ÇILGIN LİSE

66:Acı Nefes

4 Sene sonra..

"Ya zeynep yardım etsene sence hangisi "

"Hı" Başımı telefondan kaldırıp sabahtan beri kıyafet deneyen Azra'ya baktım .

"Ya sen beni dinlemiyor musun?" Yakalamıştım Telefonumu kapatıp yanımdaki masanın üstüne bıraktım. "Tamam sendeyim bak bıraktım " Dedim ellerimi teslim olur gibi havaya kaldırdım.

"Tamam seç birini sence hangisi?" Azra 'nın üstündeki birde elinde tuttuğu askıdaki kıyafete baktım "ikisi"

"Zeynep!"

"Tamam tamam ya bilmiyorum ki ikiside güzel bence"

Azra bıkkınlıkla elindeki elbiseyi askıya astı sonra gidip yatağa oturdu. "Ben galiba akşam ki davet de evde olacağım "

"Ya güzelsin işte niye moralini bozuyorsun "

"Ece kadar değil ama" Üzgün ve kıskançlıktan deliye dönmüş olan azra benim sessizliğime karşılık "bak demek ki sende o kızı daha güzel buluyorsun "

Sessizliğime son verip konuşmak istesemde aklım telefondan gelen mesajlardaydı. Telefona uzandığım anda "Zeynep !" Elimi ateşe değmiş gibi hemen geri çektim. Emre den gelen mesajları deli gibi merak etsemde şuan azra benim için daha önemliydi.

"Azra ,sen ece den daha güzelsin hem semih abim seni seviyor yani ece dünya güzeli bile olsa semih abim ona bakmaz" (yani İnşallah bakmaz) Ece Ablası ve ailesi bizim yan villaya tanışmışlardı , semih abim ile enerjileri uyuşmuştu okulda da beraberlerdi Azra sevgilisi olan Semih Abim kıskanıyordu . Ece yerine bir tek onu sevsin onunla ilgilensin istiyordu bu yüzden akşamki davette çok güzel olmak ve ece yi kıskandırmak istiyordu bence haklıydı .

4 senede hayatım değişmişti. Annemi kaybedeli dört sene olmuştu, benim yeni yeni kendime geldiğim sene dört sene içerisinde hayatımda olan değişiklikler..

Günlerdir uyuya mıyorum annem öleli 5 ay olmuştu . Odamdan dışarıya çıkmıyor okula gitmiyordum çünkü benim için artık her şey bitmişti yaşamamın bir anlamı yoktu çünkü benim annem yoktu sabah beni uyandıran hasta olduğumda benimle ilgilenen bana kızan bağıran annem yoktu düşünüyorum düşünüyorum bu bir rüya olabilir mi diyorum sonra o gün geliyor aklıma bizim evden çıkan cenaze hiç görmediğim dayımlar teyzemler anneanem hepsi ağlıyor yaşarken aramayan sormayan kişiler cenazede göz yaşı döküyor . Babam Aysun Abla Azra Emre Can okul arkadaşlarım herkes burda ve o an geliyor Abimler tabutu omuzlarına alıyorlar ve amcamlar ve dayımlar onlarda çok sevdikleri yengelerini çok sevdikleri kardeşlerini son yolculuğunu uğurlamaya gelmişler son görev bu çünkü Buse ablam ile kaldırıma oturmuş başımı onun omuza koyup film şeridi gibi gözünün önünden geçene kâbusu izliyorum

Tabut omuzlara yükselince yerdeki bakışlarım omuzlardaki annemin tabutuna yükseldi . Annemi nereye götürüyorlardı. Annem karanlık ve sıkışık yerleri sevmezdi artık bu yaşadığımız şey her neyse bir so verilmesi lazımdı ve annemin ordan çıkması gerekiyordu. Annem gittikce uzaklaşıyor o uzaklaştıkça benim içimde bjr şeyler onunla beraber gidiyordu. Oturduğum yerden kalktım .

"Anne mi nereye götürüyorsunuz?" Çevremdeki herkes bana neden ağlayarak bakıyordu bunlar gerçek degildi annem ölmedi ki benim tanımadığım ama teyzem olduğunu bildiğim kişi "Zeynep kızım " Beni kendine çekip sarıldı "Sen bize ablamızın emanetisin" ne emaneti ya neden herkes hala bu saçma kabusa devam ediyor kendi mi geri çekip "Ne emaneti ya benim anne ölmedi " Annemin yanına gidip onu ordan kurtaracağım ve burdaki herkesi ona şikayet edeceğim koşmaya başladığımda arkamdan yükselen sesler kolumdan tutmaya çalışan kişiler kim ne diyor duymuyordum hepsi bir uğultu gibi geliyordu. Şuan duymak istediğim tek ses Annemin sesiydi, tabuta yaklaştığım zaman beni biri geriye doğru çekti.