[2] F*ck a Silver Lining - Tom Holland

You

Jack Davies

Ik ben redelijk vroeg wakker geworden. Dat komt deels door Colin. Ondanks dat het zaterdag is moet hij gewoon gaan werken. Ik snap het wel, maar toch gun ik hem ook wat vrijheid. Hij is vanaf dat iedereen weer thuis is constant aan het werken. Ik kom uit mijn slaapkamer gestrompeld en krijg meteen een beker koffie in mijn handen geduwd. Ik kijk even verbaasd op en zie dan het blij gezicht van Colin.
"Sorry, dat ik je wakker maakte," verontschuldigt hij zich. Ik mompel alleen wat en plof dan neer op de bank.
"Heb jij vandaag niet afgesproken met Pippa?" vraagt Colin dan terwijl hij bezig is met zijn tas in te pakken. Ik neem slok van m'n koffie en knik dan ja.
"We hebben hier afgesproken. Aangezien jij toch weg bent en we zo niet lastig worden gevallen."
"Komt ze alleen?" vraagt Colin nieuwsgierig.
"Volgens mij wel, maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Ik weet wel dat Tom gegarandeerd niet mee komt." Colin knikt en komt dan even naast me op de bank zitten. We staren samen naar de tv die aanstaat op een ochtendnieuwsprogramma.
"Morgen heb ik niets, dus dan kunnen we even ontspannen," zegt Colin.
"Dat zou fijn zijn. Dat hebben we wel verdiend." Colin knikt instemmend.
"Ik vind het wel jammer dat Chester weggaat, maar ik begrijp zijn besluit." Ik kijk even naar Colin en knik dan.
"Ik vind het ook jammer, maar ik ga hem niet tegenhouden. Net zoals dat ik Isla niet tegen ga houden dat ze weggaat."
"Gaat Isla weg?" vraagt Colin verbaasd.
"Waarschijnlijk. Ze is tegen de Holland-Wilson clan en ze heeft het uitgemaakt met Charlie."
"We zullen zien."

Na het middaguur komt Pippa binnen gelopen. Ik geef haar meteen een knuffel en ze ziet er moe uit.
"Gaat het allemaal een beetje?" vraag ik wanneer ik haar weer heb losgelaten. Ze haalt haar schouders op.
"Elke dag gaat het beetje bij beetje beter. Maar ik moet het allemaal nog een plekje geven. Ik denk dat jij daar ook last van hebt," zegt ze en we zijn aan de keukentafel gaan zitten. Ik zet ondertussen koffie voor ons twee.
"Ja, het hakt er nogal in als ineens twee goede vrienden worden gedood en je weet dat het technische gezien je eigen schuld is," gooi ik eruit.
"Nee, het is niet jouw schuld. Ik weet dat het zo kan voelen, maar het is echt niet jouw schuld. O'Sullivan heeft Noëlla, Nina en Toby gedood en die Interpolagenten hebben Tori gedood. Niet jij." Ik knik dat ik het begrijp, maar ik kan die gedachtes voorlopig nog niet van mij afzetten. Ik zet de kopjes koffie op tafel en ga tegenover Pippa zitten. Ze heeft een kleine glimlach op haar gezicht.
"Weet je nog een paar maanden terug. Toen had je me ook uitgenodigd voor koffie en dat ging niet heel soepel." Ik knik dat ik het nog weet.
"We konden allebei niet vrij uit spreken. Ik zat met Oshiro en Bennett in mijn achterhoofd en jij dacht waarschijnlijk dat ik je zo zou oppakken zodra je iets verkeerds zij." Pippa knikt instemmend.
"Ik vond het wel gezellig, maar het was ook ongemakkelijk. Bijna net zo ongemakkelijk als de eerste paar weken toen we echt aan het daten waren op de middelbare school."
"Oh, dat weet ik ook nog. Iedereen keek ons zo raar aan. Ik was natuurlijk een van de populaire en jij..." Ik maak mijn zin niet af, maar Pippa vult het zelf al in: "Ik was een nerd."
"Al mijn vrienden zeiden de hele tijd dat ik het niet moest doen, maar zij konden mij niet vertellen wat ik wel en niet kon doen. Mijn lichaam voelde zich aangetrokken tot jou en ik zou kosten wat het kost jou gaan daten," zeg ik oprecht. Pippa krijgt een glimlach op haar gezicht.
"Mijn vrienden daarentegen vonden het in eerste instantie wel leuk dat ik met één van de populaire ging daten. Het pesten en plagen hield ook meteen op."
"Ja, sorry nog daarvoor," zeg ik een beetje beschamend.
"Je weet wat ze zeggen: meisjes plagen is kusjes vragen," zegt Pippa met een lach.
"Het bleek wel zo te kloppen."

We hebben de koffie omgewisseld voor een biertje en een wijntje en zijn nog volop over het verleden aan het praten.
"Ik heb het waarschijnlijk al gezegd, maar toen je me zomaar ineens liet vallen, dat deed zoveel pijn," geeft Pippa eerlijk toe. Ik kijk beschamend naar beneden.
"Ik zou dat nu nooit meer doen."
"Als je het niet zou hebben gedaan. Als we samen waren gebleven, dan was de kans groot geweest dat wij nu getrouwd waren en dat we een heel ander leven hadden."
"Dat zou goed hebben gekund. Maar jij en Tom zijn voor elkaar gemaakt. Dat straalt er vanaf." Pippa's wangen kleuren langzaam rood.
"Nu moeten we voor jou nog een leuke meid zoeken." Nu zijn het mijn wangen die roodkleuren. Aangezien de eerste persoon die nu in mijn gedachte omhoog komt is Ariel. Pippa blijkt te merken dat ik al aan iemand zit te denken.
"Wie heb je op het oog?" vraagt ze met een grote glimlach.
"Ariel, als dat oké is."
"Als dat oké is? Natuurlijk is dat oké. Jij bent een geweldige man geworden en Ariel is echt een schat. Jullie zouden heel goed bij elkaar passen."
"Eigenlijk hoef ik helemaal niet te vragen of het oké is of ik met een vriendin van jou iets ga doen, want ik heb van Charlie gehoord dat jullie ook al een keer het bed hebben gedeeld." Dat schiet me ineens te binnen en ik zie Pippa's gezicht wegtrekken en dan zie ik lichte boosheid, gevolgd door schaamte.
"We waren dronken," is het eerste wat ze zegt.
"Je hoeft het niet te vertellen. Charlie heeft het al uitgelegd nadat Isla het met hem had uitgemaakt."
"Maar toch spijt het me. Ik had het niet moeten doen, maar aan de andere kant jij was echt een flinke asshole in die tijd tegen mij. Waarschijnlijk wilde ik alleen maar je aandacht trekken met mijn gedrag. We kunnen een keer een sessie doen samen met Colin om onze onderliggende trauma's op te lossen," gooit Pippa eruit.
"Dat zou kunnen, maar ik denk dat hij het voorlopig wel druk genoeg heeft." Pippa knikt instemmend.

Pippa Holland-Wilson

Ik ben wel met een doel naar Jack toegegaan. Ik moet hem één ding vragen wat mij al een enige tijd dwarszit.
"Jack," begin ik en hij kijkt me afwachtend aan. "Waarom was je akkoord gegaan met Oshiro en Bennett?" Ik zie aan hem dat hij schrikt van deze vraag. "Ik weet dat je het deed om ons terug te pakken vanwege het verliezen van je zus en je moeder. Maar was dat echt de enige reden?"
"Het was deels de reden. Oshiro en Bennett beloofde me ook een promotie als ik deed wat ze vroegen."
"Wij hadden je ook een promotie kunnen geven," onderbreek ik hem meteen.
"Ja, dat weet ik, maar ik had je al zolang niet meer gezien. Het enige wat ik nog van jou hoorde was via de kanalen van de politie en dat was alles behalve positief. Ik dacht oprecht dat je deels ontspoort was, maar ik zat zo fout." Jack kijkt me oprecht vol spijt aan. "Ik had mijn vrienden wat vragen laten stellen aan jouw vrienden en het enige wat daar uit kwam was dat jij en Tom allebei redelijk goede mensen zijn. Hoe jullie aan de status en macht zijn gekomen is niet juist en hoe jullie het behouden is ook twijfelachtig, maar wat jullie er mee doen is goed. Ik snap dat Londen volledig in paniek was toen jullie bijna allemaal waren opgepakt. De mensen die hier wonen weten dat jullie goed voor hen zorgen en dat jullie altijd klaar staan voor de burgers als het nodig is. Dat heeft mijn gedachte laten veranderen," eindigt Jack zijn betoog. Ik kijk hem sprakeloos aan.
"Wil je nog een promotie?" is het eerste wat er bij mij uitkomt. Hij kijkt me verward aan. "Toen het er op aan kwam stond je aan onze kant. Je loyaliteit ligt bij ons en dat is duidelijk. Als je een promotie wil, dan kan ik die zo regelen bij commissaris Clarke."
"Nee, ik hoef geen promotie. Ik wil gewoon mijn werk doen, zo goed als dat kan. Ik krijg waarschijnlijk drie nieuwe collega's dus ik moet er voor zorgen dat ze jullie niet in de bak gooien."
"Drie nieuwe collega's?" vraag ik verbaasd. "Ik weet dat Tori en Mia zijn overleden, maar gaat Chester weg dan?"
"Ja, hij wordt overgeplaatst naar Cardiff. Hij wilde even een ander stad."
"Kan ik begrijpen, maar Cardiff is niet heel veel anders dan Londen. De Gibsons zijn daar de baas en die zijn niet altijd even aardig." Jack kijkt me met grote ogen aan.
"Ik heb wel eens van de Gibson familie gehoord, maar ik had er niet bij stil gestaan dat die Cardiff in bezit hebben."
"Wij hebben geen problemen met hen en dat wil ik ook graag zo houden," zeg ik en Jack knikt dat hij het begrijpt.

Jack schenkt mijn wijnglas bij en hij pakt er zelf nog een biertje bij.
"Ik wil wel één ding duidelijk maken," begint hij en ik kijk hem afwachtend aan. "Ik doe dingen die jullie van mij vragen, maar zodra jullie mij beginnen te bedreigen, ben ik weg." Ik kijk hem verbaasd aan en krijg dan een kleine glimlach op mijn gezicht.
"Dat kan ik niet garanderen," zeg ik meteen.
"Pip, ik meen het. Ik ga niet voor jullie werken als jullie me gaan bedreigen."
"Ik kan het niet garanderen, Jack. Ik kan je garanderen dat ik je niet ga bedreigen en dat Joel, Rafael, Zoe en Jasper je met rust laten. Maar ik kan niet beloven dat Tom en zijn posse hetzelfde doen. Ik mag dan wel getrouwd zijn met hem en we delen veel van alle taken, maar hij doet ook vaak nog wat hij zelf wil ongeacht de regelingen die ik heb gemaakt met die persoon."
"Dan zorg je er maar voor dat hij mij met rust laat. Ik heb geen zin om de rest van mijn leven over mijn schouder te moeten kijken."
"Dat begrijp ik. Dus bij deze beloof ik je dat als het zover komt dat Tom je iet wil aandoen, dan bel ik je meteen en stuur ik mijn beste mensen op je af om je te beschermen."
"Daar kan ik wel mee akkoord gaan."

Tegen het avonduur kom ik weer terug thuis. Ik loop ons huis binnen en ik merk Tom nog niet op. Joel zit wel samen met Harrison en Maddison in de woonkamer.
"Hé, hoe was het bij Jack?" vraagt Maddison zodra ze me opmerkt.
"Wel oké. We hebben over een aantal dingen kunnen praten en voor de rest was het wel gezellig," antwoord ik. "Waar is Tom?"
"Die is op bed gaan liggen. Hij voelde zich niet zo lekker," zegt Harrison en ik knik. Ik loop naar onze slaapkamer toe en zie daar inderdaad Tom op bed liggen zodra ik de deur open doe. Hij ligt er heel vredig bij en ik wil hem niet wakker maken, maar ik wil ook graag mijn spijkerbroek omwisselen voor een joggingsbroek. Ik loop voorzichtig naar de stoel toe waar mijn broek op ligt en mee dat ik mijn riem los maak, hoor ik Tom kreunen. Hij draait zich om en ik kijk hem met een kleine glimlach aan.
"Ben je alweer terug?" vraagt hij verward en kijkt dan even op zijn telefoon.
"Ja, net. Maar waarom lig je hier?" vraag ik bezorgd en heb ondertussen mijn broek omgewisseld.
"Voelde me niet zo goed. Niets om je zorgen over te maken." Ik loop naar het bed toe en ga naast hem op bed zitten.
"Ik maak me wel zorgen. Je bent nooit ziek."
"Ik ben niet ziek. Ik ben gewoon nog steeds aan het herstellen en misschien is het de ontlading dat mijn lichaam nu alle spanning er uit zweet."
"Zou kunnen." Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd.
"Jij ziet er ook moe uit," zegt hij dan.
"En bedankt," kaats ik meteen terug.
"Je bent nog steeds prachtig om naar te kijken, maar je ziet er gewoon een beetje moe uit." Ik krijg een glimlach op mijn gezicht.
"Ik ben ook moe. Maar wil je dadelijk wat eten of niet?"
"Ik denk dat ik het even oversla." Ik knik en geef nog een kus op zijn lippen voordat ik de slaapkamer verlaat.