Bebeğim ve Ben

MUTLULUĞA KOYULAN NOKTA

"Derin, hayatım!"

Gözlerimi açtığımda annem saçlarımı okşuyordu. Çocukluğumda yapmadığı şeyleri şimdi yapıyordu.

Doğruldum.

"Efendim? "

"Günaydın anneciğim, hadi kahvaltı yap."

"Saat kaç? "

"11..."

O an kendimden utandım. Ant' e ne olduğunu bile bilmediğim halde gamsız gamsız bu saate kadar yatıyordum.

"Ant' e ne oldu? "

Annem gözlerini kaçırdı.

"ANT' E NE OLDU! "

Şu yaşıma kadar ilk defa anneme sesimi yükseltmiştim.

"Hayatım, önce sakin ol. "

Sakinlesmeye çalışıp tekrar sordum.

"Söyleyecek misin? "

"Söyleyeceğim, ama sakin sakin beni dinleyeceksin. " duraksadı "Bebeğin için. "

O an aklımdan geçen tek şey o 4 harfli şeydi. ÖLÜM!

"O- o..." yutkundum. "Ö- ö ölmedi değil mi? "

Annemin gözleri büyüdü. Bense gözümden dökülen yaşlara söz geçiremiyordum.

"Hayır kızım, tabi ki de hayır. "

Derin bir iç geçirip anneme sarıldım. Hıçkırıklarımın arasında ona teşekkür ettim. Annemse saçlarımı okşuyordu.

"Şimdi Kahvaltını yapacaksın. "

"Ant' i görmek istiyorum. Bugün Ant' e gideceğim. "

"Babana sormam gerek."

Göz devirdim. Annem telefonu eline alıp çıktı.

Yataktan kalkarken sendeledim. Tutunarak kalkıp aynaya baktım. Sanki yabancı biri vardı. Sanki o bakan ben değil gibiydim. Gözleri kıpkırmızı, yüzü solgun...

Ant beni o halde görseydi, yıkılırdı. O benim son zamanlar da yaşama sebebimdi. Ama yaşama nedeni denilen şey, aynı zamanda çok güzel bir ölme nedenidir de. Ben bunu bugün seninle öğrendim Ant, sensizlikle öğrendim.

Bugün Ant' i göreceğim için daha doğrusu o beni göreceği için üzerime gri bir elbise ve serinleyen havadan dolayı siyah salaş bir hırka aldım. Yüzümdeki bitkinliği alması için de makyaj yaptım.

Aşağı indiğimde annem boş gözlerle bana bakıyordu. Biraz da şaşırarak.

"Hayırdır anneciğim? "

"Ant, nerde? "

"Kızım..."

"Anne sesimi yükseltmek istemiyorum. Ant nerde? "

"Pekala, tamam kızım. Gideceğiz ama birşeyler yemen gerekiyor. "

"Vaktim yok."

"Biraz bekle beraber gidelim. Ben hazırlanırken sende birşeyler ye."

Anneme uyarak birşeyler yedim. Aslında üzgünken yemek yemek hiç adetim değildir ama galiba Canseza benim gibi yasta değil.

Arabada sessizlik hakimdi. Anneme baktığımda gözleri uzakları izliyordu.

"Neden siyah giyindin? "

Annem boş boş bana baktı.

"Seninle konuşmam gerek."