Z.
Wကုမၸဏီရဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာရံုးခန္းအတြင္းမွာ လူတစ္ေယာက္႐ွိေနတယ္။ ထိုသူထိုင္ေနေသာ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာ စုန္႔က်ိရန္ ဆိုတဲ့ နာမည္ေရးထိုးထားတဲ့ ဖန္တံုးၾကည္ၾကည္ေလးက ေ႐ွ႕ဆံုးမွာ ေနရာယူထားတယ္။
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ ဖုန္းျမည္သံက ခပ္က်ယ္က်ယ္ ထြက္ေပာ္လာတယ္။ စုန့္က်ိရန္က ခ်က္ခ်င္းပဲ လုပ္လက္စ ဖိုင္ကိုခ်ထားၿပီး ဖုန္းကိုင္လိုက္တယ္။
"အင္း ေဟာက္ရႊမ္း ...ဘာတဲ့လဲ"
"သူကအခု ႏွလံုးသားရဲ႕ ေစၫႊန္ရာအရပ္မွာ အနားယူေနတယ္တဲ့"
"အာ...အင္း မင္းလည္းနားေတာ့ေလ "
ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ စုန့္က်ိရန္က ခပ္ဖြဖြရယ္တယ္။ ႏွစ္ေတြဒီေလာက္ၾကာမွ ျပန္လာတာေတာင္ ဦးေလးကိုပစ္ၿပီး ဟိုကိုအရင္သြားတဲ့ ေကာင္စုတ္ေလး။ အက်င့္ကေတာ့ သူ႔အေမအတိုင္းပဲ။
-------------
ရိေပၚ သူနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေစ်းတြန္းလွည္းကို တြန္းလို႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို ေရြးခ်ယ္ေနတဲ့ လူသားကိုၾကည့္ၿပီး ျပံဳးေနမိတာကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူလိုခ်င္တာေလးမ်ားေတြ႔ရင္လည္း တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးေနတတ္ေသးတယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔နဲ႔အတူ ဒီလိုမ်ိဳးေလး ႐ွိေနႏိုင္ဖို႔ ရိေပၚ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ရသလဲ။ တကယ့္တကယ္ အတူ႐ွိေနၿပီဆိုေပမယ့္ ရိေပၚလိုခ်င္တာက ဒီလို သူစိမ္းသာသာ အဆင့္ေလာက္မ်ိဳးပဲေတာ့ ဟုတ္မေနတာေသခ်ာတယ္။
စင္အေပၚဆံုးထပ္မွာ ႐ွိေနတဲ့ တစ္႐ွဴးထုပ္ကို လွမ္းယူလိုက္ေပမယ့္ မမွီတာမို႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ကိုယ္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး တစ္႐ွဴးထုပ္ကို ယူလို႔ရသြားတယ္။ ေခါင္းငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို ပင့္မေပးထားတဲ့ ဝမ္ရိေပၚကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ေၾကာင္အမ္းအမ္းရုပ္ေလး ျဖစ္သြားတယ္။
"အာ..."
အျပာေရာင္ဆံပင္ေတြနဲ႔ ဝမ္ရိေပၚက ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ျပံဳးျပလာတယ္။
