KORKAK | Texting

7.9

Batuhan Kordel - Anıları Sakla

"Eğer babama yakalanırsak kendine ölümlerden ölüm beğen Ege."

Sessizce konuşmamın ardından korkuyla mutfak kapısına bakarak herhangi bir tehlikenin olup olmadığına baktım ve tekrar Ege'ye döndüm. Görünürde babam yoktu ama bu her an bir yerlerden çıkıp gelmeyeceği anlamına gelmiyordu. Ege mutfaktan bahçeye açılan kapıdan içeri girdiğinde sessiz olmaya özen göstererek kapıyı kapattım.

"Kıyamaz o bana." Diye fısıldadı gülerek.

"Tabii canım." Dedim alayla. "Hiç kıyamaz."

Sessiz sakin odamda oturmuş dersime çalışırken aniden Ege'den gelen mesaj ile kendimi bu aksiyon dolu atmosferin içerisinde buluvermiştim. Beyefendi bugün akşam yemeğinde yürek yemiş olmalıydı yoksa bu gece yanıma gelip odama kadar çıkma isteğinin başka bir açıklaması olamazdı. Hem de babam evdeyken.

"Seni kıyma makinesine gerek kalmadan neşterleriyle kıymaya çevirir."

Bakışlarından saniyelik bir korku geçip gittiğinde sırıttım ve mutfaktan çıkmak için kapıya yöneldim. "Sen bekle ben önce ortalığı kontrol edeyim." Kapının önüne geldiğimde başımı öne doğru uzatıp kimsenin olup olmadığına baktım. Bomboş holü görünce ışığı yanan ve mutfağın biraz çaprazına denk gelen oturma odasına bir bakış attım.

Ege'ye döndüm. "Sen burada dur, bizimkilere bakıp geleceğim."

"Tamam."

Ege'yi mutfakta bırakarak salona geçtim. Kapının önünde dikilip önce yemek masasında bilgisayarıyla uğraşan anneme sonra ise televizyon izleyen babama baktım. Yarın nöbeti olduğu için bugün eve erkenden gelmişti. Ege ise tam gününü bulup babamın evde olduğu zamana denk getirmişti bize gelme işini. Ne olurdu yarın gelseydi? Bu kadar korkuya, gerginliğe gerek kalmazdı en azından.

"Niye orada dikiliyorsun kızım? Gelsene yanımıza." Babamla göz göze geldiğimizde çaktırmadan yutkundum.

"Yok ben odama çıkıp ders çalışacağım şimdi. Öyle bi' yanınıza uğrayayım demiştim." Babam bu dediğim üzerine yüzüne gururlu bir gülümseme kondurmuş ve bakışlarını anneme çevirmişti. "Görüyor musun Merve? Ben demiştim benim kızımın aklı başına gelir de ders çalışıp iyi bir yer kazanır diye."

Ders çalışıyorum bahanesiyle Ege'yi odama atacağım gerçeği biraz vicdanımı sızlatmıştı...

Ben zoraki bir biçimde gülümsemeye çalışırken annem başını bilgisayardan kaldırıp bana baktı. Gözleri kısılırken bakışları yavaşça arkamda bir noktaya kaydı ve saniye saniye kaşlarının çatılışını izledim. Korkuyla kalp atışlarım hızlanmaya başladığında Ege'nin bir salaklık yapmamış olması için içimden dualar etmeye başlamıştım. "Mutfağın ışığı neden açık?"

Rahatlayarak derin bir nefes alıp verdim. "Ben kahve ya-"

Tam o sırada mutfakta büyük bir gürültü koptuğunda lafım yarıda kesilmişti. Bir şeylerin art arda yere düşme sesi üçümüzünde gerilmesine sebep olurken babam hemen oturduğu koltukta doğrulmuştu. "Evde birisi mi var?"

Yerinden kalkacağı sırada "Kedim!" dedim aklıma gelen ilk şeyi söyleyerek. "Kedime mama veriyordum mutfakta. Muhtemelen o bir şeyleri düşürmüştür."

Kurtarmış mıydım?

"Kedi o kadar şeyi nasıl düşürebiliyor Miray?" Babam ayağa kalkıp salondan çıktığında korkuyla arkasından baktım.

Kurtaramamışım.

Annem "Giray dikkat et belki hırsız falandır." deyip peşinden o da salondan çıktığında korkutan kaskatı kesilmiş bedenimle arkalarından onları izlemiştim. Benim sevgilimin birazdan helvası kavrulacak senin derdin babam mı anne ya?