Z.
ကုမၸဏီေ႐ွ႕ ေျမကြက္လပ္မွာ ရိေပၚက ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္ေပးတယ္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔လည္း ဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းကာ ေခါင္းက ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ခြၽတ္ၿပီး ရိေပၚလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
"လိုက္ပို႔တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ရိေပၚက ဦးထုပ္ေဆာင္းထားရက္ကေန ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ လက္ထဲက ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ဘက္မွန္မွာ ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး ေမာင္းမထြက္သြားခင္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို တာ့တာျပသြားေသးတယ္။
ခပ္ေဝးေဝးေရာက္သြားတဲ့ ဝမ္ရိေပၚကို ၾကည့္ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။
ကုမၸဏီထဲဝင္ဖို႔ အေနာက္လွည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြ ဘလင္းဘလင္းျဖစ္ေနတဲ့ ယြိပင္းနဲ႔ ေကာခ်န္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
"အခုန လိုက္ပို႔သြားတာ ဘယ္သူလဲ"
ပခံုးကိုဖက္လို႔ စပ္စုလာတဲ့ ယြိပင္း။
"အသိညီေလးပါ "
"ဆိုင္ကယ္က ငါတို႔Wက limited editionႀကီးမလား...ေဘာစိထင္တယ္"
"ဒါနဲ႔ မေန႔ညက ဘယ္ေလာက္ကုန္သြားလဲ"
ေကာခ်န္ကို ေ႐ွာင္းက်န္႔ မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္တယ္။ ေမ့ထားပါတယ္ဆိုမွ ရင္နာရေအာင္ အစလာေဖာ္ေနတယ္။ ၿပီးက် သူျပန္ေပးမွာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။
"ျပန္ေပးမွာမဟုတ္ရင္ လာမေမးနဲ႔"
ဒီေတာ့မွ ႏွစ္ေကာင္သားက ပါးစပ္ေတြပိတ္သြားတယ္။
ရံုးခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ပန္းစည္းတစ္စည္းက ေ႐ွာင္းက်န္႔ စားပြဲေပၚမွာ ေရာက္ေနတယ္။
ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ပို႔ေနလဲမသိေပမဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကေတာ့ ပိုက္ဆံေတြကို တကယ္ႏွေျမာေနၿပီ။ မပို႔ပါနဲ႔ တားရေအာင္ကလည္း ဘယ္သူပို႔မွန္းေတာင္ သိမေနဘူး။ ခက္တာပဲ။
ႏွင္းဆီပန္းစည္းကို မယူၿပီး တစ္ခ်က္ေမႊးလိုက္ေတာ့ ႏွာေခါင္းထဲကုိ စူး႐ွတဲ့ အေမႊးနံ႔က တိုးဝင္လာတယ္။
"ခ်န္က်ဲေရ ဒီပန္းေတြ ကူထိုးေပးပါဦး"
"ငါတို႔ဌာနမွာ က်န္႔က်န္႔ေက်းဇူးနဲ႔ ပန္းေတြကို ေဝေနေတာ့တာပဲ...တျခားဌာနက လူေတြကေတာင္ ေမးေနၾကၿပီ။ ပို႔တဲ့လူကိုေရာ သိရၿပီလား"
