Z.
မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ဘဲလ္တီးသံ ရပ္သြားၿပီး အျပင္ဘက္က ဝမ္ရိေပၚက ျပန္သြားပံုေပၚတယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ အေတြးေတြမ်ားၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ တစ္မနက္လံုး ထိုင္ေနခဲ့တယ္။
ဗိုက္ဆာလို႔ ဆိုဖာေပၚက သူထလာေတာ့ အခ်ိန္က ၉နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္။
မနည္းအေျပးအလႊားနဲ႔ ေရခ်ိဳးၿပီး အလုပ္သြားဖို႔ အိမ္ကထြက္ေတာ့ ၉နာရီခြဲ ျဖစ္ေနၿပီ။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ဟာေနတဲ့ ဝမ္းကိုျဖည့္ဖို႔ ဘတ္စ္ကားဂိတ္နားက ဆိုင္တစ္ခုကေနပဲ ပဲႏို႔နဲ႔ႏွမ္းကပ္မုန္႔တစ္ခု ဝယ္စားလိုက္တယ္။
ကုမၸဏီကို ေရာက္ေတာ့ မၾကံဳစဖူး အလုပ္ ေနာက္က်တဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ယြိပင္းနဲ႔ ေကာခ်န္က ဝိုင္းစၾကတယ္။
"ေျပာစမ္း ဘယ္ေကာင္မေလးနဲ႔ အီစီကလီ႐ိုက္ၿပီး ေနာက္က်ေနတာလဲ"
"ဘယ္ေကာင္မေလးမွမ႐ွိဘူး မင္းတို႔မွာအသိ႐ွိရင္သာ ငါ့ကိုလက္တို႔ဖို႔မေမ့နဲ႔"
"ပန္းစည္းကိုလည္း အားနာပါဦး ဟိုကသိရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမယ္"
စားပြဲေပၚက ပန္းစည္းကို ေမးေငါ့ရင္း ေကာခ်န္က ေျပာလာေတာ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။
ဒီပန္းစည္းပို႔တဲ့ အမည္မသိလူကတစ္မ်ိဳး၊ ဝမ္ရိေပၚက တစ္မ်ိဳးနဲ႔ အခုတေလာမွ သူအရမ္းစြံေနသလိုပဲ။
"တစ္လေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ.... အခုထိ ဘယ္သူဆိုတာကို ထုတ္မေျပာေသးဘဲ သူဘာလုပ္ခ်င္ေနတာလဲ ငါေတာ့စဥ္းစားမရဘူး"
"စဥ္းစားမေနနဲ႔ အခ်ိန္တန္လို႔ ထြက္လာခ်င္ရင္ သူ႔ဟာသူထြက္လာလိမ့္မယ္...ခ်န္က်ဲ ဒါေလးေတြ ထိုးေပးပါဦး"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ပန္းစည္းထဲက ပန္းတစ္ပြင့္ပဲ ယူထားလိုက္ၿပီး ပန္းစည္းကို ခ်န္က်ဲလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
.
.
.
ၿပိဳင္ကြင္းထဲမွာ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ ပတ္ေမာင္းေနတဲ့ ဝမ္ရိေပၚက အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီေက်ာ္လာတာေတာင္ ရပ္မယ့္စိတ္ကူး ႐ွိပံုမေပၚေသးဘူး။
