, want ik wil niet alleen in mijn huis zitten."
"Oké, maar dan gaan we kijken naar deze film die ik net heb uitgekozen en zeggen we verder niets," zeg ik en Charlie knikt dat het goed is. Ik pak de afstandsbediening erbij en druk op play.

Pippa Holland-Wilson

Ik sta me Eddy in de keuken en hij is allerlei hapjes aan het maken voor een high tea die Tom en ik hebben georganiseerd met onze ouders.
"Alweer bijgekomen van de recentelijke gebeurtenissen?" vraagt Eddy terwijl hij kleine sandwiches belegd. Ik haal mijn schouders op.
"Ik moet het nog even een plekje geven," zeg ik oprecht.
"Ja, snap ik. Ik was al blij dat ze mij niet wilde spreken. Campbell aan de andere kant, hij heeft me wel tig keer gebeld. Maar ik liet niets los."
"Dat is fijn om te horen," zeg ik met een kleine glimlach. "Ik had je kook kunsten wel gemist, toen ik moest schuilen."
"En dat vind ik weer fijn om te horen," lacht Eddy. Ik hoor een aantal bekende stemmen en al snel staan mijn ouders bij ons in de keuken. Ik geef ze allebei een stevige knuffel. Ze worden gevolgd door Tom en zijn ouders. Ook Nikki en Dom geef ik een stevige knuffel. Dan verplaatsen we ons naar buiten naar de tafel die ik heb gedekt.
"Ik vind het zo fijn om jullie weer te zien. Sorry, dat het eventjes heeft moeten duren," zeg ik zodra we zitten.
"Nee, daar hoef je geen sorry voor te zeggen. We snappen goed dat jullie even tijd met z'n tweeën wilde doorbrengen," zegt mijn moeder meteen.
"Je ziet er nog niet zo heel gezond uit, Tom," zegt Dom en Tom probeert zich groot te houden, maar het gaat moeilijk.
"Hij zag er slechter uit. De meeste blauwe plekken zijn ondertussen wel weggetrokken en langzamerhand komt het gewicht wat hij verloren heeft er weer aan," antwoord ik voor Tom en hij kijkt me dankbaar aan.
"Ik vind het zo erg," snikt Nikki en pakt de hand van haar zoon vast. "Harry, Sam en Paddy zagen er ook al zo slecht uit." Nikki moet moeite doen om haar tranen tegen te houden.

Eddy heeft de eerste hapjes op tafel gezet en we zeggen niet heel veel, maar mijn vader zit er heel stil bij.
"Wat is er, pap?" vraag ik bezorgd aan hem. Hij kijkt me beschamend aan.
"Het spijt me zo dat ik O'Sullivan het telefoonnummer heb gegeven," komt er dan zacht uit.
"Nee, daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Hij bedreigde de kinderen. Ik zou hetzelfde hebben gedaan," zeg ik meteen.
"Maar je weet niet hoe het was," zegt m'n vader en kijkt me dan aan. "Zijn handlangers zaten tussen de kinderen met wapens zichtbaar. Bij vele zag ik de broeken langzaam nat worden en er keken allerlei betraande gezichten naar mij. O'Sullivan stond daar alsof het hem niets deed. Hij is zo koudbloedig, egoïstisch en een psychopaat." We knikken allemaal instemmend.
"Jullie hoeven je geen zorgen meer te maken over O'Sullivan. Hij wordt gezocht door de Londense politie en de laatste geruchten die ik heb gehoord is dat hij naar Noord-Ierland is gevlucht," zegt Tom.
"Zou hij echt de kinderen iets aan hebben gedaan?" vraag ik met een lichte angst in mijn stem aan mijn vader. Mijn vader kijkt me twijfelend aan.
"Iets in mij zei dat hij het niet zou doen, maar ik kon het niet riskeren."
"Snap ik."

Het blijft vrij stil aan tafel, maar dat we weer bij elkaar kunnen zitten is meer als voldoende voor mij.
"Komen er nog meer mensen uit jouw verleden opduiken?" vraagt Nikki aan mij. Ik kijk haar niet begrijpend aan. "Nou, eerst je ex Jack die klaarblijkelijk geen goede intenties had en voor zover ik weet is jullie kok ook iemand die bij jou in de klas heeft gezeten."
"Oh," is het eerste wat uit mijn mond komt en Tom kijk zijn moeder verbaasd aan. "Niet voor zover ik weet. Jacks vrienden hebben wel aangegeven om ons te helpen wanneer we ze nodig hebben en daar zitten Charlie en Ezra bij die ook bij mij op de middelbare hebben gezeten." Ik word onderbroken door mijn moeder: "Oh, ik vond Charlie altijd zo aardig en Ezra was altijd wel een beetje stil."
"Maar voor de rest zou ik het niet weten. Sophie, de ex van Rafael, werkt wel bij de politie in Londen, maar ik gok dat ik dan Elena boos maak als we haar erbij gaan betrekken."
"Die zijn toch al lang uit elkaar en Rafael en Elena zijn al getrouwd," zegt mijn vader verbaasd.
"Ja, maar toen Elena en Rafael net pas hadden heeft Sophie een keer rode wijn 'per ongeluk' op Elena laten vallen. Dus ze kunnen het gewoon niet goed met elkaar vinden."
"Wat?" vraagt Tom lachend.
"Ja, ik was er niet bij, want het was het verjaardagsfeest van Rafaels zusje, maar ik heb het zeker een jaar aan moeten horen."

Uiteindelijk vertrekken onze ouders weer en we hebben Eddy ook al naar huis gestuurd, aangezien we toch geen trek meer hebben in avondeten. Tom en ik zitten tegen elkaar aan op de bank te staren naar de tv waar momenteel een nieuwsprogramma op staat.
"We hebben de laatste paar dagen maar weinig van de rest gehoord," merk ik op.
"Gun ze even wat rust. Ze weten dat we volgende week een barbecue hebben. Dan zie je ze weer." Ik knik en merk dat ik vrij moe wordt. Ik kan een gaap niet onderdrukken.
"Ben je moe?" vraagt Tom met een kleine glimlach op zijn gezicht. Ik knik en hij kijkt even op zijn horloge. "Het is nog niet eens zes uur."
"Laat mij moe zijn."
"Ik laat je zeker moe zijn. Het valt me gewoon op. Maar we hebben ook een zware tijd achter de rug, geen wonder dat de moeheid overneemt nu het weer rustig is." Ik knik en nestel mezelf dichter tegen Tom aan. Hij slaat een arm om me heen en ik sluit langzaam mijn ogen. Ik voel dat Tom met zijn hand naar mijn hoofd gaat. Hij begint met mijn haar te slepen en hierdoor merk ik dat ik tot rust kom. Ik laat langzaam de moeheid winnen en val in slaap.