Kafamı iki yana salladım. Daha bir hafta önce darp edilmiştim. Sasukeyle ayrılmazsam ona bulaşacaklarını söylemişlerdi.
Ve biz ayrılmamıştık...
Endişelenmekte haklıydım.
Hızla üstüme ceketimi atıp evden çıktım.
Daha hızlı evine varmak için ara sokağı kullanmayı tercih ederek aşağı tarafa doğru yol değiştirdim.
Seri adımlarla dar sokakta ilerlerken gözüme ilişen şeyle durdum.
Nefesimi kontrol etmeye çalışarak yerdeki telefona bakıyordum.
Yutkundum.
Korku tüm bedenimi sarmaya başlarken telefona doğru gittim. Eğilip cihazı elime aldım. Ona ait olmaması için kendi kendime dua ediyordum.
Ekranının camı kırılmıştı ancak açılıyordu. Açtığımda karşıma çıkan duvar kağıdı, telefonu tanımam için yeterli olmuştu.
Sasukenindi. Telefonu tutan elimin ıslandığını fark ederek arkasını çevirdiğimde dondum.
Telefondan elime bulaşmış olan koyu sıvıya bakakaldım.
Kalbimin atışı her saniye daha da hızlanırken etrafa bakındım.
Telefonda olduğu gibi yerde de bir miktar kan vardı.
Titreyen ellerimi sakinleştirmek için kendimi kastım. Sokağın çıkışına doğru ilerleyen damlaları izledim. Birkaç adım sonra sokak bittiğinde damlalar kayboldu.
Önümdeki caddeden başka hiçbir şey yoktu. Geçip giden arabaların rüzgarı yüzüme çarparken kas katı kesilmiştim.
Nereye kaybolmuştu ?
Gördüğüm kan miktarı az değildi. Ne kadar yürüyebilirdi ki öylece?
Telefonumu çıkartıp ilk aklıma gelen şeyle İtachiyi aradım.
