THE BATTERED WIFE (COMPLETED)

Chapter 48 (SPECIAL CHAPTER)

HILLARY'S POV

Sumandal ako sa pinto ng ref namin dito sa kusina dahil sa panghihina.

Sobrang daming nangyari sa araw na ito and I couldn't believe that my fear is now revealing. Wala na akong maitatago pa at wala na ring magagawa kundi tanggapin na lang ang katotohanang alam na rin sa wakas ni Juanito ang tungkol sa naging anak namin 8 years ago.

Napabuntong hininga na lang ako bago umayos nang tayo at binuksan ang refrigirator. I get the water inside at sinalinan ang bibit sa kamay na puting baso. Ininom ko 'to at agad na hinugasan ang baso bago ibalik ang baso sa lagayan.

Nang kumalma na ang buo kong katawan at utak, naglakad ulit ako pabalik sa sala kung saan ko iniwan ang anak kasama si Uan para naman makapag-usap sila sandali at kahit papaano.

I am walking towards their direction at nasilayan ang hindi ko inaasahan na sitwasyon na pu-pwede kong masaksihan.

My son, Gabriel is now sleeping peacefully on Juanito's masculine and toned chess and arms habang nakasandal ito sa leather coach ng sala. I am watching the both of them silently while Juanito's eyes were closed while tapping his son's back.

I am not sure what I am feeling right now but I am sure that my heart is just happy seeing the two of them having the quality time they need.

Napahinto ako sa paglapit nang mapunta sa direksiyon ko ang mga mata ni Uan na ngayon ay unti-unting namulat. Malumalay ang mga mata nito habang tinatapik ang likuran ng anak while he is still leeping.

"Where's his room? Ako na lang magdadala sa kaniya, nakatulog na kasi kakaiyak," mahinang boses nitong wika bago dahan-dahang tumayo habang karga-karga ang bata.

Hindi na lang ako muling nagsalita pa at nauna na lang na nglakad papunta sa second floor ng mansiyon kung na saan ang kwarto na para kay Gab.

I am silently leading the way at ramdam ko namang sumusunod lang ang lalaki sa likuran ko habang bitbit ang anak.

Medyo malayo pa ang kailangan lakarin paputungo sa kwarto ng anak kaya naman medyo batagalan kami. Hindi kasi kami na sa parehong silid ng anak dahil ayaw na nga nitong nay kasama lalo na at lunalaki na raw siya at gustong masanay na hindi ako palaging nakabuntot sa mga bagay na ginagawa niya.

Nakakalungkot man pero okay na lang din dahil at least na iinsayo ng anak ang pagiging independent lalo na at hindi naman talaga sa lahat ng pagkakataon ay nandiyan ako sa tabi niya para gabayan siya.

I guess this is how really mother and son relationship works.

Nang na sa harapan na kami ng silid ay agad ko nang pinihit ang siradula at binuksan ang pinto nang malaki para makapasok ang dalawa. Tahimik naman na pumasok si Juanito patungo sa kulay abong kama ng anak bago dahan-dahang nilagay nito si Gab na medyo naalimpungatan pa ngungit napapikit muli.

Tumalikod ako sa mga ito at nagtungo sa may pintuan when I also heard someone's footsteps na papalapit sa kung na saan ako. And when I face the person, I saw Juanito— looking so tired yet... happy?

"Thank you," I said out of no where.

"Thank you too and I'm so sorry, Hill..."

I looked away nang hindi ko kinayang makipagtitigan dito nang matagal. Hindi ko pa talaga alam ang susunod na gagawin ngayong alam niya na ang lahat-lahat. Nakokonsensya rin ako sa lahat ng mga nagawa kong hindi naman tama. Dapat hindi ako naging makasarili at sana naman tinanong ko rin minsan ang anak ko kung gusto niya ba talagang makilala ang tatay niya.

"I am sorry din—"

I did not able to finish my sentence when he took a step forward and hug me. 

Oh ghad. Please let us all be happy this time. Kahit 'yon lang.