THE BATTERED WIFE (COMPLETED)

Chapter 31

HILLARY'S POV

"Mommy, I want to try and ride that one!" Masayang sigaw ng anak ko na pilit pang hinila ang laylayan ng damit ko at hinila-hila papunta sa ferris wheel.

"Gabriel, you promised me that you'll behave." I said to him as he keeps on pulling me. He stops in what he is doing and slowly bowed down his head and pouts .

"I'm sorry Mommy, I just got excited..." he sadly said and plays his fingers.

He always do that whenever he is guilty and nervous. He got that mannerism from me kasi sa pagkakatanda ko, hindi naman mahilig ang tatay niya sa ganiyan. Kapag guilty 'yon, bigla na lang mamumula ang tainga at kakagatin ang pang-ibabang labi.

Napabuntong hininga na lang ako at winaksi sa utak ang mga naiisip. I can now casually say that he don't have any big impact to me this time. I moved on... I think.

"You know that I will grand your wish baby. Just behave and compose yourself, do you understand? It's for your own good. Ang dami pa namang mga tao rito," I said in a very calm voice.

"Opo, I'm so sorry..."

I smiled. I really like it when he says 'po' and 'opo'.

Napangiti ako. Isang taon. Isang taon na ang nakalipas and Gab finally recovered sa tulong na rin ng maraming therapy. Hindi rin kami pinabayaan nila Mommy financially and morally. Kaya nahihiya na akong tumaggap ng pera sa kanila dahil sobrang laki na ng mga nagastos namin noon sa hospital sa loob ng isang taong pabalik-balik namin.

"Okay let's go."

"Yehey! Salamat po, Mommy...",

Gab knows how to speak tagalog. Tinuruan ko siya kasi alam ko namang kailangan niya 'yon kasi ayaw nila Dad na hindi ito matuto ng saraling wika kahit nandito naman kami sa ibang bansa.

Well, life here in France is actually great. Kahit na mahirap sa umpisa, okay lang naman at kinakaya namin. I stoped modeling dahil nag focus ako sa anak ko. Naintindihan naman ng RFC iyon lalo na at hindi pa raw naman na process nang tuluyan ang kontratang pinermahan ko rati.

Nag-umpisa na kaming pumila para sa ride na 'to. Hindi naman ganoon ma haba ang pila dahil ang kadalasang ride na maraming tao ay 'yong mga extreme at makapigil hininga. Well, sa taong nandito ako, I realized that a lot of french people really wants extra and extremes.

"Mommy, that guy looks familiar. I think I saw him somewhere..."

Kunot-noo kong sinundan ng tingin ang tinuturo ng anak at napansin ang lalaking nakatagilid habang may hawak na kamera sa dalawang kamay. Hindi ito kalayuan sa kung na saan kami ni Gab kaya agad ko itong nakilala.

"Dave..."

As if on cue, he slowly faced us habang nakakunot ang noo ngunit mabilis naman itong napalitan nang gulat na expresyon.

"What the heck, Lary? Is that you?!"

Natawa ako nang lumapit ito nang dahan-dahan at agad akong niyakap nang makalapit at makasigurado. Tinawanan ko na lang ito dahil sa reaksiyon niyang parang nakakita ng multo. Well, naging multo naman talaga ako sa kanila dahil sa biglaang pagkawala ko na parang bula. Even my parents hide my where abouts dahil nakumbinse ko naman sila na gusto ko nang tahimik na buhay sa bansang ito. And in order to have that peace, mas okay na kami-kami lang ang nakaka-alam kung na saan ako.