THE BATTERED WIFE (COMPLETED)

Chapter 5

HILLARY'S POV

Tahimik lang ako habang naka-upo sa likod ng sasakyan.

Binalingan ko ng tingin ang katabi kong na ka sandal ang ulo sa bintana ng kotse at animoy natutulog habang pinapatakbo ng driver nito ang sasakyan patungo sa bahay niya.

Kinakabahan man pero sinubukan ko pa ring umusog papalapit sa kaniya.

Nang medyo magkadikit na ang mga balat namin, dahan-dahan ko siyang tinapik sa balikat, causing him to look at me with a confused face.

“What?” baritonong tanong nito.

Hell ang gwapo!

“A-Ahm ano kasi, baka nangangalay ka na—” Hindi ko na natapos ang pa utal-utal kong sabi nang biglang nag-umpisa ang isang kanta mula sa T.V monitor ng sasakyan.

“Cause it's 12:51...
And I thought my feelings were gone,
But I'm lying on my bed —
Thinking of you again...”

That song...

“Mang Kian, paki hinaan nga po ng kanta,” striktong utos ng katabi ko.

Hindi ko alam kung anong magiging reaksiyon ko kaya nanatali na lang akong tahimik.

“Ay pasensya na po, Sir...” paumanhing wika ng matanda at saka hininaan ang volume ng tugtog.

“And maybe that was the biggest mistake of my life,
And maybe I haven't moved on since that night...
'Cause it's 12:51 and I thought my feelings were gone
But I'm lying on my bed, thinking of you again—”

That was the song he sang for me when we broke up back in college.

After I said hurtful words to him, nagawa niya pa rin akong suyuing muli at nagawa pa akong ipaglaban.

But the young me — who was affraid, depressed at walang-wala sa panahong iyon ay walang ginawa kundi ang ipagtabuyan siya.

But I don't regret it though.

Kung babalik man ako sa mga oras na 'yon, I'll do the same thing.

Because I want to save them.

“Mang Ki, hinaan niyo pa,” inis na wika nito bago umupo ng maayos.

Stress na stress nitong hinubad ang suot na puting wedding suit at binuksan ang dalawang butones ng panloob niyang long sleeves that made his lower neck visible.

Lumayo naman ako ng kaunti mula sa kaniya dahil hindi ko kinakaya ang pakiramdam na tumatama ang mainit nitong balat sa braso ko.

“Iyan na po ang pinakamahina, Sir...”

“And the moon shines so bright, but I gotta dry these tears tonight...
'Cause you're moving on and I'm not that strong to hold on any l—”

“Just turn it off. Fuck it.”

Nagulat ako sa madiin at inis nitong mura. Kinagat ko ang dulo ng sariling dila at nanatiling nakayuko.

“Ay opo, pasensya na po Sir Juanito...” ani ng matanda at tuluyan nang pinatay ang tugtog which made the whole ride silent na pa bang na sa quiet game kami.

Bumuntong hininga ito at nang mahimasmasan ang init ng ulo ay agad na binalingan ang matanda.

“Just please drive, Mang Kian.”

Para akong bata na pinaglalaruan ang mga daliri sa kamay. Hindi ko alam ang susunod na sasabihin o hindi talaga makapagsalita.

“Ahm, baka nangangalay ka sa posisiyon mo, sumandal ka na lang sa balikat—” I didn't able to finish my sentence for the second time when he stared at me darkly.