Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
✨
Havaalanı, yolculuk... Derken sonunda dağ evinin önünde duruyorduk. Gecenin bir yarısı anca varabilmiştik. Hinatanın bize tarif ettiği evin dışındaki merdivenleri yavaşça çıkarken Naruto sakince konuştu.
"Öleceğim yorgunluktan, uyumak istiyorum..."
Elindeki bavulları kapının önüne bırakıp ellerini dizlerine dayadığında güldüm.
"Yol yorgunu musun yoksa sabahtan kalan yo-"
"Sus... İkisi birden..."
Sırıttığımda cebimdeki anahtarı çıkarttım. Evin büyük kapısını açtığımda Naruto içeri girdi. Kapıdaki bavulları içeri koyup ardından bende girdim. Çelik kapıyı örttüğümde karanlık evle baş başa kalmıştık. Duvarda elimi gezdirdiğimde girişin lambasını bulabilmiştim sonunda. Işık açıldığında karşımızda koca bir ayna ve ayakkabılık vardı. Kısaca göz attığımda bir iki ev terliği dışında boş olduğunu gördüm.
Naruto yere oturup valizin birini açtığında onu izliyordum.
"E bi odaya çıksaydık kapıda mı oturacağız"
Sırtını duvara verdiğinde yorgunca bana baktı.
"Hazır buradayken ayakkabıları yerleştirelim bir daha aşağı inecek gücüm olmayabilir"
Bitmiş haline güldüğümde pes ederek onun gibi yere oturdum. Önümdeki valizi çekip açtım. Ayakkabıları çıkartırken bir süre sessizlik oldu. Daha evi bile gezmeden oturmuş burada ayakkabı yerleştiriyorduk...
Sessizliğin sonunda Naruto gülümseyerek bana döndü.
"Yani biliyorum buraya isteyerek gelmedik ama... Sanki şey gibi değil mi... Ayrı eve çıkmışız..."
Elimdeki botu rafa koymak için uzandığımda güldüm.
"Gibisi fazla bence... Birlikte yaşayacağız artık. Ve bir süre için bu ev bizim evimiz..."
Naruto huzurla nefes verdi.
"Hinata hiçbir zaman çıkmasak bile sorun olmayacağını söyledi ama yinede ilerde iş bulunca kendimiz bir ev bulalım. Bize ait olsun. İkimiz döşeyelim her tarafını"
Hayal ettiğim ufak tefek sahneler ile içim şimdiden umutla doluyordu. Narutoyla kendi evimizi düzenlemek... Tarifsiz hissettirirdi...
