[2] F*ck a Silver Lining - Tom Holland

Opium

Jack Davies

Het is zaterdag. De dag na de bruiloft. Ik heb gevraagd aan Tori en Chester of ze even bij mij langs willen komen. Gelukkig zeiden ze ja. Ze zitten op de bank en kijken om hen heen. Ze zijn nog niet in ons nieuwe appartement geweest.
"Hoe heb je het ook alweer voor elkaar gekregen dat je hier naar toe kon verhuizen?" vraagt Tori en kijkt me doordringend aan.
"Jullie hebben gelijk gehad. Ik werk sinds dat ik koffie met Pippa heb gedronken voor de Holland-Wilson clan," zeg ik meteen en Chester schrikt ervan. Tori aan de andere kant kijkt me verafschuwend aan.
"Hoe kun je?" vraagt ze.
"Het moest van Interpol. Ik was een mol en moest informatie verzamelen wat er voor kon zorgen om iedereen van de Holland-Wilson clan achter de tralies te krijgen."
"Wat de fuck," zegt Chester vol ongeloof. Tori weet niet meer wat ze moet zeggen.
"En nu?" vraagt ze.
"Ik ga dadelijk naar het bureau om Tom te ondervragen. Dat mocht van Oshiro en Bennett."
"Bennett? Wist je al dat hij nu onze nieuwe commissaris is?" vraagt Tori en ik kijk haar verbaasd aan.
"Wat? Nee, dat wist ik niet."
"Het eerste wat hij vroeg was alles over de wapen- en drugshandel binnen en buiten Londen. Ook had hij de drugs H.H., Joker en Orange naar zijn kantoor laten brengen. Ik vertrouw hem niet," zegt Tori.
"Ik vertrouw hem ook niet. Hij vroeg namelijk aan mij of ik een lijst kon vinden van iedereen die vroeger voor O'Sullivan heeft gewerkt en nog leeft," zegt Chester.
"Hier klopt iets niet," concludeer ik.
"Joh, zou je denken," zegt Tori sarcastisch.
"Zouden jullie er zo meteen voor kunnen zorgen dat ik alleen met Tom kan praten, zonder camera en zonder opname?" vraag ik en kijk mijn twee collega's strak aan.
"Dat kunnen we wel doen, als jij ons tot in detail verteld wat hij allemaal heeft verteld," zegt Tori.
"Deal."

Ik kom het politiebureau binnen gelopen samen met Tori en Chester. Zodra ik bij onze kantoorruimte ben, wordt er vol op geklapt. Ik word er deels ongemakkelijk van, aangezien ik het niet verdiend heb. Interpolagent, of wacht nu is het commissaris, Bennett komt naar mij toegelopen.
"De held van gisteren is hier," zegt hij vol trots.
"Nou, zo'n held was ik nou ook weer niet," zeg ik en iedereen gaat langzaam weer verder met hun eigen werk.
"Maar wat kom je hier doen op een vrije dag?" vraagt Bennett.
"Ik hoopte eigenlijk dat ik even met Holland kon praten. Ik wil hem een aantal dingen vragen en Tori en Chester zijn mee voor moral support," zeg ik. Bennett denkt even na en knikt dan instemmend.
"Dat is goed. Ik zorg ervoor dat hij in een kamertje gezet wordt zodat je met hem kan praten." Bennett loopt weer weg en we lopen naar de verhoorkamers toe. Tori en Chester gaan bij de apparatuur staan aan de andere kant van het glas en ik ga alvast aan de tafel zitten in de verhoorkamer. De deur wordt opengedaan en Tom wordt hardhandig naar binnen geduwd. Zodra hij mij ziet staat zijn gezicht op onweer. De agent maakt Tom vast aan de tafel en verlaat dan de kamer. De deur sluit en ik hoor twee keer geklop op het raam. Het teken dat al het apparatuur is uitgeschakeld.
"Wat moet je van mij, Davies?" spuugt Tom naar me.
"Pippa is veilig," zeg ik meteen en Tom kijkt me met grote ogen aan en kijkt dan naar de camera die in de kamer hangt. Het rode lampje wat normaal gesproken aan is, is uit.
"Is ze op de plek waar we hadden afgesproken naar toe te gaan als het onveilig werd?" vraagt hij en ik knik. "Goed." Hij blijft naar de camera kijken en kijkt dan naar mij.

"Waarom is de camera uit?" vraagt hij.
"Omdat ik een privé conversatie wil hebben. Er zijn een paar dingen waar we over moeten praten." Hij kijkt me afwachtend aan. "Jullie zijn nog geen vierentwintig uur weg en Londen is al een en al chaos."
"Dat was te verwachten. Iedereen die maar een beetje denkt dat hij iets is, wil nu alles overnemen. Er gaat oorlog uitbreken. Nog groter dan die ene van november 2020." Hij heeft een grote grijns op zijn gezicht staan. Ik denk terug aan de kogels die toen om mijn oren vlogen en probeer het trauma aan de kant te zetten, maar het lukt niet.
"Wist je dat toen mijn zus, nichtje en neefjes om het leven zijn gekomen tijdens jouw vuurgevecht met de Ieren," ik vraag het niet, ik deel het met hem. Zijn grijs verdwijnt.
"Oh, het spijt me zo erg. Ik zou niet weten hoe ik me zou voelen als één van mijn broers komt te overlijden." Hij biedt oprecht zijn excuses aan.
"Twee jaar laten is mijn moeder overleden, omdat ze in de prostitutie kwam na de dood van mijn zus. Ook was ze verslaafd geraakt aan jullie drugs. Dus geloof me als ik zeg dat ik deze opdracht van de Interpolagenten aannam met beide handen toen ze zeiden dat ze jullie voor goed zouden opsluiten." Tom kijkt me medelevend aan.
"Maar er veranderde iets, of niet?" vraagt hij afwachtend.
"Jep, ik leerde jullie kennen en ondanks dat ik het nog steeds niet goed vind hoe jullie aan al dat geld komen en de macht. Ik vind het wel goed wat jullie er mee doen. Aangezien jij het meesterbrein achter de Holland-Wilson clan bent, vertel mij hoe ik dit allemaal weer kan rechttrekken." Ik kijk hem afwachtend aan. Tom is aan het denken.
"Het is geen goed idee om ons allemaal uit te breken, aangezien we dan nog steeds moeten schuilen. Maar als je kunt aantonen dat de Interpolagenten niet deugen dan is de kans groter dat we gewoon hieruit kunnen lopen," zegt Tom. Ik knik.
"Ik ga mijn best doen. Stel je komt Lyla Clarke tegen, zeg tegen haar dat haar kinderen veilig zijn en ik denk dat Harry dat ook wel graag wil weten. Maddison is trouwens ook veilig en Zoe ook. En je ouders ook," zeg ik nog.
"Dank je. Zonder jou was dat nooit het geval geweest," zegt hij oprecht.

Pippa Holland-Wilson

Zoe heeft vannacht naast me geslapen, maar zodra ik wakker word is zij er al uit. Ik fris mezelf op en trek dan makkelijke kleren aan. Ik strompel naar beneden en zie Joel in de keuken staan. Hij geeft me een beker koffie en ik neem het aan. Ik loop naar buiten en ga daar op een bankje zitten. Ik steek een sigaret aan en blaas de rook uit. Dan merk ik dat Jasper naast me komt zitten. Ook hij steekt een sigaret op.
"Het spijt me zo erg," zeg ik zacht zonder hem aan te kijken.
"Jij kan er niets aan doen. Ik heb er zelf voor gekozen om voor jullie te gaan werken. En ook al had ik dat niet gedaan, dan hadden Ivy en Bonnie als nog gevaar gelopen gisteren. Lara is een goede vriendin van je en had koste wat het kost bij de bruiloft willen zijn."
"Maar toch voel ik me verantwoordelijk. Bonnie en Ivy hebben nu trauma's opgelopen. Ik weet nog wel toen ik vier jaar oud was dat mijn vader een hartstilstand kreeg. Dat zijn letterlijk mijn eerste herinneringen die ik heb. Ivy gaat hetzelfde hebben."
"Colin heeft ons al een nummer gegeven van een van de beste kinderpsychologen in het land. Het komt goed. Ik beloof het je." Ik kijk hem met waterige oogjes aan. "Maar hoe gaat het nu met jou?" vraagt hij oprecht bezorgd.
"Slecht. Ik mis Tom zo erg en ik weet niet wat er allemaal gaat gebeuren en dat vind ik eng." Hij kinkt instemmend.

Na een tijdje loop ik naar een kantoortje wat in dit pand verborgen zit. Ik haal een schilderrij van een wolf van de muur af en er komt een kluis tevoorschijn. Ik toets de code in en open de kluis. Een voorraad aan allerlei verschillende drugs komt in zicht. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ik drugs op had. Soms op feestjes, maar dat werd ook steeds minder. De enige drug die ik nog nodig had was Tom en af en toe het geweld, maar vooral Tom. Nu is hij weggevallen, terwijl hij net mijn man is geworden. Ik heb echt even iets nodig.
"Doe het niet," hoor ik ineens achter me. Ik draai me verschrikt om. Joel staat er. "Pip, doe het alsjeblief niet. Als je nu iets inneemt dan kun je straks niet meer zonder."
"Maar ik heb het nodig," zeg ik zacht.
"Je hebt het niet nodig," maar ik onderbreek hem: "Ik heb het wel nodig!" Ik schreeuw het bijna uit en Joel lijkt te schrikken van mijn uitbarsting. Ikzelf schrik er ook van.
"Dan doe maar wat je wil. Maar ik weet zeker dat Tom teleurgesteld in je zal zijn," zegt hij geïrriteerd en loopt weer weg. Ik weet ook wel dat Tom teleurgesteld zal zijn, maar ik wil deze pijn niet voelen. Ik haal een zakje uit de kluis en maak het open. Ik pak het wit met groen en paarse pilletje uit het zakje en stop het in m'n mond. Ik slik het door met mijn eigen speeksel en leg dan het zakje weer terug. Ik sluit de kluis en hang het schilderij weer op. Sorry Tom, maar ik heb het nodig.

Ik lig op de bank en ik voel dat het pilletje zijn werking doet. Ik heb bijna nergens meer last van. De gedachte van dat er iets mis is, is er nog wel, maar het is minder.
"Wat is er met haar?" hoor ik Zoe vragen en Joel zucht diep.
"Ze heeft weer eens drugs ingenomen." De teleurstelling is in zijn stem duidelijk aanwezig. Ik draai me om naar Zoe. Ze kijkt me met gemixte emoties aan.
"Hoe kon je?" vraagt ze en ik besluit maar op te staan van de bank. Ik heb geen zin in mensen die mij negatief beoordelen, terwijl ik door een hele stressvolle periode ga. Ik beland op mijn slaapkamer en zet de tv aan. Ondanks dat mijn gevoelens iets minder zijn, heb ik nog geen zin om naar het nieuws te kijken. Ik zie overal dan Toms gezicht en dat van mijzelf ook, aangezien ze naar mij opzoek zijn. TLC is ook geen optie, want ze hebben een Say Yes to the Dress marathon. Ik kan ook even niet herinnerend worden aan bruiloften. Ik kijk even snel naar de ring die rond mijn ringvinger zit. Nog geen vierentwintig uur geleden is die om mijn vinger geschoven en nu zit ik al alleen. Ik voel een traan over m'n wang heen lopen en ik veeg hem snel weg. Ik loop naar de kledingkast toe die in de kamer staat en haal er een fles met sterke drank uit. Ik neem een grote slok en zet de fles dan neer op m'n nachtkastje. Ik besluit om maar naar een programma te kijken over diepe zeeën.

Ik lig nog steeds te kijken naar de tv, maar er komt bijna niets meer van binnen. De deur gaat open en ik zie de gezichten van Jack en Colin.
"Ik zei toch dat het slecht met haar gaat," zegt Colin en ik kijk de twee heren met een wazige glimlach aan. Jack zucht diep en komt dan naar het bed toegelopen. Hij gaat op het voeteneind zitten terwijl Colin plaats neemt op een stoel die in de kamer staat.
"Ik kom net van het politiebureau af," begint Jack langzaam. Mijn ogen worden voor een korte seconde groter, maar snel nemen de verdovende middelen weer over.
"Ik denk niet dat het nu veel nut heeft om met haar te praten," merkt Colin op. Ik kijk naar Jack.
"Hoe... hoe... hoe is... Tom?" komt er met moeite uit.
"Hij houdt zich groot en hij heeft me vertelt hoe ik er voor kan zorgen dat hij en iedereen weer vrij kunnen komen." Ik knik langzaam.
"Vertel... vertel... hem maar niet... dat ik me heb laten gaan," zeg ik en kijk Jack met waterige oogjes aan.
"Ik zal niets vertellen," zegt hij en richt dan even zijn aandacht op Colin.
"Een leider mag nooit zwak lijken," mompel ik en kan een lach niet onderdrukken vanwege de ironie.