Todoroki x Reader (Bnha x Reader)

Geleceğin kahramanları -Final-

🔪Beğenin🔪 Lütfen 🔪

"Selam."

Parmaklıkların arkasındaki Dabi'ye baktım. Gözlerini yerden bana çevirdi, "Selam, küçük kız."

"Küçük değilim, Ameya diyebilirsin bana."

"Peki, Ameya."

Demir parmaklıkların hemen önüne oturdum ve cebimden sigara çıkardım. "İçer misin?"

"Olur."

Ona bir sigara uzattım, eliyle sigarayı yakacağı sırada durdurdum. "Ben yakacağım."

Garip bir ifade ile baktı ama kafasını yaklaştırarak çakmakla yakmama izin verdi.

Sigara dumanını içine çekti ve benim tersime üfledi. "Ee, sen kimsin? Neden beni görmeye geldin?"

"Sen öldürdün."

"Kimi?"

"Leo'yu."

Hafifçe güldü, "Öldürdüğüm insanların ismini maalesef hatırlamam. Bana tarif etsen?"

Bildiğimdeki tarig dövmesini gösterdim. Bu tarihte, Amerika'da katliam yapan sendin. Değil mi?"

Bir süre dövmeye baktı ve mırıldandı, "Evet, sanırım bendim."

"Arkadaşımı sen öldürdün."

"Özür dilememi falan istiyorsan bekleme."

"Hayır, istemiyorum."

"Neden? Genelde pişman olmamı isterler."

"Sonuçta ölen öldü, değil mi? Özür dilesen bile bir işe yaramaz."

Sigara dumanını içine çekti ve bir süre bırakmadı. Yüzümü inceledi ve gülerek dumanı ağzından çıkardı. "Neden bilmiyorum ama, sen çoktan beni affetmişsin. Garip kızsın."

"Affettim değil de, zaten sinirli değildim."

"Garip."

Sigarasını yere bastırarak söndürdü. "Kahraman falan olmalısın, ben villainim. Farkındasın, değil mi?"

"Evet."

Bir şey demedi, derin bir nefes aldım. "Bana birini hatırlatıyorsun."

"Kimi?"

"Shoto'yu."

Gözleri hafifçe açıldı, "Shoto... Kim?"

"Sevgilim."

"Vay... İyi kız bulmuş kendisine."

"Todoroki ailesinden olma ihtimalin yüzde kaç?"

"Kim bilir?"

8 yıl sonra:

"Yeni eve mi taşınacaksın?" Elimdeki kahveyi pipetinden içerken mırıldandım.

Katsuki başını salladı, "Evet."

Shoto belimi tutmuş sessizce yürürken ona döndü. "Neden? Evin güzeldi."

"Daha büyük bir ev istiyorum. Gerizekalı Denkiler gelip evin içine ediyor."

Monoma telefona bakarak saçını düzeltirken her zamanki gülüşü ile Katsuki'ye baktı. "3 katlı evdi zaten, şimdi kaç katlı alacaksın?"

"Sanane lan?! İstersem 10 katlı alırım!"

Biten kahvemin plastik bardağını yanından geçtiğimiz çöpe attım ve derin bir nefes aldım. "Tamam be. Yine kavga etmeyin, o kadar izin günümüz."

Shoto mırıldandı, "İzuku'nun da izin günü olsaydı iyi olurdu."

Katsuki sinirle yoldaki minik taşa tekme attı ve taşın gidişini izledi. "O marul kafayı görmek sinirimi bozuyor."

"Yıllardır salak saçma bir şekilde inat yapıyorsun Katsuki. Sen de ona değer veriyorsun, herkese verdiğin gibi."

"Ne?! Ben o mala mı değer vereceğim?!"

Monoma güldü, "O yüzden geçenlerde 'Deku ağlak bir kahraman, nasıl en iyi kahraman oluyor anlamıyorum. Bunu hak etmiyor.' diyen kişiyi az kalsın boğarak öldürüyordun. Değil mi Katsuki?"

Lafa girdim, "Bir de sözde kahramanız... Sivil bir insanı öldürme teşebbüsünden mahkemelik olacaktı gerizekalı."

Katsuki tam bir şey diyecekken ilerde bir patlama oldu. Oradan oraya uçan, tekmeler savuran, etrafında yeşil elektriklenmeler çıkaran kişiyi hepimiz tanımıştık.

Shoto mırıldandı, "Sanırım izin gününde de çalışacağız."

Katsuki çoktan elinde patlamalar yapmaya başlamıştı. "Her seferinde Deku'ya yardım etmekten bıktım."

Monoma çoktan Shoto ve Katsuki'nin özgünlüğünü çalmış, Midoriya'ya yardıma giderken bağırdı. "YARDIM ETME O ZAMAN!"

Katsuki patlamaları ile havaya uçtu ve o şekilde gitmeye başladı. "KES SESİNİ, SARI YAVŞAK!"

Birkaç saniye onları arkasından izledik ve Shoto ile birbirimize döndük.

"Biz de yardıma gidelim mi?"

Derin bir nefes aldım, "Ne kadar çok, o kadar iyi..."

Hızla onların peşinden gitmeye başladık.

Kitap bitti. Bu, Levi kitabından sonra yazdığım en yorucu kitap oldu, gerçekten. Yazarken bu kadar uzun süreceğini düşünmemiştim, umarım kitabı beğenmişsinizdir.

Aslında aklımda kitap için birkaç olay daha vardı ama kitap zaten yeterince uzamıştı ve artık bu kitabı yazmaktan da sıkılmıştım. O yüzden o olayları eklemedim.

Şu ana kadar okuduğunuz için teşekkür ederim. Başka bir kitapta görüşmek üzere.